Eind van een tijdperk
Weemoed: een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Gisteren gaf ik een training, een ontwikkeldag voor een team. Uit de waan van de dag stilstaan, om zo vooruit te komen. Net even anders met elkaar in gesprek. Een uur van tevoren aanwezig zijn, schuiven met de opstelling om voor jezelf een sfeer te creëren waarin je je prettig voelt. De laatste jaren, ongeacht het thema, altijd een aftrap met een toepasselijk verhaal van Toon Tellegen, de kinderboekschrijver de eigenlijk voor volwassenen schrijft. Zo’n begin waardoor mensen recht op hun stoel gaan zitten. Het wordt, na 25 jaar ZZP-er, tijd om ermee te stoppen. Vandaar de weemoed. Het voelt voor mij als het eind van een tijdperk. Want het is een prachtig vak: trainer. Hoewel naar mijn idee procesbegeleider een betere term is, al denk je dan misschien eerder aan post sorteren, logistiek of een sociaal juridisch beroep.
Het trainersvak is een complex vak. Je hebt te maken met jezelf als persoon, met deelnemers, met interactie tussen de deelnemers, met trainingsdesign - van ontwerp tot en met uitvoering, met de wensen van de opdrachtgever. Kortom: het is van belang om greep te krijgen op de diversiteit van processen, waardoor je uiteindelijk in je rol als trainer kwaliteit kunt leveren voorbij de technieken in plaats van te overleven vanuit tips en trucs.
Het is ook een vak waarvoor geldt: hoe langer je het doet, hoe vrijer je je voelt. En dat heeft zijn weerslag – actie, reactie - op het groepsproces, waardoor er meer openheid tot contact ontstaat, maar niet dwingend. Het is verbondenheid. En misschien, al klinkt dat heel verheven, gaat het zelfs over liefde. Ik herinner me het afscheid van een opleider die eindigde met het nummer All you need is love van The Beatles.
Nu las ik in een interview van de voor velen bekende schrijver Charles Lewinsky dat hij zich beroepsmatig niet vergelijkt met andere schrijvers, want dan kun je het net zo goed opgeven. Er zijn altijd betere schrijvers. In zijn visie gaat het er niet om de beste schrijver te zijn, het gaat erom de beste schrijver te zijn die je kunt zijn. Zijn observatie raakte mij. Ik weet nog dat ik bij gedoe over een autoritaire directeur, op een school waar ik werkte als maatschappijleer, met bewondering keek naar een ingehuurde adviseur die een overleg met alle docenten fantastisch begeleidde. Zoiets wilde ik ook. Vandaar de weemoed.
Tot slot. Als je in breder perspectief kijkt, vergelijk dan je leven niet met anderen maar leef de beste versie van jezelf.
