Niemand weet het
Zaterdag 14 maart draaide ik nog vrij onbevangen plaatjes in een plaatselijke kroeg, al waren sommige vaste gasten opvallend afwezig. De dag erop sloten alle cafés en restaurants, niet veel later alle scholen en nu hebben we te maken een intellectuele lockdown. Staying alive, get away, don’t stand close to me zijn dan onverwachte toepasselijke platentitels.
Onze leefwereld bestaat nu uit twee onderscheidende beroepsgroepen: mensen in de zorg, die met man en macht deze hectische tijden doorstaan en die zich in een horrorscenario lijken te bevinden. Dan zijn er stilvallende bedrijven als het mijne, met activiteiten die ineens - terecht - van veel minder belang zijn.
Een onbekende collega beschrijft op LinkedIn dat zij zich een verstarde, naar binnen gekeerde schildpad voelt met de neiging zich terug te trekken vanwege het gevoel niets te kunnen toevoegen aan gedeelde ervaringen, meningen, blogs, besluiten, initiatieven en analyses. Het is zo herkenbaar. Niets essentieels kunnen bijdragen, een misplaatst vakantiegevoel met tijd voor achterstallig onderhoud en tuinklussen. En nodeloos veel tijd voor social media, waar uitnodigingen op de digitale deurmat vallen voor poëziekettingen, het posten van favoriete lp’s en waar allerlei grappige beeld- en woordgrappen voorbijkomen, humor als wapen om deze crisis enigszins te relativeren.
Terwijl de aarde adem haalt, de buitenlucht schoner is dan ooit, treedt een zekere verstilling op. Van vrienden en collega’s hoor ik ook, dat zij genieten van deze verstilde tijd. Legere agenda’s, verbroedering, gesprekken over andere onderwerpen. Hamsteren van wc-papier roept toch minstens het thema op of we schijters zijn, bang voor de dood.
Voor ouders die moeite hebben met hun schoolgaande kinderen over de vloer is het verhaal van de geit troostrijk. Een man heeft allerlei problemen: op het werk, met zijn vrouw en kinderen, hij tobt met zijn gezondheid. Het is een en al ellende, waarop de huisarts hem adviseert een geit in huis te nemen. Twee weken later jammert de man dat die geit vreselijk huishoudt. Het is een ongelofelijke bende in huis, waarop de huisarts hem adviseert de geit weer weg te doen. Daarna valt alles mee.
Mijn houvast in dit tijdsgewricht vind ik in een uitspraak van wijlen Martin Bril: Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg.
Alle niet geziene films, theatervoorstellingen, alle gemiste museabezoeken, de stapel niet gelezen en aangeprezen nieuwe boeken, niet beluisterde net uitgekomen muziek; gemiste hardloopwedstrijden… ik heb even niets gemist. Wat rustgevend.
In deze tijd, waarin deskundigen elkaar soms tegenspreken, draag ik soms mijn T-shirt met een tekst van Multatuli:
NIEMAND WEET HET en zij die beweren het te weten zyn het onderling niet eens.
Dit citaat kwam vooral bij me boven naar aanleiding van een column van VK-journalist Sheila Sitalsing; haar intro is van grote taalkundige schoonheid:
‘Terwijl we behept zijn met een Tweede Kamerlid dat ’s morgens uitslaapt, aan een bosje lavendel snuift, daarna op Facebook iets met veel uitroeptekens en verkeerd geplaatste spaties leest, dit even later in het parlement doorvertelt als ‘de nieuwste wetenschappelijke inzichten’ met de pedanterie die Onze-Lieve-Heer heeft toebedeeld aan ’s werelds grootste narcisten, vervolgens ‘prutsers’ sist tegen de regering, van die heroïsche daad een filmpje op Twitter zet en zich tot slot een glas witte wijn inschenkt om zijn zware werkdag af te sluiten, is er ook ontzettend veel dat hartverwarmend goed gaat in dit land.’
-S.jpg)
