KOPtelefoonZORGEN
“Zal ik jullie mijn nieuwe speeltje laten zien?” Trots en met glinsterende ogen komt de campingbuuf onze oprijlaan op met in haar hand haar nieuwste speeltje. Het is een draadloze koptelefoon die zij met ING-punten en wat geld erbij heeft aangeschaft.
“Weer zo eentje erbij”, zeg ik lachend en vertel haar dat ik toevallig een ei aan het leggen ben over haar speeltje. Ze voegt er nog snel aan toe dat het alleen voor Netflix is en niet voor buiten de deur. En vooral: ’Dat ze zo blij is!’
Ik ga jullie dus niet vermoeien met een ‘vet-bike’ stukje, maar over de herinvoering van de koptelefoon. Overigens is er wel een overeenkomst tussen de twee artikelen. Ze zijn beiden een gevaar in het verkeer.
Maar ……”Waarom zie ik niemand met een koptelefoon rondlopen op mijn vakantie-eiland en wel in Dordrecht!"
Herinnert u zich deze nog!
In de jaren 70 begreep ik als jongeling niet waarom veel Dordtenaren ons eiland verruilden voor een ander eiland. Als je vroeger in Dordrecht zei dat je met vakantie ging naar Burgh-Haamstede of Renesse dan hoorde je er echt wel bij.
Velen gingen met de brommer of fiets naar Schouwen-Duiveland, op zo’n 87 km van Dordrecht gelegen. Het was ‘the place to be’.
Sinds een jaar of vijftien ‘woon’ ik meer dan regelmatig ook op het eiland en snap nu veel beter waarom men toen ‘emigreerde’.
Moderne Irritatie
Natuurlijk zijn er hier in Zeeland nog steeds jongeren, maar de opvallendste haarkleur is toch grijs. Eigenlijk wel lekker zo, want ik hoef mij hier totaal niet druk te maken over een nieuw ‘fenomeen: 'De vele mensen die tegenwoordig - bij ons in de grote steden - rondlopen of fietsen met een koptelefoon op hun hoofd.'
Mijn zorgen verwerkte ik vier jaar geleden al eerder in een column. Na het ‘tandenborstelopzetstukje’ (zie column) bedacht men weer iets ‘nieuws’ om de ‘bubbelaars’ zich nog beter te kunnen afsluiten van de werkelijke samenleving.
Nostalgie
Het fenomeen ‘koptelefoon’ is eigenlijk helemaal niet nieuw, maar wèl de manier waarop hij nu in de belangstelling staat.
Zo’n 60 jaar geleden had ik hem al. Mijn ouders vonden mijn muziek niet echt ‘James Last’ en draaiden steeds sneller de stoppen uit de meterkast. Op mijn verjaardag deed de Sennheiser koptelefoon zijn intrede in huize Visser. Het was een mooi ding, de bassen en het stereogeluid waren vele malen beter dan het geluid van de grammofoon met ingebouwde speakers. De volumeknop bleek nòg aantrekkelijker met zo’n ding op je hoofd!
Na de gewenning - de meterkast werd (tijdelijk) ongemoeid gelaten - kwamen er al snel een paar ‘dingetjes’.
Ik zat namelijk zo in mijn bubbel dat ik de rest van de wereld vergat en daardoor gingen wederom de stoppen uit de meterkast, want zelfs voor het eten was ik niet meer bereikbaar.
Ik kreeg overigens ook ‘oorproblemen’. Gelukkig geen tinnitus, maar wel last van ‘soporen’. *
De kussenrand die om je oren klemde, zorgde voor een irritant nat zweetgevoel. Dit was dan ook de reden dat de koptelefoon werd opgeruimd voor een later tijdperk.
* met een verbindingsstreepje tussen ‘sop’ en ‘oren’ klinkt het minder erg ;).
Toen ik na vele jaren mijn eerste drie gitaren had versleten, kocht ik een elektrische gitaar met versterker en kwam de koptelefoon weer uit de kast. Dit keer geen last van soporen, want mijn repertoire was niet echt groot. Bovendien wist mijn vrouw ook waar de meterkast was. ;)
Kortom: 'De cirkel was weer rond.'
2024
Wat 60 jaar geleden een uitkomst was, is nu een trend. Natuurlijk zijn er nog steeds muziekliefhebbers die in hun huiskamer, al dan niet in het bezit van zo’n moderne draadloze koptelefoon, van hun muziek genieten.
Maar de meerderheid van de ‘gebruikers’ (jong en oud) hebben buiten huis hun ‘tandenborstelopzetstukje’ ingeruild voor zo’n enorme joekel over hun oren en sluiten zich wederom af voor bijvoorbeeld een podcast, een telefoontje of andere niet-te willen-missen interessante zaken.
Helaas beseffen zij blijkbaar niet dat dit gedrag ergernis en soms levensgevaarlijke verkeerssituaties oplevert met de nodige korte lontjes als gevolg.
Toekomst
Tja, ik zou misschien in Zeeland moeten gaan wonen. De tijd lijkt hier stil te staan. Ik heb het nu niet over de haarkleur, want in Zeeland is de kleur grijs al jaren modern. Zeeuwen gaan ook niet gebukt via hun smartphone door het leven en maken graag een praatje. Het zijn echte babbelaars.
Na 15 jaar begrijp ik in ieder geval heel goed waarom vele Dordtenaren in het verleden wellicht meededen aan de voorlopers van de programma’s ‘Ik vertrek’ of ‘Het roer om’ en kan me nauwelijks voorstellen dat ik mij op dit eiland over vier jaar zal ergeren aan mensen die mij - door hun koptelefoon - ongelukken en kopzorgen bezorgen.
Waarschijnlijk lopen of fietsen er in het jaar 2028 wel Dordtenaren met een virtual realitybril rond. In ieder geval heeft de regering nog vier jaar om goed na te denken over de veiligheid in het verkeer. Wie weet wordt er wel een verplichte dresscode geëist. Namelijk: badkleding (voor het geval ze nog niet genoeg opvallen).
