Omgangsregeling

21 februari 2020 door Bert den Boer

Wel eens een filmpje van Jaap Bressers bekeken? Hij is een sitdown comedian. Op zijn 21e loopt een duik in zee uit op een hoge dwarslaesie. Na een zware revalidatieperiode geeft hij zijn leven een totaal andere draai. Hij verzorgt ondermeer presentaties over omgaan met veranderingen, waarbij hij zijn publiek ondermeer vertelt dat we niet weten wat we op ons pad krijgen. Daar kunnen we niet voor kiezen. Hoe we met tegenslagen omgaan, bepalen we wel zelf en dat bepaalt uiteindelijk ook onze kwaliteit van leven. Zijn verhaal over omgaan met tegenslagen gaat over acceptatie. Je ergens tegen verzetten kost energie. Datgene waar we bang voor zijn kunnen we beter accepteren, dan er tegen strijden. Weerstand kan pas kan verdwijnen als het er ook mag zijn.

De moraal van zijn verhaal is wellicht voor ieder van ons herkenbaar. Mijn persoonlijke voorbeeld heeft te maken met een fietsvakantie in de zomer van 2017. Ergens onderweg in Schotland viel ik in de stromende regen op een helling van mijn fiets. Een paar weken later ervaarde ik in Liverpool op een roltrap de wet van de zwaartekracht. Mijn fietstassen bleken dermate zwaar dat zowel fiets als berijder achterover klapten en plat liggend een bijzondere rit beleefden. Weken later, bij thuiskomst, zorgden deze twee belevenissen ervoor dat ik enigszins mank liep. De orthopeed was er een van de oude stempel, anders gezegd ronduit een hork, en gaf me geen vertrouwen in een goede afloop. Mijn fysiotherapeut adviseerde mij vrij dwingend een second opinion en bij haar, een vrouwelijke meer empathische arts, viel het besluit voor een kijkoperatie. Zo gezegd, zo gedaan, mijn verwachting was dat ik daarna weer lekker kon (hard)lopen.

Helaas, het bleef behelpen, mijn herstel schoot niet op. Achteraf gezien was mijn knie niet het grootste probleem, het probleem was de identificatie met mijn knie. Ik werd mijn knie. De orthopeed raadde me bij een controle een specifieke fysiotherapeut aan, niet bij mij in de buurt. Onderweg naar hem kwam ik in een gigantische file, mijn afspraak liep zo uit dat deze telefonisch werd gecanceld. Op datzelfde moment, drie rijen filedik, accepteerde ik mijn lot. Geen nieuwe afspraak, maar leren leven met een knieblessure. Het effect daarvan was dat de knie uit mijn hoofd verdween, een vorm van de-identificatie. Een half jaar trainde ik weer mee bij mijn atletiekclub.
Op het moment dat ik mijn verzet staakte, trad mijn herstel in.