Aan de slag

31 augustus 2022 • 17:05 door Bert den Boer
Aan de slag

Jaarlijks herlees ik aan het begin van de vakantie een boek van de vrijwel vergeten schrijver Max Dendermonde. In 1954 schreef hij de utopische roman De wereld gaat aan vlijt ten onder. De hoofdpersoon in deze onvolprezen roman, Alec J. Weatherwood, is vooral gelukkig als hij zich met een boek terugtrekt in een hangmat. Op gezette tijden duikt hij op bij zijn vriend Charley, uitbater van een hotel in het rustige Oaklake. Daar verrijst echter een gigantisch researchcentrum waar vader, twee zoons en dochter van de familie Pousekovsky hard werken aan de ontwikkeling van middelen die de mens in staat moeten stellen nóg harder te werken. Alec wordt er tegen wil en dank in betrokken en allerlei ontwikkelingen zorgen ervoor dat dit hele complex uiteindelijk te gronde gaat. Het boek is een lofzang op gepaste luiheid en daarom voor mensen die zich met boeken vermaken wellicht een bruikbare leidraad om iets van een vakantiezomergevoel vast te houden.

Begin van deze week voer ik na mijn vakantie een aantal gesprekken in verband met een teamtraject. Iedereen is net terug van vakantie en vol energie. Van vakantieonbezorgdheid, hoewel de stress ook dan soms toeslaat, naar weer aan het werk betekent mentaal een knop omzetten. Het nadenken over de bevindingen uit deze gesprekken zorgen er bij mij in ieder geval voor dat ik vroeg wakker word met een ingeving hoe dit traject aan te pakken. Enerzijds fijn, zo werkt het dus bij mij; anderzijds heeft het iets onuitgeslapen vermoeiends. Daarom ligt deze roman nu als reminder naast mijn bed.  Een karakteristiek citaat aan het eind van het boek:

‘Ja, zoals we hier staan zijn we allemaal stapelgek. Ik doe niet meer mee. Ik denk dat ik maar heel gewoon een hondenasiel ga beginnen of iets dergelijks. Ik vind dat je moet doen waar je plezier in hebt. Je moet er niet omheen draaien en je tijd niet verbeuzelen met dingen die er niet toe doen.’

Zo dacht ik tevens aan een strofe uit een lied van wijlen Jules de Corte:  

Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe
Misschien door hun jachten en jagen
Of misschien door hun tienduizend vragen
En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe
Daarom zijn de mensen zo moe

De Britse komiek John Cleese raadt iedereen die creatief wil zijn aan om eerst maar eens een tijdje te lummelen. Lummelen, heerlijk ouderwets woord, net zoals dartel, ravotten, drentelen, bakzeil en lanterfanten en het eerdergenoemde vlijt. Laten we dit soort bijna vergeten woorden in ere houden en regelmatig gebruiken. Lanterfanten is overigens een hele kunst. De bliep van de smartphone is verleidelijk en voor je het weet beland je in een WhatsApp tweespraak, die je naar je agenda doet grijpen omdat je een afspraak moet wijzigen; waarvoor je iemand belt die, nu hij jou toch aan de lijn heeft, iets wil bespreken wat geen uitstel duldt en wat tot resultaat heeft dat je jezelf achter je laptop aantreft om op een tekst te reageren die zo snel mogelijk moet worden verspreid.

Lummel ze.

Over de columnist

Bert den Boer

U kunt zijn recente boek Blijf dicht bij jezelf – En hoe doe je dat dan? (uitgeverij Noordboek, april 2022) bestellen bij de boekhandel. Wilt u een gesigneerd exemplaar? Mail dan naar info@bbdb.info

Over de columnist:
Bert den Boer, socioloog, is zelfstandig adviseur, trainer, coach en dagvoorzitter​






Tien jaar vrijwillig schrijfplezier
27 sep
Tien jaar vrijwillig schrijfplezier
Komkommertijd
31 aug
Komkommertijd
Vakantiegevoel
21 aug
Vakantiegevoel
KOPtelefoonZORGEN
25 jul
KOPtelefoonZORGEN
05 jul
Een koud kunstje
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.