Praatjesmaker op bezoek bij zijn 93-jarige oud-leraar Mulo Krispijn Piet Esseboom (met updates)
DORDRECHT - In deze terugkerende rubriek gaat onze praatjesmaker Ferry op bezoek bij Dordtenaren of bekende personen die werkzaam zijn in Dordrecht. Dit keer een gesprek met een man die in zijn werkbare leven duizenden jongeren les gaf. 'U mag best weten dat de man voor deze rubriek op mijn bucketlijst stond.'
Onderaan dit artikel vindt u mijn persoonlijke bijdrage in ‘The making of’, over de bijzondere en vermakelijke manier waarop ik deze stap zette. De stap richting mijn oud-leraar handelskennis en aardrijkskunde op MULO Krispijn in de jaren 60, de heer Piet Esseboom.
De hoogste tijd voor een praatje:
De tekst gaat onder de foto's verder
In welk jaar begon uw onderwijs carrière?
Ik slaagde in 1951 op mijn 20-ste verjaardag als onderwijzer en moest in militaire dienst. Vierentwintig veel te lange maanden en werd in 1953 benoemd als onderwijzer op Gemeenteschool 20 die later de Rembrandtschool zou gaan heten.
Uw vrouw zat ook in het onderwijs. Ik was blij u beiden te kunnen ontmoeten. Uw vrouw was namelijk ook regelmatig op school te zien. Hoe lang zijn jullie getrouwd?
In 1956 trouwden we. We zijn dus 68 jaar getrouwd. Mijn vrouw werd formeel ontslagen. Een gehuwde vrouw kon geen vaste baan bij het onderwijs krijgen. Door een groot tekort aan leerkrachten werd ze wel, zij het in niet vaste dienst, benoemd aan de opleidingsschool nummer 1 later de Statenschool. Wij zijn beiden ook verbonden geweest als leerkrachten aan de Dordtse Buitenschool een school voor ziekelijke kinderen aan de Vrieseweg.
In 1965 begon ik aan de MULO. Daar begon ook mijn 'carrière' als basketballer bij BVMK onder leiding van Cor Brassien de gymleraar. Bij u volgde ik de lessen Handelkennis en Aardrijkskunde. In 1969 deed ik eindexamen. Bent u tot aan uw pensioen op MULO Krispijn blijven werken?
In januari 1965 ben ik naar de Mulo Krispijn gegaan waar ik tot mijn 57ste eerst als leraar en eindigend als directeur ben blijven werken. Op die leeftijd mocht ik gebruik maken van een aanbod van de regering om vervroegd uit te treden. De zogenaamde VUT.
Heeft u nog contact met oud-collega’s en met wie?
Ik ben op een na de laatste leraar van Mavo Krispijn. De meesten op Kees Klok na zijn overleden. Voor collega Van der Starre en meneer Welles mocht ik een afscheidsrede houden bij hun crematie.
Ik weet niet anders dan dat u uw hele leven in hetzelfde huis in Dubbeldam woont. Waarom bent u nooit verhuisd?
In 1958 begon Dubbeldam uit te breiden. We kochten het in aanbouw zijnde huis in de Damstraat en zijn er inderdaad altijd blijven wonen. We hebben geen kinderen en vinden het huis voor ons beiden groot genoeg. We hebben geen enkele behoefte om te gaan verhuizen. Daarvoor heb ik er als handige doe-het-zelver te veel tijd in gestopt.
Van u leerde ik de uitspraak: “Werken is een hinderlijke onderbreking van mijn vrije tijd”. Wat deed u in uw vrije tijd?
In mijn vrije tijd onderhield ik behalve ons eigen huis ook het huis van mijn schoonouders en hielp ik ’s zaterdags een vriendje in Brabant zijn boerderij te verbouwen. Nu moet ik me als 93 jarige aanpassen aan de mogelijkheden. Dat wil zeggen: je doofheid accepteren met daaraan gekoppeld een grenzeloze angst om niet te vallen. Blijft over niet veel.
Naar welke tv-programma’s kijkt u? Zijn er nog hobby’s?
Sportprogramma’s op TV hebben mijn voorkeur. Geen tuin meer. Dat laat ik aan een tuinman over en de buitenkant van ons huis aan een schilder. Jammer, want ik deed het graag. Voor de rest knoei ik veel op mijn laptop en probeer te genieten van die dingen die nog wel gaan.
Heeft u nog weleens contact met uw oud-leerlingen?
Oud-leerlingen vergeten me niet, gezien de vele gelukwensen met mijn verjaardag en met Kerst. Een huisvriendin die sinds 1968 bij ons komt vergeet ons niet, evenmin een buurmeisje dat ook een jaar of vijftig terug nog op Krispijn zat.
Jullie vierwieler is voornamelijk een rollator. Doen jullie zelf nog de boodschappen?
Ik vind autorijden niet zo leuk meer. Wel ga ik er twee keer in de week boodschappen mee doen.
Op de MULO gingen we met schoolreis naar Luxemburg. Waar gingen jullie zelf vaak naar toe tijdens de schoolvakanties?
Vakanties zijn nu verleden tijd. We genoten van de wandelingen in het hooggebergte van de Alpen in Oostenrijk, Zwitserland en Italië.
Volgt u het onderwijs nog? Welke veranderingen zou u e.v.t. willen toepassen in het huidige onderwijs.
Ik was 36 jaar geleden voor het laatst in een schoolgebouw. Het zal er ongetwijfeld anders toegaan dan in mijn tijd. De kwaliteit van rekenen en taal op de basisschool baart mij zorgen.
Tenslotte de uitsmijter. Heeft u nog iets toe te voegen?
Ik heb met ontzettend veel genoegen les gegeven en gelet op reacties van oud-leerlingen, nu vaak opa’s en oma’s, is de manier waarop ik het deed, bijzonder gewaardeerd.
The making of
Het is 31 mei als ik voor een artikel over gevel-en boomspiegeltuintjes door Dubbeldam rijd. Ik ben in de buurt van het huis waar 55 jaar geleden mijn leraar ‘Piet Esseboom’ woonde en weet dat zijn naambordje nog steeds bij de voordeur hangt. Geen trapje, maar een langzaam verhoogde stoep naar de voordeur. De mobiliteit is dus minder geworden. Maar de grote vraag is voor mij wel ‘wie doet er open en doe ik het nu wel of niet’. Ik kijk naar binnen en zie een aantal mensen in de kamer. Ik waag het erop en bel aan.
Een voor mij onbekende vrouw doet open. Ik stel me voor en vertelde wat ik kwam doen. Toen zij mijn naam hoorde zei ze meteen “U schrijft ook in het AD hè?” Zij vertelde dat ze de zus van Piet was en ik mocht mee naar binnen. In de gang vertelde zij dat ik vooral hard en langzaam moet praten.
Het was zo onwerkelijk. Daar stond ik dan in een huiskamer met twee letterlijk en figuurlijk oude bekenden die ik 55 jaar geleden voor het laatst gezien had. In de kamer zag ik ook twee vierwielers en nog een dame. Ik was zo enthousiast beiden echtlieden te zien dat ik vergat om me niet voor te stellen aan de andere dame in de kamer. “ Bent u ook familie?”
“Nee hoor, ik ben de bejaardenverzorger en ik zat vroeger ook bij hem in de klas. Maar ik ken jou, want we zaten op de MULO ooit bij elkaar in de klas”.
Ik sloeg op tilt, want meestal ben ik degene die iemand (her)ken ;). Zij noemde haar naam en bij de voornaam wist ik meteen de achternaam maar ook waar ze toen woonde. Nu sloeg zij op tilt. “Dat je dat nog weet!”
Daarna volgden minuten lang namen van oud-leraren en oud-leerlingen en herinneringen. Terloops werd er ook nog even medegedeeld dat Piet vandaag 93 was geworden. Zoiets verzin je toch niet allemaal op één middag!
Na een half uur wilde ik de jarige met rust laten en voordat ik weg ging hebben we nog even in het kort besproken hoe ‘Praatjesmaker’ tot stand komt. Zuslief (zij kwam op MULO Krispijn als vervanger voor ‘Mevrouw Kooi’ die wiskunde gaf) overhandigde mij Piet’s e-mailadres en als een blij kind verliet in de woning.
VERZOEK
Beste lezers,
Ik weet zeker dat vele oud-leerlingen dit interview hebben gelezen en wellicht nog een leuke anekdote of foto’s hebben die betrekking hebben over zijn/haar schooltijd met en bij de heer Esseboom.
Als jullie dit willen delen zou dit geweldig zijn. Zodra er iets leuks wordt aangeboden, zal ik dit onder dit interview plaatsen.
Stuur jullie anekdote of foto (met je naam) naar voordelens51@gmail.com
REACTIES:
Gerard Seits, Dordrecht: Ik heb les gehad van Piet Esseboom. Niet op Mulo Krispijn maar op de Buitenschool. Hele aardige man met grote handen. Goede herinneringen!!!!
----------
Jan van der Straten, Renesse: Veel foto's van Mulo Krispijn, helaas staat Piet hier niet bij.
----------
Leo Piessens, Muscat: Leuk artikel over Piet Esseboom. Ik bewaar ook mooie herinneringen aan deze leraar met een natuurlijk gezag. Helaas geen foto's.
-----------
Jan van der Straten, Renesse: Ik heb nog ergens iets met Piet gezocht (en gevonden).
Foto's en bewerkingen: Ferry Visser
* Met dank aan het Regionaal Archief Dordrecht
Voor mijn nieuwe column: 'Een ander geluid en een duit in het zakje' klikt u hier .
