Vriendelijke en eigenzinnige Daan verrast schooljeugd
DORDRECHT -Daan is met zijn fraaie bos dreadlocks en daaronder een Schotse kilt, of eigengemaakte rok, een opvallende verschijning in het Dordtse straatbeeld. Vaak krijgt hij complimenten over zijn outfit, maar soms loopt hij ook tegen negatieve of laatdunkende reacties aan. Hier gaat hij meestal op een eigen, mooie manier mee om. Hieronder lees je zijn verhaal van een reactie op enkele schooljongeren.
“Loop ik vanochtend langs een niet nader te noemen basisschool. Ik doe dit al jaren, zolang ik honden heb. Ook trek ik daar wel vaker bekijks, net zoals overal, dat is iets wat ik heb geleerd te accepteren. Wat ik dan meestal doe, deed ik vanochtend dus ook: ik zwaai vriendelijk. Meestal wordt er dan gewoon terug gezwaaid, de scherpe lezer ziet het al aankomen, ditmaal niet.
Een jongeman van ongeveer twaalf jaar begint met zijn kruis naar voren te stoten terwijl hij zijn armen naar achter zwaait en mij strak aankijkt.
"Wil je misschien iets zeggen?", heb ik hem gevraagd, nadat ik mijn koptelefoon uit heb gezet.
"Uh.....", antwoordde de jongen enigszins geschrokken, dus mijn vraag nogmaals herhaald.
"Mooie rok", antwoordde de jongen toen. Hiervoor heb ik hem bedankt en dacht toen mijn weg te kunnen vervolgen.
Echter, na tien meter, hoorde ik achter mij nogmaals een samenscholing ontstaan en mijn omkijken resulteerde in wegrennende kinderen, welke hier hard bij gilden.
Dus dan maar even verder praten.
"Is er nog iemand die wat wil zeggen misschien?", heb ik over het plein geroepen, waarna de pubers weer snel terugkwamen, inclusief de paar meiden welke met een vies gezicht gillend waren weggerend. "Wat is het probleem, meneer?", vroeg één van de wat stoerdere jongens. Hem uitgelegd dat ik dat juist kwam vragen in verband met het gegil en de vieze gezichten.
Onmiddellijk kregen de gillers te verstaan van hun klasgenoten dat ze 'respect' moesten hebben! En erachter aan dat ik er goed uit zag, evenals Joris; "Wat een mooie hond meneer!"
Ze wederom bedankt, terwijl nog wel degelijk streng bleef kijken. (Ben ik nog moe van!)
Als laatste heb ik, toen ik uiteindelijk gewoon gezonde aandacht had, verteld dat ik ook zelf wel snap dat ik er niet normaal uit zie en dat ik echt wel iets kan hebben. Je mag je mening wel hebben, of zelfs lachen om mij! Maar ren niet gillend weg, je zet buiten mij vooral je zelf zo voor paal.
"Veel plezier! En bedankt voor jullie aandacht", heb ik er nog aan toegevoegd.”
