Opa is grijs
Ik gooi mezelf maar meteen in het diepe. In mijn nadagen in het basisonderwijs werden mijn donkerblonde krullen wat grijs. ‘Tja, dat hoort erbij’, maar mijn innerlijke zei wat anders. In eerste instantie pakte ik dan af en toe de mascara van mijn vrouw om het grijs een andere kleur te geven, maar toen er nog maar weinig zwart op de borstel kwam ben ik maar gestopt en meteen naar de drogist gelopen voor een nieuw flesje. Ik kocht ook een doosje haarverf en kreeg meteen een soort bijsluiter mee van de medewerkster. “Meneer, houdt u zich a.u.b. goed aan de beschrijving, want uw haar kan ook een oranje tint krijgen.”
Het werd dus een uitdaging van de eerste orde.
Van te voren informeerde ik bij mijn kapster wat ik moest doen om bij een e.v.t. oranje coupe, mijn haar weer normaal te krijgen. “Een paar keer wassen met een bepaalde shampoo dat ook goed was tegen roos, was voldoende.”
Toen ik dat hoorde viel er een behoorlijke mogelijke last van mijn ‘shoulder’.
Uiteindelijk lukte het en ik was best tevreden met het eindresultaat.
Zelfs op school kon de haartest er doorheen en bleef ik voor mijn gevoel – op de Noorse fjorden en in het midden een beginnend gletsjermeertje na – jong.
Na een aantal jaar en knipbeurten zei mijn kapster dat ‘mijn echte kleur’ me ook best goed zou staan en liet ik me verleiden. Het zou ook beter voor mijn haar zijn. En omdat ik graag luister naar een goed en eerlijk advies werd er voortaan alleen nog in huis geverfd.
Afgelopen week was ik bij mijn vrienden van Gyros Boutique. De nieuwe zaak zit nu bijna een maand in de opstartfase en kan via de bestelservice gelukkig iets betekenen voor Grieks etend Dordrecht. Iemand deed een bestelling en hoorde een bekende stem. Ze deed heel even haar mondkapje af en riep bijna sprakeloos mijn naam. Ik was net zo sprakeloos, want in een nanoseconde moest ik terug in de tijd om haar naam te kunnen herinneren. Het lukte me en daar stond ze dan! Mijn oud-collega van obs De Griffioen, die 20 jaar geleden naar een andere stad verhuisde. En 20 jaar na dato hoorde zij nog steeds dezelfde stem van haar collega. “Ik hoorde het aan je stem en jeetje, je bent niets veranderd!”
Na het uitwisselen van de nieuwe contactgegevens verdween ze met haar bestelling het pand aan de Voorstraat, hoek Visbrug.
Ik landde weer terug op aarde en dacht aan haar woorden “Je bent niets veranderd.” Natuurlijk bedoelde ze dat positief, maar aan de andere kant zou het zo maar kunnen zijn dat ik er 20 jaar geleden ook al zo uitzag. Dat was wel een dingetje.
Ik fietste terug naar Stadspolders met in mijn bagage een leuk verhaal voor aan de eettafel. Op het fietspad richting winkelcentrum Bieshof liepen twee kinderen. Hun begeleiding liep wel netjes op het trottoir. Eén van jongens zag dat ik een moeilijke manoeuvre moest maken om de kinderen te ontwijken en riep me vrolijk toe: “Ha, opa!”
En ja …. dan gebeurt er toch wat met je hoor! Door omstandigheden werden we geen vader en moeder dus ook geen opa en oma. Ik riep niets terug, maar had best wel ‘aandrang’ om net zo vrolijk “Hoi meisje!” terug te roepen.
Ik vervolgde mijn weg en eenmaal thuis heb ik het leukste verhaal verteld en zette daarna de CD ‘Sgt Pepper Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles op en wachtte op het nummer dat begint met “When I got older losing my hair”. Vervolgens de CD ‘The Naked Truth’ van Golden Earring.
Een klein stemmetje vroeg zich iets af: “Toch maar weer mijn haar verven?”
