Uit kijkcijfers blijkt dat ruim 1 miljoen mensen een tijdje terug het nachtelijke Tweede Kamerdebat volgden over het rapport van de commissie Davids over de kwestie Irak. Hoopgevend voor wie zich zo af en toe afvraagt of burgers nog wel betrokken zijn bij de politiek. Nooit geweten dat een spelregel in het debat is dat wanneer je drie keer geen antwoord hebt gekregen je de vraag dan niet meer mag herhalen. Gelukkig maar, anders hadden heel wat mensen hun bed niet gehaald. Politiek heeft mijn interesse, maar bij sommige politici haak ik af. Een politicus is wat mij betreft interessant als deze in staat is een goed verhaal te houden, met argumenten die achterliggende gedachten verhelderen. Naast logica is het handig als een politicus over improvisatievermogen beschikt. Om een paar gedateerde smeuïge voorbeelden van ad rem reageren te noemen:
Hans Wiegel die op de opmerking ´klootzak´ vanuit het publiek reageert met: ´Dank u wel dat u zich zo vriendelijk voorstelt. Mijn naam is…`
Marcel van Dam die een drogredenering onderuithaalt door ter plekke de riedel: ´Ik pas in mijn jas. De jas past in mijn tas. Ik pas in mijn tas´ te verzinnen.
Jan Marijnissen die verkondigt: ´Wij zijn niet tegen rijkdom, maar tegen armoede´.
Nu komen de gemeenteraadsverkiezingen eraan en vraag ik me af hoeveel Dordtenaren zich druk zullen maken over lokale kwesties. Gelukkig hebben we ook een onderwerp wat de gemoederen flink beroert. Voor of tegen bebouwing van de Zuidpolder, dat wordt een van dè issues. Ik zal er geen doekjes omwinden, van mij mag de Zuidpolder onbebouwd blijven. Stadspolders, Sterrenburg en De Hoven hebben genoeg polder opgeslokt. In een drukbevolkte stad is ruimte eromheen een schaars goed. Laten we dat koesteren. U mag er vanzelfsprekend anders over denken, de Dordtse politici zullen zich de komende tijd zeker uitspreken.
Wat mij nu leuk lijkt is om het voorspelbare karakter van die zaaltjes en voorgekookte meningen te doorbreken. Laten de politici die op campagne gaan elkaar ontmoeten op het Damiatebolwerk waar op de kademuur de tekst van Jan Eijkelboom in steen is uitgehakt: ´Wat blijft komt nooit terug´.
Natuurlijk is het praktisch gezien geen handige plek. Misschien is het terras van het drierievierenpunt schuin tegenover beter geschikt.. Maar misschien zorgt juist zo´n inspirerende dichtregel voor een onvoorspelbare discussie, vol onvermoede poetische verwijzingen waardoor onze Dordtse politici boven zichzelf en de waan van de dag uitstijgen. Waardoor debatten ontstaan die voldoen aan de eis waar bij debatcursussen op wordt gehamerd: Proef elkaars nieren. Ik wens ieder een smakelijke verkiezingstijd.
Deel dit bericht met je vrienden!
