‘Schrappen’ hoort niet alleen bij aardappelen
Voordat ik mijn eerste stukje schreef voor ‘Dordrecht.net´ heb ik eerst mijn ‘hulplijnen’ ingeschakeld. Dat waren niet de minsten, want beiden hebben dagelijks een vast plekje als columnist in het AD. De één schrijft in AD De Dordtenaar, de ander schrijft landelijk en is TV recensent. Het antwoord kwam vrij snel: “DOEN!!!!” en “Ik kan niet wachten!”
Mijn Dordtse hulplijn gaf me ook een aantal tips, zoals: ’Probeer het écht kort te houden. Leg jezelf een discipline op van hooguit 350 woorden... een kortere column is een betere, scherpere column en heeft ook altijd méér lezers dan lange lappen tekst. Kortom, ik zou de kans altijd pakken, want schrijven houd je ook 'levend.' “
Hij kende me al langer van o.a. de verslagen die ik van ´Kunstmin Live´ maakte. Op die woensdagavonden schreef ik mijn vingers blauw en gunde mezelf vrijwel geen tijd om naar de gast van de avond te kijken. Na het programma probeerde ik thuis zo snel mogelijk mijn handschrift te ontcijferen. Rond 3 uur werd de tekst met wat foto’s naar de redactie gestuurd en kon ik vermoeid en voldaan naar bed.
Over het algemeen schreven de lezers dat ik hen het gevoel had gegeven dat ze er zelf bij waren geweest en dat was voor mij voldoende. Maar er waren ook lezers die het ‘goed, maar wel erg veel leeswerk vonden’.
Mijn eerste stukje ‘Opa is grijs’ stond vrij snel op het internet en leverde leuke reacties op, waarvan met stip: “Niet verven hoor!” en “Komt me bekend voor!”
De hulplijnen reageerden heel positief. Ik had hen gevraagd of het stukje nu een artikel was of een column. ‘Rotterdam’ reageerde dat het wel degelijk een column was, en ‘Dordrecht’ begon wederom over het aantal woorden. “Het moet voor een column echt korter!”
Ik beloofde beterschap en ging een dag later van 619 woorden naar 561 en 472 woorden en vroeg hem of hij me nog kon verbeteren.
Het antwoord kwam vrij snel, “Ja hoor, kijk maar hieronder!” ‘Opa is grijs’ bestond ineens uit 431 woorden.
Ik las zijn versie door en ja …… ik snap nu nog beter wat hij mij jaren geleden eens schreef. “Ferry, schrijven is de kunst van het weglaten!”
-S.jpg)
