Over oude mensen, de dingen, die voorbij gaan
Deze column heeft bewust de titel van een boek van Louis Couperus. Het boek stamt uit 1906 en vele lezers kennen de titel nog wel, want menigeen had het boek op zijn examenlijst staan omdat hun docent Nederlands het boek aanprees.
Voordat u afhaakt, deze column gaat echt niet over de kwaliteit van het huidige onderwijs met of zonder mobieltjes. De titel heeft wel te maken met hetgeen wat er bij mij - na het lezen van een overlijdensadvertentie - afgelopen woensdag plots naar boven kwam.
Ik vermoed overigens dat meerdere oud-Dordtse leerkrachten aan dit boek dachten toen ze op 1 februari via de krant vernamen dat ene ‘Philippina van Veen-Suiker’, in haar leven ‘Flip’ genoemd, op 88-jarige leeftijd was overleden.
Ik weet het voor 99,9% zeker dat dit mijn ‘docent handvaardigheid’ was (van 1974 - 1977) op de Gemeentelijke Pedagogische Academie aan de Hugo van Gijnweg. Omdat ook de naam van haar overleden man in de advertentie stond, wist ik het voor 99,99% zeker.
Binnen een paar seconde haalde ik alles naar boven van ‘dat mensje’. Klein, maar dapper en stond haar ‘vrouwtje’ in de toch wel mannenwereld op de ‘nieuwe kweekschool'.
De lessen van Flip waren nooit saai. Ze was vreselijk enthousiast over haar vakgebied, maar als knul waren het toch de opdrachten die ik zo snel mogelijk wilde vergeten. Toch werd er bij haar zelden gespijbeld. Ze was gewoon leuk en het voelde soms gewoon alsof ik bij mijn moeder in de kamer zat.
Het venijn van haar ‘optreden’ zat altijd in de staart, want dan kreeg je de vreemdste opdrachten mee naar huis. Op zich waren ze best leuk hoor, maar niet voor mijn motoriek. Zo moesten we o.a. haken, weven, macrameeën, punniken en vooral creatief breien. Het gebeurde regelmatig dat onze vrouwelijke klasgenoten overuren maakten en ook mijn moeder deed stiekem mee om mij toch a.u.b. een voldoende te laten krijgen. Mede of dankzij Flip werden na verloop van tijd heel wat lange-of korte termijn verkeringen afgesloten. Bij Flip leerde je dus stiekem ook andere samenwerkingsvormen.
Natuurlijk was ze niet bij iedereen geliefd. Zo kregen 'de dames' vaak een lager cijfer voor een opdracht. Had één van die dames 'toevallig' mijn werkstuk gemaakt dan kreeg ik wel een hoog cijfer. Tja .....
Je werd soms erg moe van haar, maar als je dan onverwachts met de hele klas bij haar thuis in de Abeelstraat werd uitgenodigd, dan nam je dat op de koop toe.
Had je op 5 december toevallig les van Flip dan kon je er donder op zeggen dat ze in een enorme gamel op haar bureau, glühwein aan het maken was. Ook dat was Flip!
De herinnering blijft
Hoe ouder je wordt des temeer maken we het mee dat er iemand je ontvalt. Wat is het dan fijn dat we allemaal toch de mooiste en leukste herinneringen van vroeger naar boven kunnen/willen halen. De ‘dingen’ gaan inderdaad voorbij, maar ze komen altijd terug.
* Jammer genoeg hadden we nooit een reünie met de docenten erbij. Dan had je lachend al die dingen ‘face-to-face’ nog even kunnen zeggen. (leermomentje)
* Ik kwam 0,01% waarheid te kort, maar ik keek met 100% plezier terug en ook dat is de waarheid.
