Voor de tweede keer brengen Villa TrösT en Essenhof licht in de donkere decemberdagen
DORDRECHT - Op vrijdag 9 december om 17.00 uur werden er 2.600 lichtjes ontstoken in een grote cipres op de begraafplaats. Er werden zelfgemaakte wensbollen in de boom gehangen. Een ritueel waarbij iedereen die iemand verloren heeft vorm kan geven aan het verlies. De overledene letterlijk in het licht brengen op een persoonlijke wijze. 11 december is het Wereldlichtjesdag, de dag waarop overleden kinderen worden herdacht.
De lichtjes van de boom blijven branden en de Lichtboom is te bezoeken tot en met 8 januari 2023. Het ontsteken van licht tijdens de donkere dagen van december - rond de langste nacht van het jaar - kent een eeuwenoude traditie. Van het Scandinavische Luciafeest tot de bekende kerstboom. Essenhof en Villa TrösT gebruiken de gelegenheid om aandacht te hebben voor het rouwproces en stil te staan bij de geliefden die ons ontvielen.
Op 9 december konden vanaf 10:00 uur in Villa TrösT nog wensbollen worden gemaakt. Een transparante bol met daarin een foto, gedachte, naam of foto; ter nagedachtenis aan een geliefde. Om 16.00 uur verzamelen de gasten zich bij de Thuredrith en lopen rond 16:50 uur naar de begraafplaats, met muzikale begeleiding.
Peter Buschman heette de gasten welkom en zal de sprekers inleiden. Wethouder Merx heeft dit jaar de lichtjes ontstoken. Marieke van Leeuwen droeg een gedicht voor.
Na de ceremonie was er de gelegenheid om in de Thuredrith of buiten na te praten en op te warmen met een drankje.
Ook na de onthulling was het mogelijk op eigen gelegenheid wensbollen in de boom te hangen. Op 7 en 8 januari is er gelegenheid je eigen bol uit de boom te halen, wat overblijft wordt 9 januari uit de boom gehaald door vrijwilligers van Villa TrösT.
Het is deze week tijdens de openingstijden van Villa TrösT of bij het administratiekantoor van Essenhof wensbollen op te halen. Bezoek www.villatrost.nl voor meer informatie.
Fotograaf: Wim van de Pol.
Treurcypres
ik volg jullie die troost zoeken
mijn takken buigen zich als de
afhangende schouders van rouwenden
maar mijn kroon beweegt naar
de hemel en reikt naar het licht
ik groei grillig zoals het leven is
heb geen dorens uit verdediging
ik maak mij breed en weeklaag
ruis en fluister in de wind
de namen en de jaren
op de stenen bij de graven
op de aarde, in de muren
van de urnentuin
ik zie over de geschoren haag
de oude ronde aula met de vele ramen
waar herinnerd en gehuild wordt
en rechts de bomenrijke laan
langs de witte muur met vlinders
die uitziet op de lichte plaats
van zware gedachten en afscheid
achter mij rusten de verhalen
van beminden uit Armeniё
links liggen zij, geboren
in Kabul of Istanbul, allen
die hun toekomst moesten vinden
in dit lage verre land, verderop
de steen met namen van
de jongens en een meisje
die hun leven gaven en niet hier
maar in de vreemde zijn begraven
en dicht bij mij de kinderen
veel te vroeg ontslapen
met beertjes, autootjes en lampjes
gipsen engeltjes op stenen dekens
bij hen ben ik onhandig groot
en groei mistroostig verder
vandaag is nagedachtenis nabij
geven mijn takken verlichting
tonen zich buigzaam en troostrijk
zodat we kunnen denken aan
onze naasten, aan de namen
verhalen en beelden
uit verleden tijd
van hen die ons lief zijn
Marieke van Leeuwen
9 december 2022 Essenhof
