Een gewaarschuwd mens
DORDRECHT - Dit wordt een lang horrorverhaal met als rode draad: 'In mei leggen niet alleen vogels een ei.' Het is inmiddels juni, maar door tijdgebrek wilde uw stukjesschrijver ook zijn eigen ei kwijt over de afgelopen maand en dat mag best wel een paar dagen later toch!
Vorig jaar mocht ik jullie enthousiast maken met een eenmalige vakantie-artikel over Schouwen-Duiveland. Meer dan 1100 keer werd de pagina bezocht. Er kwamen leuke reacties vanuit Dordrecht en Zeeland.
Ik beloof jullie: 'Het wordt dit keer echt heel iets anders!!'
Geen nieuws, Praatjesmaker, fotozoekopdracht, Dordtse Dingetjes, Kijk in de wijk of een column.
Dit keer gaat het over de persoonlijke bizarre gebeurtenissen die zich in de afgelopen maand afspeelden en die ik graag wil delen. Het kan jullie namelijk ook een keer gebeuren. Daarom voeg ik er meteen maar een paar wijze lessen aan toe, die wellicht voor iedereen van belang kunnen zijn.
Het verhaal hoort, vanwege de lengte, misschien thuis in de categorie 'weekendleesstof' en heeft best een emotioneel einde. Wie daar niet tegen kan, zou eerder kunnen stoppen of klik meteen hier.
U bent dus gewaarschuwd! ;)
Een paar weken geleden las ik op zaterdagmiddag - veel te laat - in de rubriek ‘Lezers helpen lezers’ (AD) een bericht van iemand die vissen kwijt wilde i.v.m. een kapotte vijver.
Heel vroeger hadden we ook een vijver met wat vissen, maar zo’n zelf gegraven vijver wordt al gauw te ondiep (i.v.m. rugproblemen). Te ondiep betekent ook dat het water al gauw te warm wordt en krijg je een snelle algengroei. En van beide 'gevallen' worden de vissen (en hun baasjes) ook niet echt blij.
Het verhaal gaat onder de foto's verder
Mijn voorbuurman wilde zijn kunststof vijver kwijt en deze sterke man tilde in zijn eentje de twee meter L-vormige bak op, liep zo’n 50 meter met de zware bak naar het bruggetje en liet hem daar te water. Met een hark trokken we ‘de boot’ naar de achterkant van ons huis. Daar tilde de krachtpatser de bak uit het water en ‘Klaar was de buurman’.
Daarna mocht ik letterlijk en figuurlijk aan de bak. Het was best nog een behoorlijke klus om de vorm - en niet overal even diep - te graven. Een ding was zeker, de vissen zouden geen verbrande schubben meer krijgen, want de vijver was in de lengte wel een meter diep.
Later maakte ik er een waterloop bij.
De vissen bleven niet echt lang in de vijver, want op een of andere manier was ‘de vogel nooit gevlogen’. Regelmatig stonden er reigers bespiedend op het dak. De oranje vissen werden een voor een uit de vijver ‘gehengeld’. Omdat het best in de papieren ging lopen ging ik maar zelf vissen en noemde mezelf ‘vissenkweker’. De voorns en bliekjes in de sloot waren minder opzichtig en voor ik ze in de vijver deed, beloofde ik ze ook een soort resort, inclusief water en maaltijden.
Juist die maaltijden verklapten aan de reigers dat er weer wat te halen viel en het duurde niet zo lang dat ik mijn beroep van ‘kweker’ op mijn buik kon schrijven.
Ik werd ‘Koos Werkeloos’ en leefde nog lang en gelukkig zonder vissen. Ook de kletterende waterloop had wel wat. Het maakt je zen en zorgt er ook voor dat je af en toe moet bewegen en op zoek moet naar een zeker plekje in je huis. Het grappige is dat je dat water ook weer laat verdwijnen via een andere kletterende waterloop.
In het kader van ‘nooit geschoten ……’ reageerde ik toch maar op de advertentie in het AD. Ik gooide meteen een visje uit en schreef dat ik vermoedelijk achter het net had gevist. Bovendien zou het wel heel toevallig zijn als de vissen toevallig ook ergens in Dordrecht zouden zwemmen.
Zondagmorgen kwam er een mail binnen met een bevestiging en een wonder. ‘Ja, de vissen waren vergeven en toevallig waren het wel Dordtse vissen’. Bonusreactie: ”Beste Ferry, mocht ik er toch meer kwijt willen dan mail ik u.”
Afwachten maar.
Na 20 jaar kon de vijver wel een upgrade gebruiken. Bovendien lekte de waterloop. De enorme kei van zo’n 60 kilo met een gat waardoor het water naar beneden kon kletteren kletterde nog wel, maar niet meer in de vijver.
De oplossing was zwaar en eenvoudig. Een betonnen tafelblad werd de ‘schotel’ voor het rotsblok en werd verplaatst in de binnenhoek van de vijver. Het water uit de steen liep eerst via allerlei 'wegen' naar beneden en druppelde daarna de vijver in. Ja, ik was best wel een beetje trots. Toch was er wel een dingetje: ‘de vijver had dan wel zijn upgrade, mijn rug was nu aan vervanging toe’.
“Zal ik toch maar wat vissen gaan kopen?” Het hoge woord was er nog niet uit of er stond - ik verzin het niet - een reiger op het dak.
De volgende dag liet ik ‘wat’ geld rollen en kocht voor 40 euro tien goudvissen en twee mini koi-karpers. Ik spande een fijnmazig net over het langste deel van de vijver en over het andere deel spande ik draden met zilverpapier.
Vorig jaar kochten we tijdens de Burghse dag (2e zaterdag in augustus) twee herten van Corton staal bij Loes de Man (www.loesdeman.nl) uit Babyloniënbroek.
De herten waren zo vreselijk echt dat we van hetzelfde materiaal een reiger bestelden, want we dachten dat reigers elkaar nooit echt opzochten.
Enfin, het ijzeren gevogelte stond geweldig en stond best angstaanjagend. Zeker ’s avonds, want met een solarlamp werd het beest uitgelicht.
De volgende morgen was er geen levende vis meer te zien. Er dreef alleen nog een gespietste dode mini-koi onder het net. Weg 40 euro!
.jpg)
De volgende tekst (14 dagen) moeten jullie maar lezen als een soort dagboek:
Op 2 mei kregen we zonnepanelen, het zonnetje ging schijnen en ieder uur bezocht ik nieuwsgierig de bijbehorende app. ‘Hoe lang zou het duren voordat ik mijn 40 euro weer terug zou verdienen?’
Op 3 mei kreeg ik ’s avonds een mailtje van de meneer die zijn vissen via de lezershulprubriek in het AD kwijt wilde. ‘Of ik toch nog wat vissen wilde. Hij had er nog ‘wat’ van 15 á 20 cm.’ We maakten de afspraak voor de dag erop en ik zou met twee grote plastic bakken met deksel naar Sterrenburg 3 komen.
Op 4 mei vielen mijn ogen bijna uit hun kassen toen ik de vijver in Sterrenburg zag. Zo GROOT en voor meer dan de helft leeg maar wel met enorme vissen met prachtige staarten. Het waren Skubunkins. Met een schepnet werden de vissen overgezet. Voor de vissen werd het op dat moment duidelijk wat het gezegde ‘als haringen in een ton’ betekende.
Met een steekkarretje reden we de beide bakken naar de auto en voorzichtig reed ik naar Stadspolders. Eenmaal thuis belde ik naar wat mensen die ik heel graag wilde plezieren met vissen, want dit kon onmogelijk in mijn bak. Helaas!
Mijn buurman fietste toevallig langs en hielp me om de vissen naar de achtertuin te brengen. Ik had nooit verwacht dat de vijver zoveel joekels kwijt kon, want toen de bakken leeg waren zag ik geen vis. Gelukkig maar, want dan zien de reigers de vissen ook niet (dacht ik).
Op 5 mei mocht ik twee dode vissen begroeten. Gelukkig was het GFT-bakkendag. Vissen horen tenslotte bij de tuin toch!
Ik legde rondom de vijver een ‘reigertankval’ aan. Stoelen langs de rand, een gieter, stenen, lampen, nog meer draden en de nepreiger. Kortom: ‘Niets aan het toeval overlaten!’ Weer een ei, maar ditmaal ‘Het ei van Columbus (dacht ik).
’s Middags reden we naar Zeeland en een dag later kwam ik erachter dat mijn oplader van de laptop nog in Dordrecht op tafel lag. Ik schrijf ook buitenshuis voor Dordrecht.net en dan moet het ding op een gegeven moment toch echt weer een keer aan de oplader hangen.
Op 6 mei bracht de lieve plaatselijke ‘Elektrische apparaten alles-en-nog-wat winkelmevrouw’ in Burg-Haamstede in eerste instantie uitkomst. Ze had wellicht een universele oplader. Helaas! Ik kreeg wel een tip: ‘Zierikzee had wel een zaak met allerlei computerspullen en misschien ook van Apple.’
Ik vond een nieuwe oplader voor mijn ‘Appeltje’ te duur. Voor 85 euro rijd ik met de brommobiel 8 x heen en weer van Dordrecht naar Zeeland en wat heb ik aan twee dure opladers voor een laptop uit 2013.
Omdat het vanaf 5 mei enorm is gaan regenen besluit ik om op maandag naar huis rijden. Is toch slecht weer.
Op 8 mei reed ik terug naar Dordrecht en zag ik bij binnenkomst een enorme plas met water in de inpandige schuur. Het water kon alleen maar afkomstig zijn van het platte dak. Er zaten natte plekken aan het plafond van de inpandige schuur en in het halletje. In de schuur kon ik door het water lopen dat via het ventilatiekanaal naar beneden gutste. Ook in Dordrecht had het de afgelopen dagen - en nu zichtbaar - hard geregend. Ik nam van de bovenverdieping polshoogte op het platte dak en constateerde dat er eigenlijk niet echt zoveel water op het dak lag. Wel een slootje in het midden dat naar de regenpijp liep.
Het werd een lange regenachtige dag met telefoontjes ( verzekering en de leverancier van de zonnepanelen), hozen en dweilen. Ik werd gek van al het gedruppel in de emmers en de natte plekken op de plafonds werden steeds maar groter.
Er kwam nu ook water naar beneden in de hoek bij de deur en we hebben hier alleen maar ronde emmers. Dan maar een vleesschaaltje.
Wat had ik achteraf geluk dat ik mijn oplader was vergeten! Je moet er niet aan denken wat er was gebeurd als je dit pas na je vakantie had moeten ontdekken! Woonkamer blank, laminaat eruit, kortsluiting etc.
Maar …… er kwam ook goed nieuws! Het zonnepaneelbedrijf zou ’s middags iemand sturen die de lekkage zou komen opnemen en vertelde me bovendien dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de gevolgen en dat het lek vandaag boven water komt en dat het sowieso vandaag gerepareerd wordt.
Om half vier kwam het zonnepaneelbedrijf in stromende regen de boel inspecteren en repareren. Er was niets mis met het platte dak. De ‘echte schuldige’ gaat normaal gesproken door het leven als een hele dakpan. De kapotte dakpan werd vervangen. Wat was ik blij dat ik eindelijk verlost was van het druppelende geluid in de emmers. Ik weet het nu echt zeker: ‘Water zoekt altijd zijn eigen weg en altijd naar beneden!’
Op 9 mei belde het zonnepanelenbedrijf al vroeg. Of alles naar wens was gerepareerd en met nogmaals de mededeling dat het helemaal goed gaat komen en dat zij de schade voor hun rekening zullen nemen.'‘Laat het eerst maar goed drogen en gaat u maar lekker terug naar uw vakantieadres.’ Ja, ik had er een goed gevoel over. 's Avonds ruimde ik de zooi op.
Op 10 mei reed ik terug naar Zeeland, maar het was helaas van korte duur.
Ik volgde meerdere keren per dag de opbrengst van de zonnepanelen. Ik hoorde van iedereen dat dit de eerste maanden een leuke bezigheidstherapie voor mannen is. Op zondag 14 mei gaf de app ineens aan dat ik wel zonlicht binnenhaalde, maar dat ik geen stroom verbruikte. Een verdacht zakie, want ik wist zeker dat o.a. de vriezer en koelkast aan stonden. Omdat we vorig jaar na de vakantie werden verwelkomd door een penetrante geur in huis en dat de aardlekschakelaar waarschijnlijk door blikseminslag eruit was gevlogen, wilde ik nu zo snel mogelijk terug omdat ik de boel dan mogelijk nog kon redden. Een vriezer met gesloten deur moet de inhoud toch minimaal een dag bevroren kunnen houden.
Ik besloot ’s avonds toch maar terug te rijden. (Ik had immers toch al geld uitgespaard door geen extra oplader aan te schaffen.)
Dit keer bij binnenkomst geen geur van rottend vlees en stinkend smeltwater. Alle knoppen in de meterkast stonden omhoog en was mijn missie dus voor niets geweest, maar ik was toch ook gerustgesteld. Toch vroeg ik me af waarom de app het wel aangaf.
Even naar buiten kijken. Hoe zou het met de vissen zijn?
NIETS MEER! In drie dagen tijd had er iemand heel veel honger gehad. Er dreef nog één dode vis onder het net en later spotte ik in de tuin nog een vis die waarschijnlijk was gevlucht en niet verder kwam dan het slaapkamerraam en vermoedelijk aan verdrogingsverschijnselen is komen te overlijden.
Ik ben niet zo van de krachttermen, maar dit keer betrapte ik mezelf op een welgemeende uitzondering. Wat was ik kwaad! Die arme joekels met hun mooie staarten! Wat vervloekte ik die reigers!
Op 15 mei
Toch maar het zonnepaneelbedrijf gebeld over de app. Al snel kwam de aap uit de mouw. Ik had een ander e-mailadres aan de zonnepanelen gekoppeld. Daardoor kreeg ik een demo-versie op mijn telefoon. De medewerkster hielp me om alles aan te passen en nu geeft de app wel de juiste informatie weer. Op de app van mijn stroomleverancier kan ik met heel veel tevredenheid wel beide zaken aflezen.
Op 16 mei vertrok ik letterlijk en figuurlijk opgeruimd naar Zeeland.
Zo brutaal als .....
Omdat er toch geen vis meer in de vijver rondzwom (dacht ik) ontmantelde ik tijdens de Pinksterdagen de ’reigertankval’ en haalde de glinsterende 'reigerstruikeldraden' weg.
Op de laatste dag in mei, kijk ik na een sanitaire stop om half vijf 's ochtends even in de woonkamer naar de vijver en zie ik iets bizars.
Er stond een reiger op de grote steen bij de vijver. Op mijn knieën, en in tijgersluipgang, kroop ik naar het raam en maakte snel een paar foto’s. Toen ik opstond vloog hij meteen weg.
Om half acht is mijn vrouw eerder uit bed en gilt: “Nou moe,(iets anders hoor!) we hadden toch geen vissen meer in de vijver? Er ligt er nu eentje dood op het gras!’
Ik pak een plastic zak voor een enkele reis naar HVC en raapte de vis op. Maar ineens bewoog het beest! Ik schrok me rot en in de kamer schoot iemand behoorlijk in de lach, want het schijnt een heel grappig gezicht te zijn geweest. De reiger is waarschijnlijk teruggekomen en werd blijkbaar door mijn vrouw gestoord tijdens zijn ontbijt dat hij voor een appel en een ei had willen nuttigen en heeft in zijn vlucht de vis laten vallen. Op goed geluk zette ik de vermoedelijk gewonde vis terug in de vijver. Wie weet krijgt hij nog een kans om te overleven. Maar eerlijk gezegd heb ik er een naar gevoel over.
In ieder geval reden genoeg om een bekende uitdrukking te gaan aanpassen. Voordat de beulen van deze wereld ook gaan protesteren omdat zij door de uitdrukking ‘Zo brutaal als de beul’ in een hoek worden gedrukt, wil ik toch voorstellen om voortaan de uitdrukking: ‘Zo brutaal als een reiger’ te gaan gebruiken.
Conclusie: Voor deze Visser geen vissen meer. Dan maar alleen genieten van de nepreiger en het kletterde water afkomstig van het rotsblok op zijn schotel.
Tips en wijsheden:
1 ‘Wil je vissen in je vijver? Kijk eerst om je heen en in de lucht. Gebruik nooit hardop het woord ‘vis’, laat staan het meervoud ervan.‘
2. ‘Het vergeten van een oplaadsnoertje kan zomaar een redding zijn voor ergere gevolgen.’
3. ‘Zonnepanelen aangeschaft? Laat het dak nog even nalopen op e.v.t kapotte dakpannen’.
4. ‘Een reigertankval helpt niet’.
Foto's en bewerkingen: Ferry Visser
* Wilt u nog een tip? Lees dan ook één van mijn laatste columns: 'De T van Tandarts'. Klik hier.
