Een handvol
Dat kinderhanden gauw gevuld zijn, wist ik, maar niet dat dit ook gold voor ‘grote mensenhanden’. Deze ‘openbaring’ heb ik afgelopen weken namelijk ondervonden. Omdat er geen geheimen tussen staan, deel ik ze - inclusief knipoog - met u.
Het voelde namelijk zo goed!
Ten eerste: Onze nieuwe burgemeester uit Laren blijkt gevoel voor humor te hebben. Voor de lol stuurde ik hem mijn vorige column en twee dagen later kreeg ik een persoonlijk mailtje terug. Hij bedankte me vriendelijk voor de vergelijking met de Grote Vriendelijke Reus en voelde zich zelfs vereerd, ondanks zijn 1,82 meter.
Ook Femke Hamertman, directeur van het Dordrechts Museum, bekende dat ze fan is van de GVR. Ze hoopt dat de nieuwe burgemeester Nanning Mol onze nachtmerries komt vangen en er leuke dromen van maakt.
Zó leuk!
Over nòg iets leuks gesproken! Mijn column van 7 februari, ‘De gulle gever en de grijze kliko’ over o.a. het betalen per vuilniszak en mogelijke oplossingen tegen zwerfafval per 2026 kreeg afgelopen week een verrassend staartje. Behalve dat de column ruim 1300 keer gelezen werd, (normaal gesproken gemiddeld zo’n 250 keer) werd bekend gemaakt dat Dordrecht afziet van het ‘betalen per leging’. Knap staaltje terugkomen op een plan! Nu kijken wat de regiogemeenten doen, want als er één schaap - en zeker als het een Dordts schaap is -over de dam is dan … .
In ieder geval wil ik ook mijn eigen ervaring met u delen: 'Sinds de bewuste column kreeg ik geen gulle gevers meer in mijn kliko!'
Als u nu stopt, mist u de helft ;)
Blijkbaar heeft de minister met de duurste kapper en van Asiel en Migratie eindelijk mijn column - met een idee over de asielzoekers die in onze stad zullen komen (Klik hier) - gelezen. In januari 2024 stuurde ik de column naar de Tweede Kamer. Dit durfde ik, na een enthousiaste reactie van burgemeester Kolff. Hij schreef namelijk dat ‘er zeker interessante dingen tussen stonden’.
Kennelijk is de mail ergens in de bureaulade van de vorige Tweede Kamervoorzitter blijven liggen. De huidige voorzitter speelde de column blijkbaar nu pas door naar zijn partijgenoot.
Vermoedelijk heeft hij gedacht dat minister Faber wel een ‘Vrolijk Pasen’ kon gebruiken.
Terstond opperde minister Faber - nog net voor het Paasweekend - dat vluchtelingen in de opvang voortaan best zelf wel kunnen gaan koken. Volgens ‘haar’ bespaart dat kosten (de huidige catering) én zorgt het voor dagbesteding en waarschijnlijk minder overlast in de omgeving.
Ik stond perplex: ‘dát waren precies mijn suggesties die ik in de column schreef!‘
Natuurlijk zijn er meer mensen met dergelijke ideeën gekomen, maar toch - 'beter goed gejat dan slecht bedacht', zal ze gedacht hebben.
Tot slot een vrolijk persoonlijk momentje. In 1969 slaagde ik voor mijn MULO-diploma en kreeg ik van mijn ouders mijn eerste gitaar. Als diehard ‘Golden Earring fan’ wilde ik namelijk ook gitaar en dwarsfluit spelen. Met mijn vader fietste ik naar de toenmalige muziekwinkel ‘Zilverschoon’ aan de Spuistraat en fietste na een half uur trots, en met de gitaar op mijn rug, terug naar huis. Later kocht ik bij de muziekspeciaalzaak ‘Spiering’ - op de Voorstraat - de dwarsfluit.
Op de basisscholen waar ik vanaf 1977 werkte, werd de gitaar - ook wel 'jengelhout' genoemd - dagelijks en met veel plezier, ingezet. Het bleef niet bij één gitaar, er zouden er nog velen volgen. Mijn laatste ‘elektrische concert’ was jaren geleden in de kelder van het Albert Schweitzer Ziekenhuis waar iedere vrijdagavond door het personeel ‘gejamd’ werd. Toen ik stopte met mijn vrijwilligerswerk aldaar, vers(l/t)ofte de boel. Schrijven was immers mijn passie geworden.
Kort geleden en tijdens de voorjaarsopruiming besloot ik mijn muziekspullen een tweede leven te geven. ‘Stichting Culturele Educatie’ wilde ze graag hebben voor muzieklessen aan kansarme kinderen.
“Wat wil je ervoor hebben?” vroeg Sven.
“Blije gezichten” zei ik. “Of zo’n chocolade paashaas die ik vanmorgen bij Jamin in het winkelcentrum Sterrenburg zag.”
En jawel, een dag later was de ruil - inclusief enorme paashaas - rond.
Of ik een traantje heb gelaten? Nee, helemaal niet. Het voelde als het leven: ‘Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.’
Zelf hoop ik overigens nog even te blijven ;).
Maar in ieder geval was dit stukje toch echt wel 'Een handvol'
