The Wanderers lieten Renesse heel even uit de winterslaap ontwaken

12 december 2022 • 12:00 door Ferry Visser

DORDRECHT / RENESSE - Misschien een maffe titel, maar wie weleens een vakantieperiode in Renesse heeft doorgebracht en in de wintermaanden terugkomt, weet niet wat hij ziet! Kort gezegd: “Zoek de 10.000 verschillen!”
Renesse is op dit moment de rust zelve, een paradijs voor de inwoners die een paar maanden niet op ‘aan’ hoeven te staan.
Hoewel het vandaag echt een uitgestorven boel is, kom je in de avonduren ogen te kort. Wat is het dorp prachtig verlicht en in een gezellige kerstsfeer gebracht! Je ruikt overal de vele vuurkorven en glühwein.
Kortom: men leeft echt niet onder de grond, want ‘bovengronds’ is er voor iedereen - in ieder geval in de avonduren - nog steeds veel te beleven.
Zoals vanavond in het dorpshuis, waar de Dordtse ‘Wanderers’ met ‘The Wanderers play Elvis’ op het podium staan. En het is niet zomaar een podium hè! Vele nationale en internationale artiesten vonden en vinden juist hier hun weg naar bekendheid.
Tot zover het toeristische praatje. ;)

Even voorstellen
Door mijn interview als Praatjesmaker kende ik Maarten Teekens al iets beter. Maarten is Dordtse ‘Duizend-dingen muzikant’ met de gouden stembanden. Vermoedelijk is zijn lievelingsversnapering een reep Mars, want anders snap ik echt niet waar hij zijn energie vandaan haalt!

De band
The Wanderers waren het afgelopen jaar op veel Rock & Roll festivals en brachten daar hun overduidelijke liefde voor the 50’s & 60’s.
Elvis speelde in die tijd ook een grote rol en daarom was het ook niet zo gek dat er een ‘special’ kwam met en over Elvis onder de naam: ‘The Wanderers play Elvis’. ‘Special guest’ is Kees Thies - o.a. columnist AD Drechtsteden en theatermaker ’Kunstmin Live’ -. Hij zal tijdens het optreden de nummers met interessante verhalen en anekdotes aan elkaar praten.

De band bestaat uit de onderstaande muzikanten:
Contrabassist: Johan Struik
Drum: Marc Burger
Piano: Govert van de Kolm
Gitaar: Ron Smith (Parelvet)
Zang/gitarist: Maarten Teekens
Verteller en bonus muzikant: Kees Thies

‘The Wanderers play Elvis’

Op zaterdag 10 december gingen de Dordtse Wanderers ‘met Elvis’ het Zeeuwse in om een muzikale ode te brengen aan hun grote held Elvis Presley.
Om halfacht ging het dorpshuis open en hoewel het optreden pas om kwart over acht begon, liep het snel vol. Reden? Geen vaste zitplaats. Dit was ook de reden dat ik om kwart over zeven vooraan in de rij stond om vooral geen foto’s van achterhoofden te moeten maken. Ook niet geheel onbelangrijk: Ik had toestemming van iedereen!
Bij binnenkomst werd iedereen netjes en persoonlijk welkom geheten door beheerder Janet. Zo vriendelijk en echt ‘mens-mens’. Ze zette een kruisje bij je naam en daarna kon je naar binnen.
Wat een leuke zaal! Zo’n 200 stoelen netjes in een rij en achteraan stonden wat hoge tafels met barkrukken. Aan de bar kon je voor een gezellige prijs je drankje kopen (zonder pin) en meenemen naar je plaats. Aan de wanden hingen een aantal opvallende enorme posters van ‘sterren van weleer’.

 De tekst gaat onder de foto's verder

Om kwart over acht waren bijna alle stoelen bezet en zaten er zo’n 200 mensen in de zaal.
De band zette meteen groots in met een rocknummer.
Na een paar nummers kwam ‘Elvis-fan’ Kees Thies op het podium en ging hij los met allerlei leuke verhalen en anekdotes over ‘The King of Rock’.
Ik ga niet alles verklappen, maar wel iets wat me trof. Dat Elvis zijn eerste plaatje zelf had opgespaard voor zijn moeder. Voor 3,98 $ werd zijn eerste single ‘That’s All Right (Mama)’ op 19 juli 1954 uitgebracht. Het was een 78-toerenplaat, de voorloper van de latere single.
In een snel tempo vlogen de nummers de zaal in. Lekker afwisselend. De rockers en de meedeiners kwamen allemaal aan hun trekken.  
Contrabassist Johan en drummer Marc spelen met hun instrument een belangrijke rol en vormen de stuwende basis van de band. Govert speelt zijn vingers blauw op zijn piano en Ron kreeg niet voor niets de bijnaam ‘Parelvet’! Dit kon overigens ook van zijn prachtige gitaren gezegd worden.
En Maarten? Maarten kroop in de huid van zijn idool Elvis, maar bleef zoals hij gewoonlijk is: vooral zichzelf met zijn prachtige stem en akoestische gitaar.

Het was erg leuk dat er tussen de nummers ook oud beeldmateriaal was toegevoegd. Zo vertelde Kees over de reclamespotjes waaraan Elvis had meegewerkt. Zo maakte hij reclame voor batterijen, C&A en jawel …. Bavaria. Marcel van Roosmalen’s optreden bij ‘Veronica Inside’ met zijn ‘ZO’-moment’ viel voor mij nu in het niet.

Voor de pauze werd de zaal nog even verrast met een swingende rocker en daarna kon iedereen zelf los aan de bar, om na een kwartier weer netjes klaar te zitten voor deel twee.
Ik verkaste naar de andere hoek op de voorste rij, want ik wilde toch ook van een andere kant iets vastleggen. Achteraf gezien geen goede keuze, want nu keek ik te veel tegen de achterkant van een contra-bas.
Maar er was ook goed nieuws, want in deel twee kwam iets heel verrassends.
Elvis was namelijk ook gelovig. Dit gegeven resulteerde in een tweetal gospelnummers. De meeste instrumenten mochten even uitblazen. Alleen Govert mocht deze klus klaren met zijn ‘Govert-momentje’ op de piano. (Wie tijdens Big Rivers op zondag bij de gospel-show ‘Elijah Gospel & Soul Choir’ aanwezig is geweest, hoef ik niets meer te vertellen.) Maarten zong en de overige bandleden vormden tijdelijk de backinggroup ‘The Jordanaires’. En dit gebeurde allemaal voor mijn neus! Geweldig!

Ik genoot ook van de ‘Elvis-momentjes’ van de bandleden. Kees gaf hen het woord en ieder vertelde over zijn emotionele of vrolijke moment met het daarbij behorende nummer. Het verhaal van drummer Marc maakte diepe indruk op mij, net als het nummer ‘King Creole’ dat daarna werd ingezet.

Wist u overigens dat er van Elvis - alleen al in Amerika - wel meer dan 80.000 imitaties zijn? En dat sommigen nog steeds denken dat Elvis niet dood is omdat hij blijkbaar overal verschijnt als een goed lijkende oude man van bijna 90 jaar (geboren: 8 januari 1935).

​Voordat de echte finale begint en de beentjes van de vloer kunnen is het de hoogste tijd voor de man die speciaal is meegekomen voor de verhalen en anekdotes. Het zgn. ingestudeerde ‘Thies-momentje’.
Het werd ‘It’s Now Or Never - time’ waarbij Kees het ‘mini-drumstel’ mocht bespelen met zijn handen en de claves.

Gemiste kans
Wat was het jammer dat de finale met toegift in het donker geschiedde. Overal in de donkere hoekjes doken swingende jongere-ouderen (of andersom) op die heerlijk mee rockten met de swingende uitsmijters.

Meet and greet
Na het laatste nummer en applaus kondigde Maarten aan dat de band dadelijk uitkijkt naar een gezellig onderonsje met het publiek. Het was leuk om dit ook eens mee te maken.

Repertoire
In de bijna twee uur durende show kon men genieten van o.a. de onderstaande nummers:
Swingen met o.a. Heartbrake Hotel, Jailhouse Rock, Blue Suede Shoes, I Got a Woman, King Creole, Viva Las Vegas en meedeinen met de mooie nummers als Peace in the Valley, Are You Lonesome Tonight, Can't Help Falling in Love, Suspicious Minds, Devil in Disguise (Walk like an angel), My Happiness, In the Ghetto, Return to Sender, Love Me, Pocketfull of rainbows, Can't Help Falling en It’s now or never.

Lastig lopen
De terugtocht naar het hotel verliep wat ‘slingerig’. Niet vanwege de alcohol, maar vanwege de dakpannen die ik steeds moest ontwijken. Toch maar even navraag gedaan. ‘Nee, het was niet vanwege de overwinning van Marokko op Portugal, maar The Wanderers waren langs geweest en hadden het dak eraf gespeeld.'
Tevreden ging ik naar bed. Wat een superavond!

The Wanderers in Dordrecht
Bent u na het lezen van dit verslag nieuwsgierig geworden?
U kunt The Wanderers in het nieuwe jaar al heel snel in Dordrecht zien. Op 7 januari, viert de band alvast de geboortedag van Elvis, in Bibelot met ‘Elvis Birthday Bash’.


Foto’s (onderaan het verslag in het fotoalbum) en video: Ferry Visser

De video duurt ongeveer 37 minuten

​

​
​