Gezien in Filmtheater De Witt: Babygirl van Halina Reijn
DORDRECHT - Voorafgaande aan de voorpremière van Halina Reijn’s nieuwe film Babygirl, woensdagavond, beloofde inleider Don Zwaaneveld een hete film. En dat wisten we uit de overvloed aan publiciteit van de afgelopen maanden natuurlijk al. De film oogste tijdens het Filmfestival van Venetië dit jaar veel waardering, waarbij Nicole Kidman de prijs van de beste actrice won.
Groots aangekondigd als ‘Oscarwaardige erotische thriller’ ga je er toch even goed voor zitten. In de Verenigde Staten logen de vooral positieve reacties er niet om.
Womanpower
Met haar tweede ‘Amerikaanse film’ heeft Halina Reijn duidelijk een enorme stap gezet naar eeuwige roem in De verenigde Staten. Die roem had ze al als gelauwerde actrice in Nederland.
Een ‘erotische thriller’ kan ik Babygirl niet noemen. Een met erotiek geladen film? Zeker. Maar een thriller is het voor mij niet. Daarvoor is de spanning te veel gericht op de veelzijdige lagen binnen de hoofdpersoon Romy, gespeeld door een geweldige Nicole Kidman.
Babygirl is een film die womanpower uitstraalt, terwijl de hoofdpersoon in haar diepere lagen juist ook erg kwetsbaar lijkt.
Romy (Nicole Kidman) is een knappe en machtige vrouw, CEO van een groot automatiseringsbedrijf. Ze leidt met vaste hand totdat een stagiaire, Samuel (Harris Dickinson) verschijnt en door haar pantser weet te dringen. Ze voelt zich aangetrokken tot onderdanigheid en er ontstaat een erg seksuele relatie waarbij zij de onderdanige is en hij haar meester. Carrière en gezin komen op het spel te staan. De relatie met haar echtgenoot Jacob, Antonio Banderas, loopt ernstig gevaar. Haar dochter ziet dat er iets gaande is en probeert haar moeder te helpen. Romy worstelt en tijdens een mooie ontroerende scene vertelt ze haar echtgenoot over duistere angsten en demonen die haar hele leven al domineren en die in de weg staan, ook bij het zich open stellen aan haar eigen partner. Uiteindelijk komt het uiteraard tot een crisis waarbij we het verdere verloop ervan maar even niet verklappen.
Dominantie
Het boeiende van de film is dat er heel wat lagen af te pellen zijn, lagen die allemaal terug te vinden zijn in de persoonlijkheid van schrijver en regisseur Halina Reijn. De ambitie om alles opzij te zetten bij het najagen van een doel, de behoefte om gedomineerd te worden en uiteindelijk ook weer niet. Openheid over je eigen zwaktes en openheid over je seksuele verlangens, alles zit in de film. Dat laatste lukt Romy niet binnen haar huwelijk. Er moet een jongen die meer dan twintig jaar jonger is voorbijkomen om dat los te laten komen. Een jongen die perfect aanvoelt hoe een ander te bespelen. Dat begint bij het rustig krijgen van een aggressieve hond tot het in alle opzichten domineren van Romy. Het orgasme aan het begin is fake, het orgasme aan het eind niet. Alles wat zich daar tussen in afspeelt is wat mij betreft dan ook een aanloop naar het vrij komen van die eigen demonen en angsten.
Met subtiele momenten weet Halina Reijn die demonen en driedubbele lagen in Romy’s persoonlijkheid bloot te leggen. En het zijn duidelijk lagen en demonen die in de persoon van de regisseur zelf verscholen liggen. Zo is het bekend dat zowel Nicole Kidman als Halina Reijn even een prikje botox halen alsof het de kapper om de hoek is. Daar wordt mee gespeeld. Dochterlief zegt op een zeker moment zelfs: “Je lijkt wel een dooie vis”. Bijzonder is ook wel de manier waarop gewerkt wordt met de muziek. Op een zeker moment klinkt het Requiem van Mozart, en dan ook nog het meest droevige deel ervan. Ik heb het niet helemaal paraat, maar volgens mij klonk dat tijdens een moment dat het gezin van Romy bij elkaar was. Verderop in de film voert Samuel op de muziek van George Michaels’ Father Figure een erotisch geladen dans uit voor de neus van Romy. Dan luister ik thuis nog eens goed naar de tekst van de song en komt voorbij:
I will be your father figure
Put your tiny hand in mine
I will be your preacher teacher
Anything you have in mind, baby
Met de wetenschap dat de vader van Halina Reijn vroeg is gestorven en dat zij opgroeide in een vrije omgeving, schuiven de puzzelstukjes wel in elkaar.
De in alle opzichten erotische thriller ‘Basic Instinct’ van Paul Verhoeven heeft niet zozeer vanwege het thrillergehalte een waardige opvolger gekregen, maar vooral vanwege de erotische lading, de hoge kwaliteit en het vrijwel gegarandeerde succes van een Nederlandse regisseur. De Oscar voor beste film van het jaar gaat het niet worden, maar hier en daar is het O-woord in verband met Nicole Kidman wel gevallen. Er zijn meer gegadigden, maar een nominatie zit er wel in denk ik zomaar.
Gezien in Filmtheater De Witt: Babygirl
Regie: Halina Reijn
Hoofdrollen: Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris Dickinson
Vanaf donderdag 26 december in het Filmtheater De Witt
