Kronkelaar neemt overlast waar rondom Willem Dreeshof tijdens werkbezoek
DORDRECHT - Kronkelaar registreert een avond overlast in de Willem Dreeshof, maar ziet nog geen oplossing. Deze conclusie trekt columnist van Dordt Centraal wanneer hij op uitnodiging koffie drinkt een avond lang bij een vriend in de Dreeshof in Dordrecht. Het leest als een werkbezoek van kronkelaar aan de plek waar vroeger de Eben Haezerhof te vinden was. Die naam werd losgelaten om de Dreeshof een nieuw uitstraling te geven. Familie van de oud-premier kwam naar Dordrecht toe voor de onthulling en toen bleek ook nog een dochter van Drees sr. in de stad Dordrecht te wonen.
Kronkelaar belicht de actualiteit op de volgende wijze:
Stuurman aan wal
"Toegegeven, ik moest even zoeken in mijn eigen stad, maar ik heb de Willem Dreeshof dan toch gevonden. Vriend Koos vroeg me om er een ’s avonds een bakkie te komen doen, zodat ik met eigen ogen en oren kon ervaren hoe gezellig wonen het daar is.
Dat viel dus een tikkeltje tegen. Plots begreep ik waarom zelfs een minister onlangs oordeelde dat de multiculturele samenleving niet zo’n succes is geworden. “Je gaat er toch niks over schrijven?”, vroeg Koos me verschrikt.
Nadat ik plechtig beloofd had dat ik hem niet met z’n echte naam zou opvoeren ging hij schoorvoetend akkoord. “Ik mot namelijk geen gelazer”, drukte hij me op het hart. Het is er niet helemaal pluis, zal ik maar zeggen.
En het leek mij juist zo’n rustig hofje. Een tamelijk verscholen plekje in de binnenstad. In de hal van één van de woonblokken hingen ook keurig de spelregels van de verhuurder. ’s Avonds na tienen niet meer boren en zo…
Er stond niks in over het verjagen van boze geesten met potten en pannen. Ook niks over het luidruchtig buiten verblijven. Na mijn vertrek ging het nog door tot diep in de nacht. Overlast heet dat. Koos en zijn buren wennen er nooit echt aan, maar ze zullen wel moeten.
Oom Agent komt namelijk niet, want er wordt niet geklaagd. Dat heeft ooit iemand gedaan, maar toen kwamen de overlastgevers bij iedereen langs. Wie nog eens belt, die gaat het bezuren, luidde de boodschap.
Een buurman van Koos, die ook even op de koffie kwam, beaamde het verhaal. Terwijl buiten het volume van de ‘conversaties’ omhoog ging naarmate de tijd verstreek, kwam hij wel tot de blijde conclusie dat het vroeger nog veel erger was.
In de tijd dat de coffeeshop op de Spuiweg nog open was tierde ook de drugshandel op het hofje welig, vertelden ze. Tsja, elk nadeel heeft z’n voordeel, zou een Amsterdamse filosoof zeggen.
De verhuurder peilt jaarlijks de tevredenheid van de huurders. Een aantal wilde graag anoniem klagen.
Natuurlijk mocht dat, maar de verhuurder meldde er wel bij dat overlastgevers moeilijk kunnen worden aangepakt op basis van anonieme klachten. En… dat men natuurlijk ook wel wist wie er voor overlast zorgen. Huh? Echt waar, zei Koos met een diepe zucht.
De buurman knikte. Sterkte daar. Eenmaal thuis genoot ik met open raam plots weer van de stilte van de nacht".
