Aandacht op RTV Dordrecht, bij AD/DD en de Stem voor afscheid van Piet de Meer (62)
DORDRECHT - Verslaggever Piet de Meer (1954-2017) , het gezicht van de Stem van Dordt, is donderdag 19 oktober op de Essenhof in Dordrecht begraven.
Op allerlei manieren kan nog met zijn betekenis worden kennis gemaakt. RTV Dordrecht laat tot vrijdag 20 oktober tot 18 uur een reportage van Fokko van der Straaten zien over de ongekende en unieke single verzameling van Piet. Ook in het nieuws is er aandacht voor het afscheid van Piet.
Zondagavond (22 oktober) zijn er twee programma's te zien: De zender herhaalt een In Gesprek met van Ad van den Herik met Piet uit 2014. Daarnaast vroeg Ad de journalisten Kees Thies, Philip Elzerman en Hans Berrevoets naar de betekenis van Piet de Meer. Zij spraken ook in de Biesboschzaal van de Essenhof.
Ad De Dordtenaar doet al verslag op de website en morgen is er aandacht voor Piet de Meer in de krant met ook een column van Kees Thies.
De Stem van Dordt deed op de eigen website ook al verslag:
Dordrecht - Een overweldigende hoeveelheid Dordtenaren heeft vandaag (donderdag 19 oktober 2017) op de Essenhof afscheid genomen van Piet de Meer. Piet overleed afgelopen weekend op 62-jarige leeftijd aan de gevolgen van huidkanker. Hij was jarenlang hét gezicht in de stad van De Stem van Dordt. We zullen Piet nooit vergeten.
Tijdens de plechtigheid werd er muziek gedraaid van onder meer The Beatles, Queen, Led Zeppelin en Deep Purple (Piet was muziekverzamelaar en ambassadeur van de Top 40) en er waren toespraken van journalisten als AD-columnist Kees Thies, Philip Elzerman en Hans Berrevoets die het woord voerde namens de familie en De Stem van Dordt. De uitvaart werd afgesloten met een gezamenlijk gebed.
Toespraak
Op deze plek plaatsen we als eerbetoon aan onze collega Piet integraal de toespraak van Hans Berrevoets:
"Elizaveta,
Pieter en Daniëlle,
Maarten,
familie De Meer,
familie Elizaveta
vrienden,
collega's,
lezers.
Onze Piet de Meer is stilgevallen.
Zijn leven kent nu twee data: 17 december 1954 - 15 oktober 2017.
Zoals Elizaveta liet optekenen: "Ik ben zo dankbaar voor zijn leven en wat hij voor mij en anderen betekent."
We denken vandaag aan:
de Dordtenaar van de week van de Stem van Dordt,
de Dordtenaar van het jaar 2017 bij AD De Dordtenaar,
de drager van de Drechtsteden dukaat 2009, (zie foto met burgemeester Ronald Bandell, tevens regiovoorzitter)
de ambassadeur van de stichting Top 40,
de man die volgens het Drechtstedenbestuur gewone mensen als beroemdheden schetst en beroemdheden als gewone mensen.
Wie was hij?
Piet schreef tot 1981 voor weekblad Merwesteyn. Daarna kwam hij in dienst bij BV De Dordtenaar als eindredacteur voor de weekbladen. Inmiddels is de Persgroep Nederland de eigenaar.
Natuurlijk: we wisten allemaal de laatste jaren dat hij steeds meer in de greep kwam van een ernstige ziekte... Piet die anderen met zijn pen graag een podium in de krant gaf, stond steeds meer zelf in de schijnwerper.
Hij genoot van die aandacht. Aandacht maakt immers ook mensen mooier en voor hem was het ook zijn psychologisch inkomen.
Het is vandaag een vreemde ervaring, dat ik nu op verzoek van de familie een levensverhaal mag vertellen, maar niet HET levensverhaal...
Een onderdeel van zijn werkwijze was om van gewone gebeurtenis een evenement te maken. Wanneer is die methode - dat talent - ontstaan? Hij werd op 17 december 1954 geboren in Nieuw-Krispijn in een protestants-christelijk
gezin. Het gebed ONZE VADER dat Jezus Christus ons meegaf stond er in aanzien voor troost, bemoediging en dankzegging.
Piet werd gedoopt in de kerk van zijn moeder: de vrije evangelische gemeente te vinden aan de Vrieseweg. Toen de kerk verhuisde naar Crabbehof, schijnt Piet de kerk bijna nooit meer van binnen gezien te hebben.
Piet had twee zussen boven hem en een jongere broer. Zijn vader werkte voor het Energiebedrijf (het GEB). Hij was geen sportman maar voetbalde wel en hield van hardlopen en wielrennen. Hij vond het ook maar niks dat de Olympische spelen om de vier jaar werden gehouden, dus dankzij Piet waren er in de buurt Nieuw-Krispijn om de vier maanden Olympische Spelen.
We zitten dan rond 1968. Het sluitstuk van de Olympische Spelen van Nieuw-Krispijn was de (halve) marathon, in blokjes om de Nassauweg en Paulusplein. We zijn dus vandaag teruggekeerd naast het parcours van Piet van bijna vijftig jaar geleden. Hij maakte toen al van een gebeurtenis een evenement. Piet verzorgde natuurlijk de organisatie en uitslaglijsten, er waren ook medailles van De Gruijter die je dan omgehangen kreeg bij de prijsuitreiking door meestal de organisator zelf.
Hij organiseerde ook de fietswedstrijd Tour van Dordt voor de buurt. De Brug naar Zwijndrecht en de Brug naar Papendrecht zaten in het bergklassement in eerste categorie. De gele en groene truien die gedragen moesten worden ondanks de zomerhitte waren dikke wollen wintertruien, die zijn moeder had gebreid.
De hervormde Prinses Julianaschool was zijn lagere school. Hij volgde daarna voortgezet onderwijs in Krispijn, maar ging toen vooral zijn eigen weg.
Piet maakte Dordtse hitlijsten op basis van de verkooplijsten van singles die hij verzamelde bij de Dordtse platenzaken. Zo kwam hij ook in de wereld terecht van de stichting Top 40. Hij staat er nu te boek als een unieke ambassadeur die vrijwel alle singles heeft, die eens de Top 40 haalden.
Piet stapte rond 1976 bij weekblad Merwesteyn binnen om muziekjournalist te willen worden. De aankomend verslaggever bleek ook veel van wielrennen te weten en met toppers te hebben gesproken, die anderen alleen maar van TV kenden. Hij werd gevraagd om over muziek te schrijven en in het land volgde hij popconcerten. Zijn wereld als verslaggever werd steeds groter: in hart een nieren bleek hij een verslaggever te zijn.
De levens van mensen en van verhalen uit de stad en regio kregen ook een podium, zoals Piet dat waarnam. In een vraaggesprek leek vaker de verslaggever aan het woord te zijn, dan de persoon, die het onderwerp was. Ik dacht dat op een foto die onlangs in zijn Stem van Dordt stond dat zelfs premier Mark Rutte naar de verslaggever luisterde want het verhaal zat al in zijn hoofd.
Het klassieke blocnote had nauwelijks een functie. Een vaak gehoorde ervaring: "Piet schrijft bijna niks op, maar toch staat in de krant wat ik heb gezegd of wat ik zo mooi had kunnen zeggen. Hij heeft een bijzonder talent." Inderdaad kan je het een talent noemen. Dat was zijn sterke kant, maar zijn talent had ook een zwakke kant. Piet leefde voor het werk en het werk leefde voor hem en wellicht viel zijn identiteit ook wel met zijn werk samen. Dan is het geen geringe opgave om de balans met meer privé-zaken te vinden.
De dagbladjournalisten hadden niet allemaal direct de kracht van Piet in de gaten, want sommigen hadden een nee sticker tegen huis-aan-huisbladen op hun brievenbus geplakt. Piet was trots op zijn bladen, waarvan hij in Dordrecht het gezicht was van de Woensdag en later de Stem van Dordt. Voor hem waren de uitgaven altijd meer dan een technische dekking op de drukpersen op onrendabele uren. Zijn bladen waren immers een belangrijk onderdeel van de mediamix, die
uitgevers zoals de Persgroep Nederland zouden moeten brengen in stad en land omi nkomsten binnen te halen.
Piet was intussen met Ria getrouwd en woonde buiten Dordt, maar dat merkte je niet aan zijn betrokkenheid bij het nieuws dat hij naar zijn hand wilde zetten. BV De Dordtenaar had graag dat de weekbladen vooral positief nieuws brachten. Die formule zat ook in de genen van Piet. De achtergrond van deze aanpak was dat de gratis bladen zo minder in het vaarwater zaten van Dagblad De Dordtenaar, waarin de betalende lezers toch de echte primeurs zou moeten lezen.
Intussen werd de eindredacteur ook nog chef van de weekbladen van de onderneming. Die promotie paste bij zijn inzet, zijn werklust en zijn beschikbaarheid, maar niet bij zijn talenten. Met behoud van het salaris, dat overigens niet echt het aantal werkuren dekte, kreeg hij een soort status aparte bij de weekbladen. Hij hoefde niet meer voor chef te spelen.
De toenmalige verkoopleider bevorderde graag een hoofdrol van zijn eindredacteur. Als hij immers bij klanten met het gezicht van de weekkrant binnen kwam, kon hij zowel commercieel als redactioneel met een twee spitsen systeem opereren. Als geen ander wist de verslaggever dat de scheiding tussen commercie en redactie bij een weekblad minder scherp lag, dan bij een dagblad.
Twaalf jaar geleden ging Piet meedraaien in het overleg binnen de OR en de COR. Zijn naam was snel gevestigd. Toen een sociale redactiechef in Rotterdam eens afspraken wilde maken over zijn werktijden en werkplek, zette hij gewoon de hoogste directeur in. Die liet de chef volgens Piet weten, dat zij volkomen gelijk had, maar zij moest Piet maar gewoon zijn status aparte laten behouden. Zijn krant of kranten kwamen toch wel op tijd vol... en tussendoor reisde hij op andere tijden door de wereld van overleg.
Al eerder was Piet ook weer formeel inwoner van Dordtenaar geworden. Hij ging wonen aan het Steltenpad. Hij keek wel vooral naar het oosten om een nieuwe levenspartner te vinden. Uiteindelijk ontdekte Piet zijn nieuwe liefde Elizaveta in Wit-Rusland. Hij had er graag dertien uur wachten voor de grens met Wit-Rusland voor over. Het leven van Piet veranderde echt, toen Elizaveta naar Dordrecht kwam. Er ontstond een andere balans in zijn leven en er volgden zelfs gezamenlijke vakanties. Vorig jaar trouwden zij. Toen werd ook steeds duidelijker dat de ernstige ziekte van Piet hardnekkig bleek te zijn.
Het werken voor zijn Stem van Dordt werd steeds lastiger, want de beschikbare energie werd minder. Uiteindelijk zweeg hij in de krant. Piet besloot toen om dagelijks mensen op zijn Facebookpagina met een mooi verhaal een PLUIM te geven, zoals hij eerder een boek met portretten van Dordtenaren op de markt had gebracht. Als je werd genoemd, dan telde je volgens Piet mee.
Uiteindelijk werd zijn beschikbare energie vaak in de late middag nog minder en werd de zorgzame hand van Elizaveta steeds noodzakelijker. In de nacht van zaterdag 14 op zondag 15 oktober 2017 overleed Piet de Meer.
Het nieuws van het overlijden was in zijn stijl meteen nieuws. Op zondag werd het direct gebracht op de nieuwssites: AD, De Dordtenaar, RTV Dordrecht, Dordrecht.net, In de buurt/Dordrecht en natuurlijk bij zijn Stem van Dordt. De aandacht in de media in de weken voor zijn overlijden was balsem op zijn ziel. Hij was niet vergeten.
We wisten toen nog niet dat deze aandacht van de buitenwereld al pastorale stervensbegeleiding genoemd kon worden... Enkele zinnen in het lied de Pastorale van Liesbeth List en Ramsey Shaffy krijgen in een vrije vertaling misschien een diepere betekenis om het verlies, zeker voor zijn dierbaren, een bepaalde plek te geven.
Nee nooit sta ik een seconde stil
'k Wil liever heengaan
neem me mee
Geen mens kan mij dwingen
wanneer ik niet wil
Wanneer ik vandaag ga rusten in de eeuwigheid..."
(Tekst Hans Berrevoets, 19 oktober 2017)
