Vraagteken
Een korte titel voor een best wel lange column. Één ding is zeker: 'Het woord vraagteken staat er niet voor niets!' Ik wist echt niet wat ik er anders van moest maken. Ik had wel een titel, maar die zou alleen maar afschrikken als u het woord ‘Goor’ (ook nog eens korter) bovenaan zou lezen. Ook de titel ‘Wat de boer niet kent, lustie niet’, dekt redelijk de lading, maar als u verder durft te lezen dan leest u beslist dat het niet alleen maar over eten gaat. Daarom een …..
Waarschuwing vooraf
Mocht u een zwakke maag hebben dan kunt u de column beter niet lezen. Heeft u gespierde kaken die humor kunnen verdragen dan zit er ook wel een leermoment in.
* De echte namen van Brenda en Chantal zijn bekend ;)
Ferry
Deze column is nog vrij warm en ook nog eens aanbevolen voor lezers die niet vies zijn van zelfspot. Het gaat over mijn bezoek aan Verzorgingshuis Waerthove in Sliedrecht, waar ik een aantal jaar en tot Corona vrijwilligerswerk deed.
Zo’n vier jaar geleden was ik er voor het laatst en hield nog steeds contact met mijn begeleidster Brenda*. Een lieve kleine krullenbol die mij alle ‘ins- and-outs’ leerde. Brenda stond echt haar ‘mannetje’ en kon op - een voor mij hele leuke manier - de cliënten motiveren om tijdens de ‘crea-uren’ iets moois te maken.
Brenda had me nodig voor een vakantieprobleempje. Ze wilde naar Griekenland, maar waarheen? Als ‘ halve Griek’ was dat voor mij geen punt en zo zat ik tijdens haar middagpauze gezellig op mijn vertrouwde plek in het voormalige crea-lokaal.
Het voelde als vanouds en ik ontmoette ook Brenda’s nieuwe collega Chantal*. Brenda had de lunch geregeld en had alles uit de kast gehaald. Er was brood, ei, een zakje met plakjes kipworst en een boterhammendoos zonder boterhammen. Brenda was van ‘het groen’. De boterhammendoos ging open en ik constateerde dat er alleen maar groentes en een nog ‘unidentified’ voorwerp in zaten.
De ‘opening’ van de doos bezorgde mij een ‘kippenvel moment’. Ik ben namelijk niet zo van de groentes en helemaal niet op brood. Ook haar collega Chantal bleek van het groen en daar zit je dan. Geen boter, alleen groen. Gelukkig keken het eitje en de kipworst mij vriendelijk toe. Heerlijk!
Brenda sneed al het groen en haar eitje in kleine stukjes en besmeerde daar haar twee sneetjes brood mee. Ik vroeg wat dat bruinzwarte ‘ding’ was. “Een avocado Fer”.
“Hee, die heb ik afgelopen oktober op Kreta ook aan de boom zien hangen! Die dingen zien er niet uit, dus zullen ze ook wel niet te eten zijn.”
Vervolgens kreeg ik een lesje voedingsleer van de dames: “In een avocado zitten gezonde vetten, vezels, vitaminen en mineralen. Het is de bron voor kalium, magnesium, vitamine A, B1, B2, B6, C, E en foliumzuur. Het mineraalgehalte is drie keer zo hoog als de meeste andere vruchten. Bovendien is het ook nog goed voor je huid. Zie je dat trouwens niet aan ons?”
Beide dames lachten en sneden tegelijkertijd de avocado doormidden en knepen hem vervolgens boven het brood uit.
Dat uitknijpen zag er zo goor uit! Ik kon me inhouden, maar het bracht me wel naar de TV-zender TLC waar ik graag naar het programma met dokter Lee en Emma kijk. In ‘Pimple Poppers’ behandelen zij o.a. mensen met cystes. Die dingen zijn vaak zo groot dat de personen op die plek verminkt of gehandicapt waren geraakt. Daardoor durfden zij de samenleving niet meer in.
De tv-artsen proberen eerst om de cyste - onder plaatselijke verdoving - in het geheel te verwijderen. Lukt dit niet dan wordt de cyste opengesneden en wordt de inhoud eruit gedrukt om de druk te verminderen. Daarna wordt het ‘zakje’ met de overige inhoud verwijderd. (anders zou de cyste zich opnieuw ‘vullen’.)
Bent u er nog? Nou, aan dit verhaal moest ik denken toen de avocado werd ‘geleegd’.
De kleur was gelukkig anders dan van de tv en de groene gelei smeerde best lekker uit op hun boterhammen.
Ik ben van het type: ‘Wat de boer niet kent, …….’ en toch liet ik me overhalen. Het bijna uitgeperste ‘zakje’ had nog wat voedingswaarde en met een lepeltje haalde ik er wat uit. Het stonk gelukkig niet, maar het smaakte ook naar niets.
“Je moet er peper en zout op strooien”, kreeg ik te horen.
Ik zie maar één welbekend wit plastic potje met twee verschillende gaten op tafel staan. Open het grootste gat en constateer op mijn hand dat dit de peper was. Open vervolgens het andere gat met de drie mini-gaatjes voor het zout, maar ook daar kwam peper uit. Ik snapte er niets van!
Ik: “Waar is het zout?”
Zij: “Zit in dat potje” .
Ik: “Echt niet, kijk maar, het is dezelfde peperkleur”.
Zij: “Echt wel! Het is peper en zout bij elkaar. Een mix dus.”
Enfin, er kwam smaak aan het ding en ja, het was te eten. De boer in mij, werd milder.
Toch zie ik mezelf echt niet in een Griekse boom klimmen om zo’n ding op te gaan eten. Ik heb overigens ook nog nooit zo’n ‘all-in’ peper-en-zoutbusje in de Griekse supermarkt gezien. Dus laat ik de smakeloze zwartbruine vruchten gewoon lekker hangen en hoef ik tijdens mijn vakantie ook niet aan dokter Lee en Emma te denken.
O ja, we hebben het ook nog over Griekenland gehad. Het wordt waarschijnlijk Rhodos. Of daar ook avocado’s groeien weet ik niet, maar Brenda zou Brenda niet zijn als zij haar potje met ‘all-in’ peper-en-zout zou vergeten.
Nog even over de 'titel' van deze column. Een poosje geleden vertelde ik dat Angela en Kees mij hadden gezegd dat de 'kop' boven een artikel vooral opvallend moet zijn. "Lezers worden dan nieuwsgierig naar jouw nieuws". De statistieken van het artikel met de bewuste maffe titel bewezen dat dit inderdaad klopt.
Enfin, korter en opvallender kan bijna niet, want met 'punt' of een 'komma', vestig je geen aandacht.
Vandaar toch maar 'vraagteken'. ;)
