Is het een lach of om te huilen
Vanwege het aantal woorden moet ik u teleurstellen. Het is dit keer geen column, want wat wij afgelopen donderdag 9 oktober meemaakten, kun je echt niet in 370 woorden kwijt.
In plaats van een column krijgt u voor het eerst een bijna liveverslag over de eerste bizarre uren van onze vakantie naar Kreta.
Ons ‘tweede land’ Griekenland bezochten we al bijna honderd keer. Nog nooit maakte ik zo’n bizar begin van een vakantie mee, en daarom deel ik dit graag met onze lezers.
Tips:
* Lees mijn horrorbelevenis niet vlak voor het slapengaan.
* Als u binnenkort ook een vliegreis maakt, is het beslist de moeite waard - u leest beslist niets te veel en u kan in ieder geval de nodige maatregelen nemen.
* Vanwege de lengte van dit verhaal kunt de link van deze pagina het best naar bijvoorbeeld uw tablet, Ipad, PC of laptop doorsturen. Het leest beslist veel relaxter.
Als subtitel geef ik ‘Hoe een reis van acht uur, 24 uur werd’ mee.
Iedere woensdag lees ik met veel plezier de artikelen van oud-boswachter en goede kennis Jacques van der Neut in AD De Dordtenaar. Jacques schrijft, net als ik vaak probeer, alsof je het gevoel hebt dat je met hem meeloopt.
Dit bizarre verhaal gaat niet over Jacques, maar wel over zijn geliefde natuur. Sterker nog: mijn belevenis schreef ik mede dankzij de natuur. Een roofvogel zorgde voor ‘wat pech’.
Mijn toeristische column 'Wegens vakantie geopend' schreef ik in mei ook vanaf Kreta, en die werd meer dan 2000 keer gelezen! Of ik er wederom in slaag om dit aantal te evenaren of te overtreffen, weet ik niet — ik heb namelijk geen idee of er veel fans zijn van horrorscenario’s.
Normaal gesproken plannen we onze vakantie met behulp van gunstige tijden. Voor ons betekent dat: met de trein van Dordrecht naar Schiphol, waar we dan meestal drie uur voor de vlucht arriveren.
Vlucht HV5887 zal op 9 oktober om 17.10 uur vertrekken en rond 21.30 uur landen in Chania. Daarna koffers ophalen en door naar het appartement — al met al zo’n acht uur reistijd.
De werkelijkheid werd anders
Vanuit Dordrecht CS vertrokken we met de NS Intercity van kwart voor twee. Anderhalf uur later bereikten we Schiphol. Alles verliep vlekkeloos: inchecken, boardingkaart, security, en op naar de gate.
Tien over vijf werd uiteindelijk een halfuur later. Geen probleem — vorige week hadden de passagiers op dezelfde vlucht twee uur vertraging!
Rond zes uur zaten we hoog en droog in de lucht. Tegen half zeven vroeg de gezagvoerder om aandacht. Iedereen werd stil.
“Dames en heren, bij het opstijgen hebben we een buizerd geraakt. Vermoedelijk is het landingsgestel beschadigd. We durven het niet aan om op Chania te landen vanwege de kortere landingsbaan. We keren terug naar Schiphol voor een inspectie.”
Rechtsomkeert en onzekerheid
Na een halfuur landden we gelukkig veilig op Schiphol. We taxieden naar een plek waar de inspecteurs al klaarstonden. De purser riep om dat we moesten blijven zitten. Het werd steeds warmer in het vliegtuig. Na een kwartiertje kwam de ‘vrolijke’ mededeling dat het vliegtuig was vrijgegeven — er hoefde alleen nog maar bijgetankt te worden en dan konden we opnieuw vertrekken. In de lucht springen mocht niet, maar er was wel blijdschap.
Het bijtanken duurde verdacht lang. Bovendien bleef het heel stil vanuit de cockpit.
Uit het niets kwam er een nieuw bericht: “Hier de gezagvoerder. Ik heb een minder leuke mededeling, waar ik nu alvast mijn excuses voor aanbied. Er is een nieuw probleem. De bemanning mag niet meer vliegen en er is geen vervanging beschikbaar. De vlucht wordt geannuleerd.” Verstomd bleef iedereen zitten.
Er werd busvervoer geregeld naar de luchthaven, waar Transavia-personeel ons zou opvangen. Na het ‘ontschepen’ moesten we meteen naar bagageband 4 om de koffers op te halen. Daarna dienden we ons te melden bij het beloofde Transavia ontvangstcomité. We kregen te horen dat onze vlucht nu vrijdagmorgen om acht uur zou plaatsvinden en dat we een hotel kregen aangeboden met recht op ontbijt. Als bewijs kregen we een formulier mee.
De meeste medereizigers/lotgenoten verkozen een ritje naar huis om nog wat nachtrust te pakken. Voor ons geen optie om huiswaarts te gaan, ook niet omdat we Schiphol niet voor inchecktijd konden bereiken.
Intussen stuurde ik de receptie van het appartementencomplex in Gerani alvast een bericht dat we vandaag niet zouden komen.
Men antwoordde dat de sleutel van ons appartement voor de zekerheid toch op onze kamerdeur geplakt zou worden.
Met de shuttlebus werden we naar het Ibis Airport Hotel gebracht. Door de drukte werden we min of meer in de verkeerde shuttlebus geduwd — een onbedoeld ‘rondje van de zaak’ van twintig minuten.
Na een kwartier kwam de juiste bus en die bracht ons naar het goede hotel. Er stond een lange rij, en na een klein uur werden we in het Engels geholpen. Nou ja, echt helpen was het niet, want er bleken maar negen kamers beschikbaar te zijn — en die waren voor KLM-passagiers of gezinnen met kleine kinderen.
Voor ons werd het een retourtje Schiphol en op zoek naar iemand van Transavia.
Zonder hulp, zonder eten, zonder slaap
Om 23.15 uur meldden we ons in de vertrekhal bij de servicebalie van Transavia. Helaas troffen we daar niemand aan, wel een bordje met de mededeling: 'Helaas zijn wij gesloten. Onze diensttijd is tot 23.00 uur'.
We schoten een beveiliger aan (niet echt hoor!) en vertelde ons verhaal en vroegen om raad. Hij verwees ons naar ‘deur 16’, een beveiligde afdeling waar je o.a. verloren spullen kunt ophalen.
Ik hield ondertussen contact met het thuisfront en stuurde een mail naar Sunweb, onze touroperator. Ook Transavia had intussen een bericht gestuurd over een ‘vertraging’, Wel merkwaardig, want de gezagvoerder zei toch echt dat de vlucht geannuleerd was.
De tekst gaat onder de foto's verder
De beveiliger loodste ons door de verboden 'ingewanden' van Schiphol naar de bewuste deur. Aanmelden gebeurde per knopje. Iemand anders meldde zich ook en vertelde dat hij nog bezig was en vroeg om geduld. Na een uur geduld mochten we bij naar binnen. Omdat we met onze koffers buiten Schiphol waren geweest, moest alles streng worden gecontroleerd.
De nieuwe hulpverlener had veel begrip voor onze nare situatie. Nadat hij onze papieren had gecontroleerd, scande hij met een soort ‘snuffellans’ onze bagage. Na ieder stuk bagage haalde hij er een ‘chip’ uit en liet die in een ander apparaat uitlezen. Was de scan goed, dan volgde een vrolijke piep; niet goed, een minder leuk geluid. De bagage van mijn vrouw was niet vrolijk — niet alleen de bagage, maar dit terzijde. Alles moest opnieuw. Tevergeefs: wéér een foutmelding!
Onze, eerst zo vrolijke ‘hulpverlener’, baalde niet alleen zichtbaar, hij vertelde ook dat zijn pauze er nu bij in zou schieten.
Wat hadden we het met hem te doen!
Hij begon hoog telefonisch overleg met zijn meerdere, die elders op Schiphol verbleef.
Terwijl wij in de ‘wachtstand’ zaten, zagen we door de glazen wanden een tweetal dikke muizen lopen. Omdat je zoiets niet verwacht vertelden we dit tegen onze hulpverlener. “Niets bijzonders hoor! Dit gedeelte van de hal wordt van 12 tot 4 volledig afgesloten voor mensen, dus is het niet zo moeilijk voor de dieren”.
Er kwam een telefoontje binnen met het gevolg dat we uiteindelijk - onder begeleiding van een bewaker - toch door een super bewaakte deur mochten, die mij deed denken aan vroeger: de deur van de Mini-playbackshow van Henny Huisman.
Eenmaal door de deur geen rekken met kleding en optuigsnuisterijen. In plaats daarvan liepen we door verlaten ruimtes met af en toe een schoonmaker. De bewaker bracht ons naar de aankomsthal bij de transportbanden en meldde ons aan bij Transavia. We voelden ons opgebracht als een dief in de nacht op Schiphol.
Het was inmiddels een uur of half twee ’s nachts. De twee dames bij de balie waren behulpzaam en deden hun best om een hotel te regelen, maar zonder succes. Toen ze hoorden dat we sinds vier uur ’s middags niets meer gegeten of gedronken hadden, kregen we twee flesjes water.
Mijn vrouw was doodop en wilde ergens gaan zitten. Ze vond een bankje; de ogen van haar bewaker volgden haar als een waakhond.
Bij de zoveelste mislukte poging om een hotel te regelen, vroeg men of we onze koffers nog nodig hadden. Zo niet, dan konden ze alvast de boardingkaarten regelen voor vrijdag en de koffers innemen.
De dames hadden gelijk, het had inderdaad totaal geen zin meer om naar een hotel te gaan — door een transfer ben je ook veel tijd kwijt, en dankzij de opgedane ervaring bij het Ibis hotel wisten we dat inchecken ook tijd kost en voor de nodige ergernis kon zorgen. Bovendien wist ik dat er ergens bij de gates relaxstoelen waren.
De bewaker had blijkbaar ook een ‘houdbaarheid’, want hij werd gebeld en vertelde daarna dat mijn vrouw ‘vrij’ was. Best vreemd.
Het leek wel of de Transavia-medewerksters daarop hadden gewacht, want iets later begeleidde één van hen ons naar de vertrekhal, opende poortjes die we normaal gesproken nooit mochten openen en printte de boardingkaarten. De koffers mochten ook mee. Daarna wees de medewerkster ons de weg naar de echte securityafdeling die op dit uur heel anders bereikt moest worden.
Maar eerst nog door een poortje — dat reageerde niet op onze instapkaart. De 'poortjesmeneer' zag ons tobben, controleerde de kaarten en snapte er ook niets van. Ik vertelde waar we vandaan kwamen en hoe we de kaarten hadden gekregen. Dit verhaal was goed genoeg voor 'Sesam open u'!
Bij de douane was het rustig. We kregen medeleven van het personeel — de pech straalde blijkbaar van ons af. Alles werd goedgekeurd. Ze wensten ons nog een paar rustige uurtjes zonder stress.
Rond twee uur vonden we de relaxstoelen in de lounge. Gelukkig waren er nog een paar vrij. Daar lig je dan, onder TL-licht, een trui over je hoofd, schoenen uit.
Op zo’n stoel kun je best een paar uur liggen, maar comfortabel is het niet echt. Het woord ‘relax’ bekt lekker, maar de werkelijkheid is toch anders!
Je ligt op je rug, en dat betekent dat je ademhaling anders wordt. Het geluid van een opstijgend vliegtuig werd door vele ‘slapenden’ perfect nagebootst. Omdat ik nooit op mijn rug slaap, wilde ik per se op mijn zij liggen — ik weet inmiddels dat je dat in zo’n stoel, zowel links als rechts, niet lang kunt volhouden. Kortom: ik zorgde ervoor dat er nog een vliegtuig bij kwam.
Om een uur of vijf kwamen we uit de kreukels. Tijd genoeg om uit te deuken en om iets te eten en een koffietje te halen. Om 7.20 uur mochten we namelijk al boarden.
Vreemd genoeg stond onze vlucht niet op Teletekst of op de borden in de vertrekhal vermeld. Paniek in de tent. Het zou toch niet…?
Transavia heeft geen balie in de vertrekhal achter de douane. KLM wel — maar die ging pas om zes uur open. Om vijf over zes bleef het rolluik dicht, en dus werd het tijd voor een andere strategie. Een KLM-medewerkster die haar dienst nog moest beginnen, verwees ons naar de aankomsthal. Omdat we al iets hadden gegeten, hadden we daar echt geen 'trek' in!
Het werd een soort Zwaan kleef aan, want er sloten zich steeds meer lotgenoten bij ons aan.
Rond zes uur komt er meer reuring op de luchthaven. Omdat Transavia vaak al heel vroeg vliegt, werd dit keer het geluk ons in de schoenen geschoven. We hielden een complete Transavia-bemanning aan. In het kort vertelden we ons probleem, en één van hen belde meteen met een collega elders.
Binnen een kwartier verscheen onze vlucht wél op het scherm — bij de vertragingen. Vertrektijd: 8.00 uur.
Eindelijk, om 9.00 uur, gingen we dan écht de lucht in.
Na anderhalf uur in de lucht meldde de gezagvoerder zich. Even hield ik mijn hart vast — niet weer een buizerd, toch? Gelukkig niet. We vlogen boven Albanië. Nog twee uur te gaan en de verwachte temperatuur op Chania was zo’n graad of 22.
We landden rond 13.30 uur Griekse tijd (één uur later). In Griekenland zijn we gewend dat je altijd met een bus van het vliegtuig naar het luchthavengebouw wordt vervoerd, ook als het vliegtuig voor de ingang staat. Dit keer zat het mee, en konden we de dertig meter lopend afleggen.
Het werd nog even spannend bij de bagageband. Luikje open — geen koffers van de familie Visser. Na een kwartier ging het luikje opnieuw open, en daar kwamen ‘we’. We konden onze eigen luikjes bijna dichtdoen.
In de aankomsthal werden we begroet door Sunweb en een taxichauffeur. Na een rit van drie kwartier kwamen we eindelijk op onze bestemming aan.
Eindelijk in Gerani, waar we hartelijk werden verwelkomd door de eigenares en het overige personeel van Eanthia Beach. Alle medewerkers wisten van onze horrorreis! Ze waren vol medeleven — zo lief! Juist daarom zijn we hier voor de vijfde keer. We zijn hier eigenlijk geen toerist, we horen echt bij de familie.
In de titel van dit verhaal had ik het over ‘een lach’. De lach kwam terug toen wij bij ons appartementencomplex Eanthia Beach arriveerden en de familie Xristinakis zagen, de rest was om te huilen.
We zijn weer “thuis in Gerani”. Voor de vijfde keer inmiddels in Eanthia Beach. We gaan er dit keer éxtra van genieten.
Toch nog iets kwijt (niet geschikt voor 'deur 16' )
* Het securitypersoneel op Schiphol hielp ons echt geweldig!
* Transavia ving ons even op, maar we misten op het bewuste moment toch wel info: geen eten, geen drinken, geen bonnen - wat kun je wel of niet declareren?
* Er werd een hotel toegewezen dat helemaal geen kamers vrij had.·
* Waarom geen Transavia-balie ná de douane?
* Waarom geen groot gebouw op de luchthaven met kamers voor gestrande reizigers die niet terug naar huis kunnen of een vlucht hebben gemist? (Er zijn nu slechts een paar kamers.)
* We kregen bericht van de touroperator dat we één vakantiedag vergoed krijgen.· Op de site van Transavia staat te lezen dat we — in ons geval — 400 euro p.p. krijgen vergoed. Anderen zeiden dat we beslist meer moeten krijgen, omdat de luchtvaartmaatschappij verplicht is – zeker bij annulering - om je een hotel aan te bieden.
* Eerst zien en dan geloven!
* De buizerdpopulatie in Nederland is met één buizerd afgenomen (sorry, Jacques).
* Wat kun je in 24 uur veel meemaken en doorstaan!
*******
Foto's en bewerkingen: Ferry Visser
********
Bent u nieuwsgierig naar wat onze ‘Dordrecht.net’ columnisten Bert den Boer en Ferry Visser te vertellen hebben? Klik dan HIER .
