Hier op dit eiland (18) - Een ouderwetse boswachter: Jacques van der Neut
DORDRECHT - 'Hier op dit eiland' door Bert den Boer, Aflevering;18: Een ouderwetse boswachter
De Biesbosch bestaat uit drie delen: de Hollandse, Brabantse en Dordtse Biesbosch. Een gebied van 9000 hectare. Jacques van der Neut is tot zijn pensioen, september 2020, boswachter van 'de hele' Biesbosch. ‘Als jonge jongen was ik al geïnteresseerd in de natuur en graag buiten. Mijn vader was fotograaf bij de marine. Af en toe mocht ik mee op reportage. Die liefde voor fotografie en het water heb ik van hem.’ Hij begint bij Staatsbosbeheer als dossiervormer: ‘Was het prachtig weer buiten, zat ik boven die suffe mappen.’ Als hulpschipper en reservaatbewaker bij het Haringvliet leert hij alles wat je over varen moet weten. Vanaf 1982 is hij boswachter in de Biesbosch, uiteraard ook met een boot.
‘Wat ik over de natuur weet heb ik mezelf aangeleerd. Als boswachter moet je kunnen kletsen, presentaties en voorlichting kunnen geven en dat zit er bij mij van nature wel in. Ik heb delegaties Chinezen, Roemenen en Hongaren rondgeleid.’ De Biesbosch is de laatste 25 jaar flink uitgebreid. Door het hoge water in 1993 en 1995 kwam er haast om meer ruimte voor rivieren te maken. Opeens was er geld genoeg om de boeren in het gebied uit te kopen en het gebied opnieuw in te richten als overloopgebied. De Biesbosch wordt zelfs zo groot dat er nu soorten als de zee- en visarend broeden. Het project Ruimte voor de Rivier zorgt ervoor dat de Noordwaard, gelegen aan de overkant van de Kop van het Land, wordt ontpolderd. ‘We bouwen nieuwe kennis op over watermanagement. Ik heb de transitie meegemaakt van cultuurgebied naar natuurgebied. De plattegrond kleurt blauwer. Dertig jaar geleden schreef ik als motto in een boek: als mijn dochter Marlies straks groot is, hoop ik dat het eiland van Dordrecht nog net zo groen is. Het is alleen maar groener geworden. Het was geweldig om dat hele proces mee te maken. Waar vroeger suikerbieten groeiden, lopen nu lepelaars en kleine zilverreigers.’
‘Door corona viel onze hele planning voor het komende jaar in duigen. We konden bevertochten, rondvaarten, natuurontwikkeling en voorlichtingscampagnes vergeten. Je kon niet meer met mensen op pad.’ Het betekende ook thuiswerken. In zijn Biesbosch was het barstensdruk. De nadelen daarvan ondervond hij ook: bergen afval, doorgezaagde slagbomen, opengebroken keten, scheurende speedboten, bierfestijnen.
Hij kwam meer dan ooit buiten en genoot in het begin van de serene stilte en de blauwe, heldere luchten zonder condensstrepen van vliegtuigen. Deze tijd laat zien dat de bomen niet tot de hemel groeien. Jacques maakte de nodige foto’s van de nesten bouwende arenden.
Zijn afscheid is een militaire exercitie: niemand mag van zijn plek. Hij had zich een knalfuif voorgesteld en is uiteindelijk blij dat er nog iets wordt gedaan. Hij kent collega’s met 45 dienstjaren die geruisloos vertrekken. Zonder zijn vertrouwde groene boswachterspak blijft hij een trouw bezoeker van de Biesbosch. Zijn vaste rubriek ‘Van Nature’ in de Dordtenaar blijft bestaan. Hij kijkt terug op een prachtige tijd: ‘Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen.’
Een ouderwetse boswachter – Jacques van der Neut (Fotograaf: Jacques van der Neut).
