Kees Thies: Projectontwikkelaar Arie van Pelt blijft Rupsje Nooitgenoeg
DORDRECHT - De projectontwikkelaar die in Dordrecht vaak de krant haalt of juist niet wil halen. Dat is Arie van Pelt. Kees Thies beschrijft op zijn vaste plek in de krant zijn werkwijze:
Kees Thies in AD De Dordtenaar:
Let op: mocht u per ongeluk een projectontwikkelaar tegen komen en hij steekt zijn hand uit om de uwe te schudden, tel dan na afloop wél even uw vingers na. Als die projectontwikkelaar nou toevallig Arie van Pelt heet, check dan ook even het aantal vingers van uw andere hand, die u voor alle zekerheid in uw zak hield.
Van Pelt waarschuwt de Dordtse gemeenteraad dat de bouw van vijftig appartementen aan de Spuiboulevard al maanden in een impasse zit door ambtenarij. Zó lees ik dat letterlijk in mijn krant, maar eigenlijk lees ik iets anders: Arie van Pelt krijgt namelijk zijn goddelijke zin weer eens niet en zoekt, zoals gewoonlijk, de aanval. En als Arie van Pelt in de aanval gaat heeft hij de krant nodig… jawel, diezelfde krant die hij altijd zo angstvallig buiten de deur houdt als het hem even niet uitkomt.
Nu de feiten: Arie gaat bouwen op de plek van dat lelijke ANWB-kantoor. En da’s mooi, want projectjes ontwikkelen is nu eenmaal Arie’s dingetje en wij Dordtenaren zijn al lang blij dat iemand daar iets gaat ehh… ontwikkelen, dat op z’n minst drie procent minder lelijk is dan dat afschuwelijke witte kantoorpand waar we al te lang tegen aan hebben moeten kijken. Arie maakt vervolgens afspraken met de gemeente over de randvoorwaarden, zoals breedte, lengte en hoogte van dat appartementenpaleisje, maar gedurende het ontwikkeltraject verandert hij, zoals gebruikelijk, in Rupsje Nooitgenoeg. Zo moet het pand hoger en dieper worden dan op basis van het bestemmingsplan was afgesproken, want dat levert nu eenmaal meer centen op.
Over dat soort zaken wordt (en zo hóórt het ook) altijd ‘tot aan de streep’ onderhandeld, maar dán komt de welbekende ‘Van Pelt-doctrine’ om de hoek kijken, namelijk nét even voorbij het ‘point of no return’ proberen er nóg meer uit te slepen. En als dat niet lukt… de krant bellen om ‘die stroperige ambtenaren’ de schuld van het vastgelopen overleg in te schoenen te schuiven. Het is de tactiek van de bankschroef en de gevoelige lichaamsdelen. Hoe het afloopt? Tja… de bal is rond. Nóg wel althans.
