Gezien in Filmtheater De Witt: ‘Vermiglio’. Weer een hoogtepunt uit de Italiaanse Cinema
DORDRECHT - De speelfilm Vermiglio speelt zich af in een verafgelegen gelijknamig dorpje in de Italiaanse Alpen. Melkmachines kennen ze er niet. Onlangs zag ik, thuis op de bank met een glaasje en een toastje, de prachtige film ‘De Acht Bergen’, verfilming van de gelijknamige roman van Paolo Cognetti.
Vermiglio is de tweede grote speelfilm van Maura Delpero. Losjes gebaseerd op het leven van haar grootvader en zijn familie. Het is 1944, de oorlog is ver weg, maar leeft wel in het dorp. In de verte klinkt af en toe een vliegtuig. Zonen zien we niet. Die zijn naar het front gestuurd, met uitzondering van Dino, de oudste zoon van dorpsonderwijzer en Pater familias Cesare Graziadei (Tommaso Ragno). In het café bespreken de ouderen de vraagstukken van het leven. Een gevluchte soldaat, Pietro, arriveert en duikt onder in de schuur van Cesare. Het levert de nodige onrust op. “Alleen lafaards vluchten voor de oorlog”. Cesare blijkt niet alleen een botterik wiens wil wet is: “Als iedereen laf was, zou er misschien geen oorlog zijn". Cesare bepaalt wie mag doorleren en wie niet, maar laat zijn leerlingen ook kennismaken met poëzie en de muziek van Frederic Chopin, Antonio Vivaldi en Franz Schubert. Tussen Pietro en de oudste dochter van de familie, Lucia (Martina Scrinzi), bloeit iets liefdevols op. Het leven is tot dan nog redelijk overzichtelijk. Vader Cesare bepaalt vrijwel alles, de kerk regelt de rest. Er hangt echter verandering in de ijle lucht. Het gezag van vader en kerk lijken tanende. Oudste zoon Dino is een rustige tot dan volgzame jongen die langzaam meer zijn eigen weg wil gaan. Hij is niet de enige. Ook moeder lijkt niet meer vanzelfsprekend de wetten en regels van vader klakkeloos te volgen. De kentering verloopt traag maar is tegelijk iets onvermijdelijks.
Films (en boeken) als ‘De Acht Bergen’ en Vermiglio tonen ons de adembenemende schoonheid en stilte van de bergen. Ze tonen ons hoe ontwapenend ongecompliceerd het leven kan zijn, maar ook hoe genadeloos hard, armoedig, eenzaam en bekrompen het kan zijn.
Maura Delpero vertelt op een respectvolle wijze het verhaal van de bergen, zonder onder te dompelen in een nostalgische atmosfeer waarin verheerlijking van dat zo overzichtelijke leventje op de loer ligt.
Enkele weken geleden mochten we de Nederlandse première beleven van Parthenope, de nieuwste film van de Italiaanse sterregisseur Paolo Sorrentino. Vorig voorjaar verscheen La Chimera, van de jonge Italiaanse Alice Rohrwacher. Met nieuwe (vrouwelijke) Italiaanse regisseurs als Maura Delpero en Alice Rohrwacher mogen we wel concluderen dat de Italiaanse cinema nog springlevend is.
Gezien in Filmtheater de Witt: Vermiglio
regie: Maura Delpero
Hoofdrollen: Tommaso Ragno, Roberta Rovelli en Martina Scrinzi
