Over een blunder, een kater, kunst, herinneringen en de gastvrijheid op het terrein van 'Tussentij'

15 april 2024 • 11:58 door Ferry Visser

DORDRECHT - Soms gebeurt het dat een dag totaal anders verloopt dan gepland. Zo ook afgelopen zaterdag. Ik ben op weg naar de Bijenmarkt op het Beverwijcksplein en fiets via de Noordendijk richting Oranjelaan. Halverwege, op het terrein van 'Tussentij' met de tiny houses, zie ik meer bedrijvigheid dan anders. Feestje?
Niet veel later merk ik op het evenemententerrein in de binnenstad dat er juist géén bedrijvigheid is. Ik bemerkte wèl een kater bij mezelf. Er was geen hond en er waren ook geen bijen. Lang verhaal kort: ”Visser, kom volgende week maar terug!” ;)

Geen bij, dan maar bijvangst
Balend fiets ik terug naar Stadspolders. Onderaan de Noordendijk verschijnen langzaamaan de contouren van nieuwe flats. De meeste naoorlogse flats zijn gesloopt. Behalve de stenen en het beton, verdween er nog veel meer. 
Ik herinner me ineens een artikel uit de krant. Iets over een kunstexpositie met herinneringen aan deze flats.
Locatie: terrein Tussentij aan de Doctor L.L. Zamenhofslaan

De tekst gaat onder de foto verder

Eenmaal op het terrein zag je meteen dat het hier om iets gezelligs ging. De bewoners hadden er alles aan gedaan om iedereen hartelijk te ontvangen. Op metalen afrasteringen waren - door de kunstenaars - de herinneringen aan de flats op allerlei manieren samengevat. De kunstwerken stonden verspreid op het terrein en wilde je meer weten dan kon je door de betreffende kunstenaar of via een QR-code op de hoge afrasteringen, informatie inwinnen.

Open tiny house
De bewoners van de tiny houses kregen voor de tweede keer deze maand bezoek van geïnteresseerde Dordtenaren en ook nu openden zij hun mini-huisje.
In december 2020 maakte ik - net voor Corona - kennis met één van de tiny houses bewoners van het eerste uur. Het was het tweede interview als ‘Praatjesmaker’ voor Dordrecht.net.
Gaby en haar gezinnetje zijn inmiddels al drie jaar weg en wonen nu elders in ons land.

Uiteraard moet ik weer voor nieuwsgierig Aagje spelen en valt mij oog op een 'house op wielen' en met een trekhaak. Mijn nieuwsgierigheid wordt gelukkig beloond mits ik wel mijn schoenen uit doe. Natuurlijk geen probleem en als ik het huisje binnenkom word ik verrast door de open badkamer met mini-bad. Voordat ik een trapje op ga en in de keuken kom, zie ik in de hoek nog iets dat op een schuine kast lijkt en een kapstok met spiegel.

De keuken bestaat uit kastjes (waar niet ;) en er wordt gekookt op inductie. Ik loop de keuken door, ga een trapje af en kom in de mini-woonkamer met twee stoelen. Grote glas-in-lood deuren kunnen de keuken afsluiten.
Het huis is helemaal zelf ontworpen en gebouwd. Ik voel me best wel thuis. Toch merkt mijn jonge gastvrouw dat ik iets mis.
Rondkijkend vraag ik het uiteindelijk maar toch: ”Je bed is zeker daarboven?” en ik wijs naar een hoog gelegen verdieping. “Nee hoor, dat is mijn kantoor met bureau.”
Ahum, ik snap er niets meer van en vraag of ik voor het bed naar buiten moet. “Nee hoor! Je staat nu in de woonkamer en als je goed naar de trap kijkt zie je onderaan handgrepen. Als je daaraan trekt rolt mijn bed eruit. Eigenlijk sta ik nu op mijn bed.”

Verwonderlijk kijk ik haar aan. Wat een vernuft!
Ik loop terug door de keuken en ga het trapje af en neem nog een blik in de open badkamer. “Eh, ik mis eigenlijk nog één ding.”
“Doe die hoekkast maar open.”
Ik pak de deurklink, doe de deur open en tegelijk gaat van verbazing ook mijn mond open. Aan de binnenkant van de deur bevinden zich allerlei rekjes met toilet-en douchespulletjes en het toilet.

* Tijdens het uitwerken van dit artikel heb ik spijt dat ik de badkamer niet heb vereeuwigd, want zeg nu eerlijk, in welk huis kom je meteen binnen in de badkamer!

Uiteraard bedank ik de bewoonster voor haar gastvrijheid.

Ik maak een rondje op het veld en loop naar de exposities. Ja, je ziet inderdaad dat er veel met de inboedel van de oude flats is gedaan. Alle kunstenaars nemen de tijd voor hun verhaal. Maar soms kon je ook je eigen ei kwijt. Zo mocht je bij een houten stoel zelf ook iets opschrijven over bijvoorbeeld: 'Waar denk jij aan bij het woord ‘thuisvoelen’.
De aftelklok had ook een functie. 'Over een uur en 53 minuten zou de stoel tot stof vergaan'.

Kers op de taart
"Hé, meester Ferry!" Een jongeman komt me tegemoet en geeft me een hand. Mijn raderen draaien al, maar er is toch echt een oliespuit nodig. “Zeg het maar, ik ken jou ook, maar in ieder geval van lang geleden.” “Snap ik meester. Ik was niet uw enige leerling. Ik ben Pelle Bakker en daar staat …. . “   Nog voor hij is uitgesproken gil ik “Lieke!”
Ik loop naar Lieke die mij ook hartelijk begroet en vertelt dat zij één van de kunstenaars is. Ze legt mij uit wat zij met haar kunstwerk heeft uitgebeeld.  

​Na het wereldrecord 'binnen een halfuur 20 jaar geschiedenis ophalen' te hebben verbroken, nemen we afscheid met een vrolijk ‘Tot een volgende keer!’

Nog even een rondje rond de tiny houses en zie ik in het langst staande mini-huis een piano staan. Ook dat kan dus!

En zo werd mijn kater langzaamaan weggespoeld, want er gaat blijkbaar niets boven oude herinneringen ophalen.
Daar kan geen bijenmarkt tegenop!

Foto´s:  Ferry Visser

​Naar mijn laatste column

Fotoalbum
Klik op een foto om de foto te vergroten. Via de pijlen links en rechts kun u naar voor of achter bladeren.