Kees Thies: ,,Lijnbaan vernieuwing in Dordrecht volledig mislukt"

DORDRECHT -  Het LIJNBAANGEBIED in Dordrecht staat er niet goed voor. Columnist Kees Thies noemt de vernieuwing uit de jaren tachtig van de vorige eeuw zelfs mislukt.

Stadsvernieuwing is immers meer dan stenen stapelen, zo ontdekte Dordrecht ook al in de Bleijenhoek en het Noorderkwartier op de Staart. Het gaat ook om een samenleving, een sociaal gebied.

Bij de Bleyenhoek benaderde de gemeente de mensen in de nieuwbouwwoningen en in de gerenoveerde oude huizen eerst als aparte groepen in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Samen één nieuwe buurt leek ver weg.  In het Lijnbaangebied werd vernieuwend gewerkt binnen de gegeven financiele grenzen.

Daarvoor werd zelfs een nieuwe werkwijze (ander model) ontwikkeld door de projectleider van toen vanuit het Stadskantoor. Dat ging ook in overleg met het buurtcomité, dat stevig aan de weg timmerde...

Pakweg dertig jaar later wordt de balans opgemaakt:

Kees Thies schrijft op zijn plek in de krant AD De Dordtenaar:

Is een kwart eeuw te vroeg om te oordelen? Ik vind het Lijnbaanproject namelijk volledig mislukt. Ondanks de vele miljoenen die hier destijds zijn ingestopt, ondanks al dat idealisme, de vele initiatieven om de sociale samenhang te bevorderen en ondanks alle goeie bedoelingen leven de mensen hier niet mét elkaar, maar zo dicht mogelijk langs elkaar heen. De straat regeert er, de handel in alles wat zo’n beetje verboden is floreert er en zo’n tien procent van de jeugd heeft al maandenlang geen schoolgebouw meer van binnen gezien. Ik ken persoonlijk al zo’n twintig autochtone en van oorsprong allochtone gezinnen die hier willen vertrekken of inmiddels al vetrokken zijn.

Ik was er beginjaren tachtig bij als jeugdig verslaggever toen het ouwe buurtje, tussen Wantij en Noordendijk, tegen de vlakte ging en ik was er ook weer bij toen de nieuwbouw er, eind jaren tachtig, met veel bombast werd ‘opgeleverd.’ Ik herinner me vooral het bijna kinderlijke enthousiasme van politici en gemeenteambtenaren die zich destijds vol vuur voor het Lijnbaangebied ‘nieuwe stijl’ hadden ingezet. Hier zou alles helemaal anders worden… beter, mooier, en harmonieuzer. Het Lijnbaangebied moest het ultieme multiculti-project worden en zou als voorbeeld gaan dienen voor vergelijkbare wijken en buurten in de rest van Nederland.

Jonge autochtone starters, oudere Dordtenaren en Turkse en Marokkaanse gezinnen zouden hier in een welhaast perfecte harmonie naast en met elkaar gaan wonen en vooral heel veel bij elkaar over de vloer komen om zodoende veel van elkaars ‘zeden’ en gebruiken te gaan leren. Het buurt- en opbouwwerk (toen nog hoog in het politieke vaandel) zou daar meer dan een steentje aan bij gaan dragen. Dat klinkt vandaag de dag misschien wat.. uh… utopisch, maar het waren wel degelijk de woorden die destijds gehanteerd werden. Ik moet overigens toegeven dat al dat enthousiasme destijds ook op mij oversloeg, maar na ongeveer een jaar al kon ik zien (kon iedereen zien) dat het niet werkte. Elke politicus die er destijds bij betrokken was en dat vandaag de dag nog durft te ontkennen is in mijn ogen of stekeblind, of schijnheilig.