Oud-lerares Charlotte van Praag verdient een straat in Dordrecht
Op 13 juni kreeg Charlotte van Praag heeft pad in Weizgt. Idordt wil op de eigen website graag reactie krijgen op het markante leven van deze vrouw. Een relaas:
Door Hans Berrevoets
DORDRECHT – De sociaal bewogen ereburgeres Charlotte van Praag (1910-2002) kreeg 13 juni haar eigen ,,straat”. De paden door het Weizigtpark – naast natuur- en milieucentrum Weizigt – gaan haar naam dragen. Aan zijde Krispijnseweg zal om 13.45 uur het eerste bord worden onthuld.
Oud-minister Elco Brinkman, die rond 1960 van Charlotte Duitse les kreeg, is samen met wethouder Piet Sleeking met de eerste formele plechtigheid belast.
Het pad door Weizigt is een terecht eerbewijs voor Charlotte, die tot hoge leeftijd bij stad en mensen betrokken was. De plek is mooi gekozen. Zij keek vanuit haar flat aan de Mauritsweg op het park uit. Charlotte was in het groen de motor achter theetuin Melisse.
DiEP
Op de nieuwe site WIKI Dordrecht, een activiteit van erfgoedcentrum DiEP, wordt zij genoemd: ,,Lerares Christelijk Lyceum, luis in de pels van het gemeentebestuur, onvermoeid strijdster voor een betere samenleving.”
De Dordtse historische kalender vermeldde haar honderdste geboortedag. In december 2010 werd die ,,verjaardag” gevierd in het Koetshuis van natuur- en milieucentrum Weizigt. Zo kreeg de actie voor de Charlotte van Praagstraat vaart. Wethouder Piet Sleeking liet gelijk weten, dat Charlotte van Praag niet vergeten mocht worden.
De gemeenteraad onderscheidde haar eerder met de eremedaille in brons, alhoewel daar niet de titel ereburgeres aan verbonden is. In de herinnering wordt Charlotte zo wel beleefd. Gelet op haar bijzondere status maakt centrum Weizigt op 13 juni een feest van de onthulling van de bord met als bijzondere gast oud-leerling en oud-minister Elco Brinkman. Zij gaf hem Duitse les bij het Christelijk Lyceum aan het Halmaheiraplein.
Tragisch
De banden van Charlotte met Dordrecht hadden een tragisch begin. Ze kwam na de tweede wereldoorlog als Joodse vluchteling en wees aan. Charlotte had ingrijpende ontberingen meegemaakt door terreur van de nazi’s. Het dieptepunt was, dat zij op een dodenakker werd gegooid in een concentratiekamp. De bewakers dachten dat Charlotte van Praag niet meer leefde. Zij overleefde en dat bepaalde mede haar drijfveren om levenslang strijdbaar te zijn. In het openbaar wilde Charlotte weinig kwijt over die tijd.
Zij benadrukte dat haar verdere leven extra gegeven tijd was. Die moest vooral nuttig worden besteed. De lerares Duits kreeg warme banden met Henk en Lous van Alphen, die voor haar nieuwe familie werden.
Henk was haar rector op het Chr. Lyceum, nu Insula-college. De geboorte van het eerste kind van Henk en Lous van Alphen betekende voor haar een teken van nieuwe kansen en de kinderen Van Alphen kregen in haar een tante Lotte.
Zus Lous
Op een schoolfeest maakte Charlotte bekend dat zij Lous van Alphen als haar zus had geadopteerd. Daarom las Lous tijdens de begrafenis een afscheidsbrief van Charlotte voor. Haar taak als een waakhond voor een betere samenleving zat erop.
Zij spoorde mensen aan door te gaan. Nu haar naam bij haar Weizigtpark zichtbaar wordt – met als belangrijke hoeder natuur- en milieucentrum Weizigt – kan haar boodschap voor duurzaamheid, verdraagzaamheid en solidariteit blijven klinken.
(Hans Berrevoets is journalist en voorzitter van het Platform Stedelijke Herdenking).
