Gezien: DE kerstfilm voor het hele gezin in De Witt, animatiefilm Flow
DORDRECHT - We hadden twee zwarte katten: Kommes, een oudere dame die je volgde waar je ook naartoe ging, heerlijk relaxed op haar oude dag, tot ze op een ochtend niet meer opstond. Lokke, een grote zwarte kater, een stoere vent met een klein hartje. We woonden buiten en regelmatig kwam Lokke met een ‘buit’ aanzetten. Ooit lag er ergens op een plank in de schuur een konijn die de zwarte rover door een openstaand raampje naar binnen had gesleept. Een luipaard die zijn buit veilig in een boom onderbrengt. We waren een paar dagen weg, voor Lokke zou gezorgd worden, maar na die paar dagen hebben we hem nooit meer terug gezien.
Zondvloed
Van een zondvloed zoals in de prachtige animatiefilm Flow was geen sprake. Lokke is gewoon verdwenen. Het zwarte katje in de film woont in een verlaten huis, waar kattenliefhebbers gewoond moeten hebben, getuige de beeldentuin met louter kattenfiguren. Een stormvloed spoelt alles weg en mee. De kat komt in een zeilbootje terecht. Deze ‘ark van Noah’ wordt de reddingsboei voor een vriendelijke capybara, een ringstaartmaki, een labrador en een secretarisvogel.
Opvallend is dat de mensen er verdwenen zijn. Het huis is bewoond geweest net als de verlaten stad. Wat er voor de zondvloed is gebeurd, blijft onduidelijk. Er wordt niet gesproken, maar wel vertelt de film een verhaal, een ontroerend verhaal over hoe je onder moeilijke omstandigheden toch kunt overleven, waarbij je elkaar steunt en niet bestrijdt. Waarbij de verschillen overbrugd worden. Waarbij je zelfs een klimaatramp kunt overleven.
Los van universele dierlijke en menselijke trekken als nieuwsgierigheid (de kat), vriendelijkheid en de behoefte aan warmte (de labrador en capybara), de speelsheid (de ringstaartmaki) en de universele overlevingsdrang van alle ‘personages’ krijgen de animatiedieren geen menselijke trekjes. Of het moet de stuurmanskunst zijn; beurtelings staan de dieren aan het roer van het gammele bootje.
Het eindeloos wassende water brengt de boot op onverwachte bestemmingen met allerlei gevaren waar steeds weer een oplossing voor komt en waarbij er steeds wel door een van de opvarenden een ‘reddingsboei’ wordt geworpen.
De kracht van een ‘literair’ verhaal is dat we er onze eigen interpretaties in kunnen vinden, die kunnen afwijken van wat een ander in hetzelfde verhaal zien. Zo zag ik dat het enige dier dat niet direct gebonden was aan de boot, de secretarisvogel, uiteindelijk het einde van het verhaal niet haalt, veroorzaakt door zijn eigen verwanten en niet door zijn andersoortige reisgenoten.
De stijl van de film is tegelijk erg beeldend en eenvoudig. De dieren worden getoond zoals ze zijn, met de dierenmanieren- geluiden zoals we ze kennen. Hoewel we van de Capybara niet echt Capybarageluiden horen, als die er al zijn... Geen voice-overs. Het integere en rechtlijnige verhaal staat op zich, ik zou er zo met mijn kleinkinderen opnieuw naartoe kunnen gaan.
Vanaf 26 december te zien in Filmtheater De Witt:
Flow, een animatiefilm, geregisseerd door de Letse regisseur Gints Zilbalodis
Voor de echte kattenliefhebbers, mijn ‘In memoriam’ voor Karel die een half jaar geleden overleed: ‘Een lapjesengel'
