Monsieur Aznavour klinkt in filmtheater De Witt
DORDRECHT - Nog elk jaar vinden mijn zusjes de weg richting Brugge om hun grote favoriet Adamo te zien en horen optreden. De leeftijd gaat nu wel tellen voor hem, maar dat deren de echte fans niet. Adamo blijft Adamo. In huize Malschaert klonk altijd wel Franse muziek. De Vlaamse afkomst van mijn moeder zal daar zeker aan hebben bijgedragen. Naast Adamo genoten we van onder meer Edith Piaff, Jacques Brel en Charles Aznavour. Jaren later toen ik mijn eigen weg kon gaan wat betreft de muziekkeuze kwamen daar Barbara en Leo Ferré bij. Ik verloor de Franse muziek wat uit het oog, luisterde er steeds minder naar. De Klassieke muziek veroverde mijn muzikale hart en als je daar eenmaal aan begint dan heb je minstens twee levens nodig om daar wat in thuis te geraken. Brel en Aznavour verdwenen wat naar de achtergrond. Totdat de aankondiging van een biopic over het leven van Charles Aznavour me weer wakker schudde. Met de film ‘Monsieur Aznavour’ ontwaakte dat diep romantische en melancholische hart in me. Na de duistere hoeken van mijn cd-verzameling weer te hebben afgestoft, klinken weer de mooiste Franse liedjes door mijn huis. Van Barbara naar Edith Piaff en Jacques Brel. Maar natuurlijk ook Charles Aznavour.
Ik moet het natuurlijk over de film hebben, geregisseerd door Medhi Idir en rapper Grand Corps Malade met Tahar Rahim in de rol van Aznavour.
Zoals we de laatste jaren in de meeste biopics van muzikale fenomenen zien volgt de film redelijk overzichtelijk het levensverhaal van onze held, met daarbij veel muziek. Ook in Monsieur Aznavour maken we naast de muziek kennis met de kracht en de kwetsbaarheden van de muzikale held of heldin. De afgelopen jaren hebben we dat onder meer bij Amy Winehouse en Queen.
‘Entertainer of the Century’
Micha Aznavourian en zijn vrouw Knar Baghdasarian vluchten uit Armenië waar een genocide aan de gang is. De oorspronkelijke bestemming is De Verenigde Staten, maar dat lukt niet vanwege visumproblemen. Ze zoeken uiteindelijk hun toevlucht in Parijs waar in 1924, precies honderd jaar geleden, zoon Shahnourh Varinag wordt geboren. Zijn jeugd kenmerkt zich door armoede en de sterke verbinding met zijn zusje Aïda, wellicht de enige die door zijn pantser van ambitie en zucht naar succes weet te dringen.
Met zijn vriend vormt hij het duo Roche & Aznavour. Shahnourh is dan inmiddels Charles. Als hij in een nachtclub Edith Piaff en Maurice Chevalier ontmoet blijkt dat het begin van zijn uiteindelijke bestemming te zijn. Piaff wordt heerlijk vertolkt door Marie-Julie Baup Een klein vrouwtje maar met een power waar heel Parijs van trilt. Ze is genadeloos als ze de voorwaarden voor Charles opsomt wil hij succes bereiken: “je zingt over de liefde, zou je je neus niet laten doen?”
In 1998 wordt hij door Time magazine uitgeroepen tot ‘entertainer of the Century’, voor Frank Sinatra en Elvis Presley.
De film legt ook de schaduwkanten bloot van roem en rijkdom. Zijn leven als familieman kent zijn grote schaduwkanten, met veel verdriet in de familie, ondanks de rijkdom vanwege het succes. Of is het juist de rijkdom en de afwezigheid voor elkaar die het verdriet veroorzaakt? De druk is immens als je aan de top staat, de eenzaamheid groeit. De zorgeloosheid en het vrije leven aan het begin wordt ingeruild voor extreme luxe en druk. Roem eist zijn tol.
De kracht van de film zit hem vooral in de tijdloze muziek en in de kracht, energie en tegelijk de kwetsbaarheid waarmee Tahar Rahim Charles Aznavour neerzet. Daarnaast heeft hij de stem, de beweginkjes en het romantische hart van de grote zanger onnavolgbaar weten te vinden.
De muziek
Een film over Aznavour is een film over en met muziek, veel muziek. En gelukkig hebben de makers ervan ons hierin niet teleurgesteld. In de eerste helft volgen we nog de levensloop van een arme familie tot en met de start van een succesvolle carrière als zanger en acteur. In het tweede deel zien en horen we de Aznavour zoals we hem kennen: De zanger van prachtige romantische chansons die meer dan 180 miljoen platen heeft verkocht. Aznavour zong natuurlijk vooral over de liefde. Laat ik twee van de 1000 liedjes noemen die misschien niet zijn bekendste zijn maar wel een completer beeld geven van deze grooste entertainer van de vorige eeuw: in Ils sont tombés spreekt hij zich uit over de genocide in het land van zijn voorouders Armenië. Comme ils disent is een lied over homosexualiteit, geschreven in 1972, toen het nog niet zo evident was om hierover te spreken / zingen.
De familie Aznavour heeft intensief meegewerkt aan de film. Het grote voordeel daarvan is dat we inkijkjes krijgen die we anders wellicht hadden gemist. Nadeel is het gevaar dat de film te veel een eerbetoon wordt en te weinig de donkere kanten van de artiest zelf te zien krijgen.Voor de liefhebber hoeft dat natuurlijk geen probleem te zijn. En daar zijn er terecht genoeg van.
Gezien in filmtheater De Witt: Monsieur Aznavour
Regie: Medhi Idir en Grand Corps Malade
Hoofdrol: Tahar Rahim als Charles Aznavour
Voor de speeltijden, zie de website van filmtheater De Witt
-S.jpg)
