Geluid, het gaat echt verder dan 'door merg en been'
Het ongeluk met een steward op de waterbus van vervoersbedrijf Blue Amigo bracht me terug in de tijd. De vrouw verloor tijdens een aanmeermanoeuvre een aantal vingers en moet nu verder leven met vermoedelijk twee gehavende handen.
Dertig jaar geleden maakte ik eenzelfde situatie mee op de Egeïsche Zee. Dit keer was het de onfortuinlijke kapitein Janis die zijn stuurman moest begeleiden om het mini-cruiseschip (40 passagiers) op de onverwachte metershoge golven te houden. Binnen 20 minuten tussen Naxos en Mikonos veranderde de zee van een spiegel naar een vliegende storm. Alles aan boord lag op de grond, mensen lagen ziek in bed of hingen op een bank tussen de kapot gevallen voorwerpen. Zelf lag ik in mijn zwembroek in het midden van het zonnedek en met mijn armen uitgespreid in de lengte van het schip. De zee kolkte en ik hield me met mijn handen in evenwicht en staarde alleen maar naar de hemel. Mijn gedachte ging naar al mijn verhalen die ik in groep acht vertelde over Poseidon. De God die met zijn drietand de scepter zwaaide over alle wereldzeeën.
Ineens een knal en een gil. De kapitein lag bloedend op de grond. De deur’, die ervoor moest zorgen dat de toeristen niet op de voorplecht bij het anker konden komen, was door de storm uit de vergrendeling gesprongen en sloeg keihard weer terug. Helaas zat de duim van Janis ertussen. Hij werd verbonden en werkte weer door met zijn gewonde arm omhoog.
De havenmeester van Mikonos vertelde via de marifoon dat ons schip niet welkom was. We zouden te pletter slaan. Er werd koers gezet naar Tinos. Daar lag de haven gunstiger. Na een aantal uur werden we de haven ingeblazen en stond er een ambulance klaar om de kapitein naar het ziekenhuis te brengen. Na een paar uur was hij er weer. Dit keer zonder duim. Als schrale troost kreeg hij die dan maar van alle passagiers en bemanning, want hij stond er dan toch maar weer!
Dergelijke ‘bedrijfsongevallen’ blijf je je hele leven achtervolgen. Als betrokkenen, maar ook als medereiziger. Het is toch bizar! Je maakt in een relatief korte tijd iets mee en toch moet je het je verdere leven ‘meedragen’! Vooral de geluiden (de storm, de gil) krijg je niet uit je hoofd. Zo kom ik moeilijk in slaap als het stormt, alles komt dan terug.
Voor de steward hoop ik dat zij niet tussen de wal en het schip zal geraken.
-S.jpg)
