Iris Hond met 'Dust Awakened by Dawn' in Kunstmin
DORDRECHT - “Muziek, die mijn droevige ziel wiegde; muziek, jij die mij kalm, krachtig en vrolijk hebt gemaakt, jij die mijn lief en geluk bent, ik kus je zuivere mond, in je honingzoete haren verberg ik mijn gezicht.” (Romain Rolland)
Op 10 mei jongstleden presenteerde Iris Hond voor het eerst haar muzikale dagboek in de kleine zaal van het Concertgebouw. Titel van haar nieuwste programma en CD: Dust Awakened by Dawn.
Op Zaterdagavond 19 oktober stap ik op mijn reservefiets richting Kunstmin, voor een concert van Iris Hond (mijn goede fiets staat bij fietsenmaker).
Iris Hond, misschien wel bekender van het nogal foute televisieprogramma ‘Iris en de 12 dates’ en een affaire met de van de aardbodem verdwenen Marco Borsato, is toch in eerste instantie een begenadigd pianist. Dat ze daarnaast meer prominent in de roddelbladen staat en vrijwel nooit in ‘kwaliteitskranten’ en muziektijdschriften serieus besproken wordt als artiest stemde me weliswaar terughoudend, maar ook erg nieuwsgierig. Iedereen verdient het om met een open mind tegemoet te worden getreden.
“Wie ik zie, dat ben ik niet”, het is één van de citaten uit het dagboek dat op de achtergrond ‘meeloopt’ tijdens het eerste deel van het programma. Iris speelde alle nummers van haar nieuwe album op een vrijwel volledig verduisterd podium. Onder de vleugel liggen twee hooggehakte rode schoenen, de enige kleur van de avond. Begeleid door Mart Jeninga, bassist en toetsenist, krijgen we een inkijkje in de zielenroerselen van een jonge vrouw die een moeilijke fase doormaakt in haar leven en dat vertaalt in muziek, taal en beelden.
Eerst maar even de beelden: we zien het strand, de golven worden geteld. We zien een vage gestalte, omgekeerd aan een touw hangen, haar dat wordt gestrikt waarmee vervolgens geverfd wordt. Uiteindelijk trekt ze zich aan een koord uit de modder (of nat zand, wat maakt het uit). De boodschap aan het einde van het eerste deel is duidelijk, zo blijkt uit de teksten en de beelden: “Ik ben er weer, ik voel me weer goed”.
Doorgaans zijn vaders goede mensen die het beste met hun kinderen voor hebben. Op haar elfde leert Iris van haar vader een wijze les: je kunt je emoties gebruiken als inspiratie om iets moois te creëren. Met haar eigen composities blijft Iris Hond dicht bij de muziek van Ludovico Einaudi, één van haar inspiratiebronnen. Golvende zich voortdurend herhalende patronen in vloeiende lijnen en subtiele akkoorden. Niet verrassend, het aanwezige publiek wordt wel meegenomen in een wereld vol melancholie.
Het tweede deel van de avond speelt zich in alle opzichten af in lichtere atmosferen. Het dagboek met verhalen over slapeloosheid en eenzaamheid is dichtgeklapt. De liefde is gevonden, toch een bepalende factor voor hoe iemand in het leven staat. Op het podium wordt het letterlijk lichter. En ook de muziek verheft zich. Het blijft bijzonder dat je een gemoed (verdriet, eenzaamheid, liefde) zo treffend kunt vertalen in muziek! Ik moet bekennen, het is niet helemaal mijn muziek. Maar als je ziet hoe het mensen raakt, ook in Kunstmin, dan past slechts bewondering en applaus.
Laat ik maar afsluiten met nog een citaat van Romain Rolland, winnaar van de Nobelprijs voor literatuur in 1915:
“En aan je borst gevlijd luister ik naar de hartenklop van het eeuwige leven”.
Gezien en gehoord in Kunstmin:
Iris Hond met haar programma:‘Dust Awakened by Dawn’
De gelijknamige cd is onder meer verkrijgbaar via de website: www.irishond.nl
