Zomerconcert van Duo Pole in Trinitatiskapel
DORDRECHT - Rechts van de twee musici staat een bijzonder speeltje, een opwindpop. Geen idee wat het kleurrijke mannetje daar doet. Iets dergelijks staat ook bij mij in de vensterbank, uitkijkend over de Oude Maas. Nu was ik op tijd en kon even de tijd nemen om het programma te lezen. In eerste instantie leek het een wat magisch-realistische tekst overgenomen uit een novelle van de schrijver Belcampo. In de loop van de avond werd me wat duidelijker dat dit opwindpopje de verbindende factor was van het programma. Een opwindpopje dat ons begeleidt door de route van het programma. Dit alles geïnspireerd door een schilderij van de Spaanse schilder Baixeras,De homopatociclo (Mens – eend – fiets, het beestachtige, menselijke, technologische). Nog steeds behoorlijk hermetisch, maar soms moet je onderkennen dat niet alles met het verstand te verklaren is en moet je gewoon de dingen ondergaan.
Duo Pole
Opnieuw presenteert Karin Dolman met haar Zomerconcerten een speciaal programma in de Trintatiskapel. Met het Duo Pole dat bestaat uit een gitarist en een altviolist.
Gitarist Roberto Marina Montero en altviolist Lago Velo Quintairos kennen elkaar van het conservatorium Superior de Castilla y León in Salamanca. In 2017 vormden ze het Duo Pole. Roberto studeerde onder meer bij Sebastian Wise (die we later nog tegenkomen)en Lago heeft de laatste jaren aan het conservatorium in Rotterdam bij Karin Dolman gestudeerd. Na enkele jaren op verschillende plaatsen hun muziekstudie te hebben vervolgd hebben ze als duo de draad weer opgepakt.
Het is hun doel om oude en hedendaagse muziek naast elkaar te presenteren om aan te tonen dat muziek van alle tijden is en elkaar versterkt.
Almost a concert
Met het programma ‘Almost a concert’ wisselen ze muziek van de Engelse luitist en componist John Dowland (1563 – 1626) af met hedendaagse muziek van componisten als Javier Farias, Edith Lejet, Sebastian Wise en Edward McGuire.
Met de titel van het programma creëer je natuurlijk verwachtingen. Wat voor spannends staat ons te wachten? Voor mij was het een concert zoals we ze altijd hebben, met goede enthousiaste jonge muzikanten, en een boeiend gevarieerd programma.
John Dowland
Ruim 400 jaar geleden reisden muzikanten door Europa, op zoek naar muziekminnende rijke adel. John Dowland had zich aan het eind van de Renaissance periode ontwikkeld tot een bekend luitist, zanger en componist. Nu kennen we hem van prachtige melancholische liederen, waarbij de luit als een prominent begeleidingsintrument wordt ingezet. Één van zijn meest bekende liederen is Flow my tears, een prachtig weemoedig lied die zaterdagavond naast andere van zijn liederen ook klonk. De altviool is naast de cello het instrument dat perfect in staat is om de stem in een lied te vervangen. Tijdens het zomerconcert in onze Trinitatiskapel verving tijdens de Dowland liederen de gitaar de luit en de altviool de menselijke stem.
Stilte
De hedendaagse componisten verhielden zich perfect met de Laat-Renaissance grootmeester Dowland. Ik pik er twee uit: Sebastian Wise is gitarist en componist en, voor nu minstens zo belangrijk, docent van de gitarist van de avond. Wise stond met zijn compositie ‘The book of clouds’ op het programma. Dit boek omvat een groot aantal losse muzikale fragmenten waarvan enkele speciaal voor Duo Pole zijn geschreven. Het bijzondere van dit deel van het concert waren wel de stiltes die met name de gitarist Roberto verwerkte in de Wise fragmenten. Stilte in de muziek is een bijzonder fenomeen. Ergens las ik dat de stilte in een muziekstuk is als het leeg canvasdoek voordat de schilder begint aan een schilderij. Extreme voorbeeld van het gebruik van stilte in de muziek kennen we van John Cage, met zijn ‘4,33’. Cage zelf hierover: “Er bestaat niet zoiets als stilte. Wat zij dachten dat stilte was, omdat ze niet wistenhoe te luisteren, zat vol met toevallige geluiden.” Muziek heeft geen gladde melodietjes nodig om te boeien. Een ander voorbeeld die te bijzonder is om hier niet te vermelden: De Duitse componist Dieter Schnebel schreef in 1960 Nostalgie für 1 Dirigenten. Hierin zien we de dirigent een partituur dirigeren zonder muzikanten erbij. Alles is louter visueel. Wat we zien suggereert de meest uiteenlopende klanken, alles is verbeelding. Klank vindt in onze verbeelding plaats en niet in de fysieke realiteit.
Met FastPeace III betreedt de Schotse componist Edward McGuire zich op het terrein van de minimalistische muziek. Even waarde de geest van Philip Glass en John Cage door de Trinitatiskapel.
