Meisjesdingen
Lentekriebels, wie verlangt daar niet naar na al die grijze regenachtige bewolkte dagen, waarbij elke glimp zonlicht terrassen doet vollopen. Hoewel, een van de onvolprezen creaties van de maandag jongstleden overleden Wim de Bie - Otto den Beste, de strenge leraar Duits - kon zich mateloos opwinden over de vunzigheid van moeder Natuur in het voorjaar: ‘Die hele lente is een obsceen jaargetijde. Met die bloemen die maar opengaan, en dat je in die kelken kan kijken en die vieze meeldraden en stampers open en bloot ziet hangen. Laat ze die viezigheid voor zich houden!’
De door hem beschreven lentekriebels waren onlangs onderwerp van een voorlichtingscampagne voor basisschoolleerlingen. Het conservatieve smaldeel van ons gave land zou het zomaar eens kunnen zijn met zijn persiflage. Diverse stemmingmakers berichtten namelijk via social media over jonge kinderen die hun kinderlijke onschuld zouden verliezen. De feitelijke boodschap van deze campagne was simpelweg: wat vind ik fijn? De jongste kinderen moesten bijvoorbeeld een afwasborstel over hun gezicht wrijven waarna klasgenoten van hun gezicht moesten aflezen of ze dat prettig vonden of niet. Gelukkig deed een recordaantal scholen mee. En allerlei onderzoek toont aan dat kinderen die vroeg worden voorgelicht later beginnen aan seks. Tienerzwangerschappen liggen in Nederland drie tot vier keer zo laag als in de Verenigde Staten, waar kinderen vaak helemaal niet worden voorgelicht.
Ieder van ons heeft als kind meegemaakt dat er een moment komt waarin je je bewust wordt van je sekse. Zo vind ik het als achtjarige altijd fijn om bij Ria thuis op de boerderij te spelen. We hebben het over de beginjaren zestig. Haar vader Teunis is een forse kerel die op zondagmiddag naar paardensport kijkt op zijn zwart-wittelevisie. Hij maakt op mij een enorme indruk als hij van zijn luie stoel naar de kast loopt en de fles Exota aan zijn mond zet. Ik weet wat er gaat komen. Het is een frisdrank waarvan wordt beweerd dat flessen kunnen ontploffen, daar zijn destijds rechtszaken over gevoerd. Boer Teunis neemt een flinke slok en dan laat hij een enorme boer. In het voorhuis woont oma. Een in het zwartgeklede vrouw met een knotje, die onsamenhangende zinnen mompelt. Soms is ze zoek en moet Ria erop uit om haar te zoeken. Het onderwerp dementie zit nog niet in het lessenpakket. Op een middag kom ik langs in mijn cowboypak met aan mijn riem twee klappertjespistolen. Ria heeft een vriendin op bezoek en ik mag niet in haar kamer komen. ‘Meisjesdingen’, krijg ik te horen. Ik sta onthand op het erf en mijn cowboypak zit ineens niet zo lekker meer. Teleurgesteld druip ik af naar huis. ‘Meisjesdingen’, een afgrond tussen Ria en mij opent zich. Wat een gemis destijds, zo’n voorlichtingscampagne.
