Filmrecensie van Alien: Romulus en The Quiet Girl in filmtheater De Witt
DORDRECHT - Sinds dit jaar hou ik me binnen dit platform vooral bezig met wat er in Dordrecht te genieten valt op het gebied van theater, muziek en film. En dat is heel wat. We mogen blij zijn met alle initiatieven die in onze stad plaats vinden, met ons filmtheater, onze schouwburg en de diverse plaatsen waar we kunnen genieten van mooie concerten, zoals de Trinitatiskapel, de Kunstkerk, de Wilhelminakerk en meer.
Naast het bijhouden van het culturele leven in Dordrecht ben ik toch vooral ook een lezer. Mijn laatste leesproject betreft de Franse Nobelprijswinnaar Romain Rolland. Zijn romancyclus Jean-Christophe beschrijft het fictieve leven van een Duitse componist. Het gaat over de vrije geest, over wilskracht. Vanuit het perspectief van de componist lezen we over de manier waarop we de vrijheid moeten bevechten en behouden, maar ook hoe we kunst moeten beschouwen. Christophe is duidelijk iemand die op zoek gaat naar de ziel in de kunst. Hij doet daarin zoals met alles in zijn leven geen concessies.
Deze week ga ik op zoek naar die ziel in de filmkunst. Daar heb ik wel twee films voor nodig.
‘Alien: Romulus’
‘Alien: Romulus’ is de première-film van deze week in Filmtheater De Witt. In alle eerlijkheid, ik ben niet zo van de SF-Horror. Veel bombast, veel geluid en effect. Ik had dan ook nog helemaal niets van deze reeks gezien, terwijl Alien: Romulus toch alweer het zevende deel is en ‘Alien’, de eerste film van deze reeks, verscheen alweer 45 jaar geleden. Nu hou ik wel van een uitdaging, dus besloot ik mij te laten leiden door de filmkeuze van De Witt. Je moet je op onbekend terrein begeven om nieuwe wegen te ontdekken.
Met een open geest begaf ik me in de wereld van de Xenomorphen, verongelukte ruimtestations, en opgepimpte personages uit eerdere Alienfilms. Tijdens het Bachfestival in juni zag ik de film Solaris van de Russische cineast Tarkovski. En dat werd een fantastische ontdekkingstocht in de ruimte en de toekomst.
Alien: Romulus werd gemaakt door Fede Alvarez. De fan van dit genre kent deze regisseur van andere horrorfilms als Evil Dead en Don't Breathe. In zijn nieuwste film volgen we een groep ruimtekolonisten, die het verlaten ruimtestation Romulus kapen. Zij verwachten iets van waarde te kunnen vinden. Dit hadden ze beter niet kunnen doen. Het schip blijkt namelijk niet verlaten te zijn, maar vol te zitten met de meest angstaanjagende levensvormen in het heelal.
Alien: Romulus is allereerst een knap gemaakte, commerciële film, vooral gemaakt om veel publiek te trekken en veel geld te verdienen. Productie- en distributiebedrijven hebben gekozen voor een jonge cast. Wat waarschijnlijk een poging is om een jonger publiek binnen te halen. Daar is allemaal niets mis mee. Uiteindelijk moeten we allemaal onze boterham met pindakaas eten.
The Quiet Girl
Om maar met een understatement verder te gaan, de volgende dag, op vrijdagavond, schoof ik in de Kloostertuin aan voor iets heel anders: In het kader van ‘Film in de tuin’ werd ‘The Quiet Girl’ gepresenteerd.
Deze Ierse film uit 2023 vertelt het breekbare verhaal van Cáit, een zwijgzaam meisje dat door haar ouders wordt weggestuurd, en bij vreemden leert hoe thuiskomen voelt. Een betoverend pure debuutfilm van regisseur Colm Bairéad, een film die overloopt van liefde en mededogen.
De ongeveer tienjarige Cáit (debutante Catherine Clinch), krijgt van haar ouders duidelijk te verstaan dat ze een blok aan hun been is. Het schichtige meisje wordt voor onbepaalde tijd ondergebracht bij een kinderloos koppel op het platteland. Een plek waar Cáit stukje bij beetje zal ontdekken hoe het voelt om er te mogen zijn. Al heeft haar pleegvader, boer Seán (Andrew Bennett), aanvankelijk wat tijd nodig om zich open te stellen - oud verdriet heeft hem voorzichtig gemaakt. Maar zijn liefde spreekt uit kleine gebaren. Cáit zegt niet meer dan absoluut nodig is. En regisseur Colm Bairéad doet dat ook met zijn film, alles wat je ziet en hoort is noodzakelijk.
De film was genomineerd voor een Oscar voor beste buitenlandse film (er wordt vrijwel uitsluitend in het Iers gesproken).
De film is een bewerking van de korte roman ‘Het Pleegkind’ van de Ierse schrijfster Claire Keegan. Zowel in film als in boek ontdekken we wat affectie en het gemis ervan doet. In dit geval gecombineerd met een meisje dat vooral in haar eigen wereld leeft en de stilte opzoekt. Wat niet betekent dat ze zoals iedereen behoefte heeft aan een warm nest en genegenheid. Als we dan toch over een ‘quiet girl’ hebben, jaren geleden las ik het boek ‘Stil’ van Susan Cain. Voel je je aangesproken door de stilte van Cáit, door de kracht van dit meisje dan is dit boek een aanrader. De ondertitel zegt alles: “De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen”.
Kortom, ik ben blij met mijn kennismaking met de wereld van de SF-Horror in de vorm van Alien: Romulus. Liefhebbers zullen vast af en toe op het puntje van de stoel zitten en af en toe een ademhaling overslaan. Voor mij gold dit allemaal niet. Nu is er niets mis met goede entertainment. Twee uur ontsnappen aan een wereld die overloopt van ellende; helemaal goed, maar filmkunst kan ik het niet noemen. Je kunt wel weer even vooruit.
Mijn genieten haal ik toch uit de kwetsbaarheid en de poëzie van een film als The Quiet Girl. Dit is voor mij wel de absolute filmkunst, het duiken in de wereld van mensen die zich ontwikkelen, relaties opbouwen en die een eigen verhaal te vertellen hebben, zich niet zozeer laten leiden door omzetcijfers, maar een integere poging doet te begrijpen en te duiden.
Gezien in Filmtheater De Witt:
Alien: Romulus, van regisseur Fede Alvarez
The Quiet Girl, van regisseur Colm Bairéad
Voor de actuele speeltijden van Alien: Romulus, zie de website van De Witt
