Hardhorend

Sommigen bereiken de hoogste sport van de ladder en ontdekken dat die tegen de verkeerde muur staat. Dat lees ik deze morgen op mijn wc-kalender. De spreuk komt uit anonieme bron, ook sneu voor de bedenker. Ben benieuwd tegen welke muur die zichzelf geparkeerd heeft. Toch kun je er onbedoeld helemaal naast zitten. Dat kun je bijvoorbeeld hebben als je met je gedachten geheel ergens anders zit. Laatst overkwam me dat weer eens tijdens de maaltijd. Mijn dochter heeft daartegen een goede remedie ontwikkeld. Ze confronteert me dan met een absurde toezegging, waardoor ik voor langere tijd weer geheel geconcentreerd aan de gesprekken deelneem. Tijdens het hardlopen over de Dordtse dijken zijn de luttele zinnen die je onderweg opvangt echter dankbare fantasieprikkels. Zo zijn op de Schapedijk een oudere dame en heer in gesprek over hun elkaar besnuffelende honden. Hij sjofel gekleed, zij tip top verzorgd.
                ´Het is een echte macho, dat moet hij niet doen´´, zegt hij afkeurend.
                ´Ja, en zij is dan angstig, dat komt…ze is al zo vaak gepakt in haar leven, ze…en de woorden sterven weg, niet zozeer door mijn snelheid als wel door de wind. Dat zet me toch aan het denken over man-vrouwverhoudingenen, een onuitputtelijk thema. Op de Noordendijk versperren twee vrouwen me de weg. De jongste schat ik rond de twintig en haar hoor ik zeggen:
               ´Ik weet ook niet of ik het nou wel of niet leuk vind.´, waarop de oudere vrouw - in trainingspak, met hond aan de riem - moederlijk reageert:
               ´Even doorbijten, zou ik zeggen.´ Ik vertraag in het voorbijgaan, omdat ik nieuwsgierig ben naar de blik van de studente. Heeft ze wat aan dit ongetwijfeld welgemeende advies of beschouwt ze dit als zo´n typische ouderopmerking. Ze knikt bedachtzaam:
              ´Misschien had ik toch een tussenjaar…´ Kiezen na het voortgezet onderwijs, het lijkt steeds ingewikkelder. Het is als opvoeder ook een van mijn hoofdbrekens.
Op de Zuidendijk lopen vier mensen me tegemoet, vijftigers is mijn inschatting. Ik kom ze vaker tegen. Drie doen aan nordic walking en zij nemen dat, gezien hun gezichtsuitdrukking, vrij serieus. Mij fascineert altijd die ene man zonder stokken. Hij loopt er net niet bij. Hoe zit dat? Offert hij zich op voor zijn vrouw of rebelleert hij juist op deze wijze tegen haar overheersende gedrag? Als ik bijna thuis een wandelende Turkse Nederlander tegenkom in een opvallend geel T-shirt met als opdruk Amateur Pornostar dan weet ik het even niet meer. Is dit een ultieme vorm van integratie?