Praatjesmaker bij Kees Thies
DORDRECHT - In deze terugkerende rubriek gaat onze praatjesmaker Ferry op bezoek bij Dordtenaren of bekende personen die werkzaam zijn in Dordrecht. Dit keer een gesprek Kees Thies. Bij de meeste Dordtenaren ook wel bekend om o.a. zijn columns in AD Drechtsteden, als programmamaker/journalist in Hilversum, bij Kunstmin Live en als gespreksleider.
De familie Thies heeft iets met het AD. Vrouwlief is eindredacteur en dochter Emma werkt op de redactie van AD/Utrechts Nieuwsblad. Zij is mede-samensteller en mede-presentator van de populaire podcast ‘De Zaak X’ (over criminaliteit), een van de meest beluisterde podcasts in Nederland.
‘Blafmans’ Mila werkt overigens niet bij het AD.
De tekst gaat onder de foto's verder
Kunnen jullie privé en werk scheiden?
Ja hoor, en dat is niet eens moeilijk; allereerst hóeft werk en privé niet altijd gescheiden te zijn… ik bedoel, we praten ook aan de eettafel (dus privé) regelmatig over het vak, over nieuwsgebeurtenissen in stad, land en wereld en dan dus soms over de krant waar we beiden werkzaam zijn. Maar feit is dat dáár nu eenmaal onze belangstelling ligt, dus privé en werk lopen dan soms een beetje door elkaar heen. Neem nou bijvoorbeeld mijn column: als eindredacteur krijgt Els die natuurlijk beroepshalve (vóór publicatie dus) ook regelmatig onder ogen. Het voordeel is dan dat we dan even snel kunnen ‘schakelen.’ Dat heeft nog nooit een probleem opgeleverd: Els haalt er weleens een taal- of denkfoutje uit, want ze is nu eenmaal goed in haar werk. En is ze het niet met de inhoud eens – iets wat overigens zelden voorkomt, maar het mág wel natuurlijk – dan zegt ze simpelweg: ‘Dat is jouw kijk op de dingen, die hóeft natuurlijk niet per se de mijne te zijn.’ Laat ik het zó zeggen… we hebben in de afgelopen veertien jaar (want zó lang al schrijf ik die column) nog nooit over de inhoud getwist. Wat natuurlijk wél eens voorkomt is dat ze zegt: ‘Misschien moet je dit of dat wat anders aanvliegen, of ik snap hier de gedachtegang even niet.’ Dat resulteert altijd in een betere column. Heel simpel gesteld is die werkwijze niet anders dan die met andere eindredacteuren bij de krant. Daar heb je, vaak in de avonduren als de krant in feite ‘gebouwd’ wordt, ook weleens een gesprek mee, want al ze een foutje zien en er moet iets veranderd worden dan bellen ze natuurlijk. Dat gaat eigenlijk nagenoeg altijd goed… er werken bij de krant prima eindredacteuren die me in de loop der jaren herhaaldelijk behoed hebben voor domme fouten, zoals foutieve getalletjes, verkeerd gespelde namen of wát er ook maar mis kan gaan. Kortom, ik ben de eindredacteuren van mijn krant juist dankbaar dat ze zo zorgvuldig te werk gaan… daar heb ik alleen maar profijt van.
Jullie woonden o.a. in Sterrenburg? Had de verhuizing te maken met het werk en lekker dicht bij het nieuws en station?
Nee, niet ‘we’, maar ik woonde in Sterrenburg. Els groeide op aan de Mauritsweg. We leerden elkaar overigens pas kennen toen we beiden in de binnenstad woonachtig waren… bij de krant trouwens, waar ik destijds stadsverslaggever was en Els, die een paar jaartjes jonger is, zich op enig moment als stagiaire meldde. Toen we een relatie kregen zijn we overigens allebei bij AD/De Dordtenaar vertrokken, want een koppel op de redactievloer vonden we eerlijk gezegd zelf ook niet zo geslaagd. Els ging toen werken bij AD/Groene Hart en ik vertrok richting Hilversum, waar ik redacteur werd van diverse televisieprogramma’s. Gek eigenlijk dat we nu juist beroepshalve weer wél met elkaar te maken hebben. We werken alleen niet – en dat is het verschil met destijds – op dezelfde werkvloer. Het werk van Els speelt zich af op het Rotterdamse hoofdkantoor van het AD en ik werk, als columnist, vooral vanuit huis en heel soms (stiekem) schrijf ik ook nog weleens een kroniekje als ik op Terschelling zit… niet verder vertellen hoor.
Even terugkomend op de vraag: we zijn inderdaad beiden destijds in de binnenstad gaan wonen omdat we simpelweg graag in de binnenstad wilden wonen… gewoon omdat het ons leuk en gezellig leek… terrasje, theatertje en winkeltjes om de hoek… zalig. We hebben er nog nooit spijt van gehad, want toen we dertig jaar geleden besloten om te gaan samenwonen kochten we ook bewust een woning in het centrum. Wél eentje met een tuin gelukkig.
En ja.. dicht bij het station was wel handig natuurlijk. Ik zat, toen ik vanuit Sterrenburg naar de binnenstad kwam namelijk op de journalistenschool in Tilburg en Els op de journalistenschool in Utrecht. We kenden elkaar, zoals ik eerder al aangaf toen dus nog niet (onze studiejaren liepen niet synchroon), maar we vonden het inderdaad allebei wel handig dat we op loopafstand van het Station woonden.
Kunstmin Live is het komend theaterseizoen niet van de partij. Al een idee voor de opvolger van het succesprogramma?
Jazeker… ik ga, samen met Marjolein Meijers een nieuw programma maken met de onmogelijke naam ‘Alles wat je altijd al wilde weten over… maar nooit durfde te vragen.’
Vrij overigens naar de titel van een film van Woody Allen. In Kunstmin Live, dat we maar liefst acht seizoenen gemaakt hebben, stond altijd en bekende Nederlander centraal. In het nieuwe programma is eigenlijk het onderwerp de ‘hoofdrolspeler.’ De eerste aflevering, op woensdag 8 november, gaat over ‘The Sixties’ en daarbij staat de vraag centraal wat er vandaag de dag nog is overgebleven van de idealen uit dat decennium. Ook in dit programma zit natuurlijk weer héél veel muziek… in dit geval uit de sixties, dus eh… denk Dylan, denk Byrds, denk The Band. Verder praten we met gasten en zien we natuurlijk ook héél veel beelden voorbij komen… van Maagdenhuisbezetting, tot ‘Baas in Eigen Buik’, van Kralingen tot Woodstock. We bouwen ook een leuk jaren zestig decortje, met oranje/bruin behang, mandflessen wijn en lavalampen… dat beeld dus. En natuurlijk gaan we serieus over dat thema praten, maar we creëren ook een beetje een lekker hippiesfeertje. Kaarten zijn binnenkort overigens verkrijgbaar via de website van Kunstmin.
Dit is de link: https://www.kunstmin.nl/programma/wat-je-altijd-al-had-willen-weten-over-18537
Nog even over Kunstmin Live. Zijn er gasten geweest die je echt bijblijven?
Tja… dat zijn er eigenlijk te veel om op te noemen. Ik vond het leuk om een avond te mogen ‘bouwen’ met mijn jeugdheld Edwin Rutten, ofwel Ome Willen.
Mooi trouwens, om een zaal vol volwassenen het lied ‘Deze vuist op deze vuist’ te horen zingen. Ook Sander de Kramer, die veel fantastisch werk verricht in Sierra Leone, het armste land ter wereld, vond ik indrukwekkend. Trouwens, die zwemmer, Maarten van de Weijden wist Marjolein en mij, en vooral de zaal natuurlijk, te raken met zijn levensverhaal. Verder heb ik genoten van Mike Boddé die muzikaal zó enorm begaafd is, maar ook van Gerard Cox, die met onze huisband de evergeen ‘Ketelbinkie’ zong was ik zeer onder de indruk. Ik herinner me trouwens nog wel meer prachtmomenten, zoals Henny Huisman die tóch weer achter de drums kroop toen ‘onze’ Ilona, begeleid door de Easytones het nummer ‘House for Sale’ zong.
Met enige weemoed denk ik trouwens ook terug aan de edities met Jan Rot en Han Peekel, die ons beiden inmiddels ontvallen zijn. Ik weet niet meer hoeveel afleveringen we gemaakt hebben… dat moeten er zo’n 40 á 50 geweest zijn… ze waren me allemaal dierbaar en ook was het bijna altijd een volle bak.
Blafmans is niet meer. Mila kwam. Jarenlang liep je vergezeld van Blafmans door de binnen-en buitenstad om ons mee te laten genieten van jullie avonturen. Ik weet zeker dat de lezers juist de verhalen, over Blafmans ‘ontmoetingen’ enorm missen. Blafmans liet je vooral glimlachen.
Sinds een jaar of twee loopt Mila met je mee. Het beestje moest - net als jullie - waarschijnlijk erg wennen. Welke verschillen bemerk je als ‘baasje’? Komt er nog een ‘Blafboek’ met de avonturen van en met Blafmans?
Ach, in mijn columns heet Mila ook gewoon Blafmans hoor. De vorige Blafmans heette trouwens in het echt Indy. Het zijn totaal verschillende honden: Indy was een Mechelse herder… een werkhond… een loophond ook. Blafmans is een Bulgaars allegaartje, een voormalig zwervertje die meer van scharrelen dan van serieus lopen houdt. Dat komt mooi uit, want ik ben zelf ook meer een ‘struiner’ dan een doorloper. En ja, ik ben inderdaad van plan om nog eens een boekje uit te brengen onder de titel ‘Wandelingen met Blafmans.’ Dat komt er vast wel een keer, maar ik heb er momenteel simpelweg geen tijd voor. Ik kom in een gemiddelde dag tóch al vaak uren te kort.
Je maakt er nooit een geheim van dat de vakanties op de Waddeneilanden of in Limburg worden gevierd. Ook wel eens in het buitenland geweest?
Tuurlijk… veel gereisd vroeger; door Amerika bijvoorbeeld… naar alle ‘muzieksteden’, zoals Tupelo (geboortestad Elvis), Memphis, Nashville en New Orleans. Een keer héél lang in Israël geweest ook, waar het nu allemaal zo jammerlijk uit de hand loopt… iets wat me – voor álle betrokkenen, dus ja, óók voor de Palestijnen, zeer aan het hart gaat. En verder ben ik ook dol op Portugal, want de Fado is in mijn ogen toch echt dé Zuid-Europese blues. Overigens zijn we niet alleen Terschelling-gangers hoor… we zijn ook dol op Groot-Brittannië, op Cornwall, op Wales, op Kent, op Sussex én op Schotland. We hebben in Engeland vaak zogeheten Narrowboats gehuurd en varen dan weken achtereen op de Britse kanalen.
Dan zie je als het ware ‘de achterkant’ van Engeland… ik noem dat altijd Agatha Christie-land. Overigens heb ik zelf vroeger ook nog een jaar in Londen gewoond… ook daar heb ik mooie herinneringen aan… vooral omdat ik daar m’n centjes verdiende als vuilnisman in de wijk Hackney.
Els en ik gaan, vooral de laatste tien jaar, óók graag naar Terschelling omdat we nu eenmaal beiden simpelweg verliefd zijn op dat eiland. Je kunt daar uren langs het strand wandelen zonder dat je iemand tegen komt en voor Indy zaliger en voor Mila is het daar een waar hondenparadijs. Dat jaarlijkse weekje Limburg is overigens bij toeval ontstaan en vervolgens een soort malle traditie geworden. We zitten daar in de winter in een heerlijk huisje in een bos en in de tuin staat zo’n fantastische hottub. En geloof me… er is niks lekkerder dan in de vrieskou – gewapend met een goed glas whisky - in zo’n ding zitten. Dá’s serieus opladen, zeg maar… want dán even niet sporten in de sportschool en dán even lekker wél tijd voor elkaar en voor copieuze dineetjes natuurlijk.
Wat zijn je lievelingsstekkies in onze stad?
Dat verandert bijna per week. Ik zit tegenwoordig vaak op een trappetje op een talud in Stadswerven… nét over de Prins Clausbrug. Daar zit ik vaak een half uurtje naar de drie rivieren te staren… lekker podastje luisteren, terwijl Blafmans een beetje om me heen scharrelt. Ik zit ook graag op een bankje aan de Pottenkade… da’s magisch bij een avondzonnetje als de beiaardier speelt. Verder kom ik met Blafmans graag op de Wantijdijk en in de Elzen. Ik ben sowieso dol op bankjes en terrasjes… als ik daar zit raak ik niet zelden met iemand in gesprek en dat leidt soms weer tot mooie columns en creativiteit natuurlijk.
Zijn er nog redactionele/ journalistieke zaken waarvan je denkt: ‘Dit zou ik met Els nog weleens willen gaan doen voor het AD?’
Nee, ik ben vooralsnog tevreden met het feit dat ik elke dag weer een column mag schrijven over het leven in Dordt. Ik bedoel… het is heerlijk dat ik daar geheel en al in wordt vrijgelaten. Het hoeft niet altijd over de actualiteit te zijn…. Gewoon een mooi portretje van een al dan niet dakloze medemens, of een simpelweg een geluksmomentje op een bankje zijn soms ook onderwerpen.
Wél zou ik nog eens een televisieprogramma willen maken, voor een regionale of lokale omroep… een programma over mensen in Dordt én die soms zo prachtige dorpen in de regio. Ik heb een jaar of vijftien televisieprogramma’s mogen maken in Hilversum… nee, niet als presentator, maar ‘achter de schermen’, zeg maar. Ik heb een hoop leuke programma-ideeën, maar die hou ik nog even voor me. Op een dag - als de tijd het toelaat - dan ga ik dat kleine, overigens zeer bescheiden toekomstdroompje nog wel een keer verwezenlijken. Niet voor het geld, maar puur voor de lol, zeg maar én – ook niet onbelangrijk – uit liefde voor stad en regio.
Is er in huize Thies ook een keukenprins of prinses? Zo ja, wat is zijn/haar specialiteit?
Sorry Els, maar dat ben ik toch wel. Ik maak graag Indische gerechten, maar ook de Italiaanse keuken vind ik fascinerend. Koken is echt een liefhebberij, waarbij ik ook hélemaal tot rust kom. Ik kijk ook graag naar kookprogramma’s, maar noteer nooit iets. Ik onthoud dan gewoon het basis-idee, maar zet dat vervolgens naar mijn ‘eigen’ hand. Op zaterdag struin ik altijd over de markt op jacht naar de juiste ingrediënten. Dat vind ik heerlijk om te doen… goed om het hoofd een beetje leeg te maken ook.
Ook een programmamaker, journalist en columnist doet graag dingen in zijn vrije tijd. Tegenwoordig zit je vaak in de sportschool maar er zijn beslist leukere dingen. Zoals?
Da’s wel en héle brede vraag. Ik zit het liefst op een terras en probeer graag zoveel mogelijk biertjes uit.. .alleen, ik drink momenteel nauwelijks alcohol, want ik probeer, juist in die sportschool, nog wat kilootjes af te vallen. Ik ben er al twintig kwijt… nu nóg vijf graag, maar dát laatste ‘stukkie’ gaat heel moeizaam. En dus zit ik tegenwoordig op een terras met koffie of muntthee… ook leuk hoor, maar tóch minder.
Blijf jij - net als ik - ook hangen in je lievelingsmuziek van vroeger?
Een beetje wel… dankzij mijn dochter, die trouwens ook van muziek uit de sixties, seventies en eighties houdt, word ik overigens wel voortdurend gestimuleerd om open te blijven staan voor mooie dingen die ook vandaag de dag nog gemaakt worden. Ik heb de neiging om ‘het nieuwe’ een beetje van me af te schuiven… da’s vast een ouderdomsverschijnsel, maar ik doe écht mijn best om niet louter de ‘platenkast met favoriet doelpunten’ open te blijven trekken.
Sinds een paar jaar reis je Nederland door met The Wanderers en ‘Elvis’. Dit jaar zelfs met een compleet nieuwe show ‘The Sun Sessions’. Jij bent de ‘lijm’ die de nummers aan elkaar plakt. Hoe bereid je je voor?
Tja… dan kom je in de buurt van mijn werkterrein, zeg maar: veel biografieën lezen dus, documentaires kijken en op basis daarvan je eigen ‘verhaal’ maken. Deze show gaat over de Memphis-jaren van Elvis… de tijd dus die hij, onder de bezielende leiding van Sam Philips, in de Sun-studio’s doorbracht. Dat verhaal mag ik zo’n beetje elke vrijdag of zaterdag – ergens in het land – in een theaterzaaltje vertellen. En de nummers waarover ik het heb, worden vervolgens op geniale wijze vertolkt door The Wanderers… dat zijn echt topmuzikanten en de sound die ze ‘neerleggen’ komt écht héél dicht bij Memphis in the fifties. Dit is echt zó leuk om te doen… ouwe columnist ‘on tour’ met een bandje… wie had dát nou ooit gedacht?
Je woont in de binnenstad. Noem drie dingen die je graag zou willen veranderen?
De stad mag nóg autoluwer, het Statenplein en de Sarisgang (nu bloedlelijk) moeten groener worden en de héle Voorstraat zou, naar voorbeeld van de Voorstraat West, wel wat kleurrijker, wat fantasievoller mogen worden qua winkelaanbod… beetje minder Almere, beetje meer Deventer, zeg maar. Ik kan zo nóg wel tien dingen noemen hoor, want ik schrijf natuurlijk dagelijks over wat er, in mijn ogen, zoal beter en leuker zou kunnen in Dordt.
Wat verwacht je van de nieuwe Spuiboulevard?
Nou ja… ik verwacht meer groen en ik ben blij dat er straks geen snelweg meer door de stad loopt, want laten we nou eerlijk zijn… het predicaat Boulevard is wel erg misplaatst voor de Spuiboulevard.
Je maakte met met producer Maarten Boer van Studio Roodenburch een wandel podcast: ‘Het Bewoonde Eiland’. Komt er nog een vervolg?
We willen het graag, maar ja… tijd hè? Ook Maarten heeft het druk.
Je volgt vrijwel al het Dordtse nieuws op de voet. Wordt het nieuws aangeleverd of moet je er zelf achteraan?
Allebei… natuurlijk heeft mijn in de loop der jaren verworven naamsbekendheid tot gevolg dat ik veelvuldig door mensen over allerhande zaken ‘getipt’ wordt. De lezers weten me te vinden, zeg maar. Tóch moet je er zelf wel op uit blijven gaan hoor… anders word je zo’n salonjournalist. Ik ben dan ook het liefst ‘op straat.’
Overigens lees ik nagenoeg altijd zo’n beetje alle gemeentelijke beleidsstukken (toegankelijk via internet) en is er soms een rapportje niet voor publieke ogen bedoeld, dan komt het ook wel eens voor dat het per ongeluk in mijn brievenbus belandt.
Zijn er tv-programma’s die je beslist niet wilt missen?
Niet echt… met uitzondering van alle wedstrijden van Feyenoord. Ik heb overigens wel twee guilty pleasures… Bargain Hunt en The Repair Shop van de BBC. De ultieme tuttigheid… dát wel, maar uiteindelijk vooral heerlijke slow tv en dus ook weer goed voor de gemoedsrust.
Heb je een bucketlijstje?
Nee, dat vind ik echt lulkoek. Van die dingen als eh… palliatief zwemmen met Dolfijnen of ‘Hét Noorderlicht’ zien… da’s allemaal reuze geinig hoor, maar de ware geluksmomentjes moet je niet gaan zoeken… die vinden jou, althans als je daar voor open staat. Daar hoef je trouwens niet eens je stad voor uit hoor. Zomaar een mereltje in de tuin kan wonderen doen.
Je werkte vroeger ook voor de tv. Heimwee?
Nee, het was wel een hele leuke tijd, want in Hilversumse groeiden de bomen destijds nog tot in de hemel… álles kon en geld was meestal geen bezwaar. Ik heb in die tijd veel leuke, gekke, spannende en soms ook wilde avonturen beleefd, mooie reisjes gemaakt en veel, ja ook beroemde mensen ontmoet. Dat was leuk, maar soms ook ontluisterend. Het is niet altijd goed om je helden te ontmoeten… nou ja, uitzonderingen daargelaten, want ik koester toch echt het feit dat ik ooit Nelson Mandela de hand mocht schudden die, vanwege de een of andere gala-avond op bezoek kwam bij de VARA, waar ik destijds werkte. Maar tóch… de mensen die écht het verschil maken kom je gewoon ‘op straat’ tegen in je eigen stad…. een politieagent, een verpleegkundige, een verzorger, een schoonmaker, een onderwijzer, een vrijwilliger… dát zijn de mensen die soms écht indruk op me maken.
Je mag drie gebouwen uit Dordrecht verwijderen. Welke?
Ik ben niet zo ‘afbrekerig’ want ook de lelijke gebouwen van je stad gaan op een gegeven moment in je hart zitten. Nou ja… je gaat er in ieder geval aan wennen… net als aan je eigen ouder wordende kop, als je in de spiegel kijkt.
Dan denk ik ook weleens … hé, een monumentje in wording… tijd voor herstelwerkzaamheden.
Nee hoor, ik ben tegenwoordig vooral blij dat m’n kop nog aan mijn romp vast zit. En zo kijk ik dus ook naar de stad… het is wat het is… je moet het er mee doen.
Op welke gebouwen in onze stad ben je trots?
Dat zijn er echt een heleboel… zo’n beetje alle monumentale panden in de binnenstad natuurlijk… het Dordrechts Museum, waar ik een tijdje gewerkt heb als pr- en communicatiefiguur heeft een speciaal plekje in mijn hart en dat geldt ook voor het Hof-complex en Huis van Gijn. Verder vind ik de Seqouia-toren in Stadspolders wel geslaagd, alsmede de Zwijndrechtse brug en de Grote Kerk. Ook heb ik een zwak voor de Trinitatiskapel aan de Vriesestraat, de Damiatebrug en ook die nieuwe Prins Clausbrug, waar ik vaak fel tegen gefulmineerd heb vanwege het hoge prijskaartje, kan me zeer bekoren.
Kan ik je nog verleiden tot een persoonlijke uitsmijter?
Ik hoop nog héél lang columns te mogen blijven schrijven en ik hoop vooral dat de lezers mijn liefde voor de stad daarin kunnen en willen blijven zien doorschijnen. Ik bedoel… ik ben vaak kritisch, geef ook weleens iemand verbaal van jetje, maar ik kan sowieso privé altijd wel loskoppelen van zakelijk, dus óók na bijna 14 jaar columns schrijven, durf ik nog altijd iedereen recht in de ogen te kijken. Wat ik schrijf komt namelijk uit mijn hart en als ik dat te veel ga filteren om ‘man en paard’ te sparen dan blijft er niks over van de ware boodschap, namelijk dat het onze stad met daarin ál die verschillende Schapekoppen, goed moet gaan. Verder is mijn levensmotto mooi samen te vatten in een quote van Elvis, waar ik onze theatershow met The Wanderers altijd graag mee eindig: ‘A little less fight an a little more spark, close your mouth and open your heart.’ Ja, zó sta ik zelf ook in het leven… gevoel, hart, passie, liefde, verbazing en verwondering, dáár moet het om draaien… en niet alleen in mijn columns hoor.
Fotoalbum
Tip: Klik op alle foto’s om te vergroten! Via de pijltjes links en rechts kunt u terug of verder bladeren.
Foto's: Kees Thies
Bewerkingen: Ferry Visser
