Filmrecensie over Hors-Saisons in filmtheater De Witt
DORDRECHT - Ken je die ervaring dat je in een stad alle grote bezienswaardigheden bezoekt, inclusief de immense kathedraal? Dan kom je daarna terecht in een kapelletje die net zo veel, zo niet meer indruk maakt vanwege de nietigheid, verstilling en prachtige glas in loodramen. De film van de week ‘Hors-Saison’ van regisseur Stéphane Brizé is zo’n kapelletje, een pareltje die niet op de to-do-list van de toerist staat, maar waar je wel een ochtend kunt blijven zitten om even die verstilling en rust te vinden waar je naar op zoekt bent, zoiets als de Trinitatiskapel van Dordrecht...
Bretagne, buiten het seizoen
Die verstilling en rust zoekt de bekende acteur Mathieu (Guillaume Canet), in een luxe kuuroord aan de kust van Bretagne. Het is overduidelijk geen hoogseizoen aan de Bretonse kust. Mathieu is gevlucht uit zijn ogenschijnlijk geslaagde leventje maar worstelt met het moment. Een switch van film naar het toneelpodium brengt hem aan het twijfelen over zijn eigen succes, over zijn leven. Hij trekt zich op het laatste moment terug uit de toneelproductie en zoekt voor een korte periode zijn heil in een afgelegen resort, waar hem massages, warme baden en kuststroken wachten.
Tijdens mijn eigen werkzame leven logeerde ik nogal eens in hotels en B&B’s. Zo heb ik een periode in Zeeuws Vlaanderen gelogeerd op een heerlijk rustige plek aan de rand van het dorpje Axel. Na mijn eerste aankomst probeerde ik een kop koffie te zetten, met een voor mij modern apparaat. Dat verliep behoorlijk fout, de koffie kwam overal terecht, behalve in het kopje dat ik echt wel op de goede plek had gezet. Met tissues en handdoeken heb ik de schade kunnen herstellen. De volgende ochtend meldde ik het netjes bij de gastvrouw, een oud-Rotterdamse marktkoopvrouw. “Ohjee dombo, dat moet je zo doen…” Was haar reactie. Hieraan moest ik denken bij het begin van de film toen Mathieu een zelfde verloren hilarisch gevecht aanging met zo'n prachtig nieuwerwetse koffiemachine.
Intussen houdt Mathieu contact met zijn vrouw die het vooral druk heeft met zichzelf en niets begrijpt van zijn worsteling.
Dan zoekt een oude liefde Alice (Alba Rohrwacher) contact. Ze woont in het Bretonse stadje, geeft pianoles aan dorpsgenoten en blijkt ook te worstelen met de afslagen die ze heeft gemaakt in haar eigen leven. Oude passies en littekens komen tot leven.
Waarachtig en intiem
Tijdens hun gesprekken blijkt dat beiden aanvankelijk best tevreden zijn met de levens waar ze uiteindelijk in terecht zijn gekomen. En tegelijk ontbreekt er iets. Mijn perceptie: Mathieu mist de intimiteit en warmte die Alice ervaart in haar directe omgeving, Alice heeft haar (muzikale) talenten niet kunnen ontwikkelen in de afgesloten gemeenschap waar ze in terecht is gekomen. Beiden missen ze de onvoorwaardelijke en warme liefde van hun partners. Die liefde wordt ontroerend zichtbaar gemaakt tijdens een bijzonder intermezzo, het verhaal en de bruiloft van een oudere vriendin van Alice.
Afslagen
Hors-Saison is min of meer het Franse antwoord op ‘Lost in Translation’, een film van Sofia Coppola, die zich ook afspeelt in een hotel met omgeving waar een acteur een jonge vrouw ontmoet.
Ik hou wel van traag verlopende films, verhalen in het algemeen, waar je op zoek gaat naar hoe twee mensen zich tot elkaar verhouden. Zonder opsmuk, eerlijk, maar ook met de onvermijdelijke onaangename randjes. Het zijn juist deze films die je kunnen aanzetten tot overdenken van de afslagen die je in je eigen leven hebt genomen.
