PvdA Dordrecht zegt historisch gezien veel voor de stad en de mensen te hebben bereikt
DORDRECHT - De PvdA Dordrecht heeft na de tweede wereldoorlog veel voor de stad en de mensen bereikt. Daarom verdiende de partij niet zo'n afstraffing door de kiezers, zoals die in 2010 werd uitgedeeld. Aldus de PvdA.
Kandidaat-raadslid Eric Meijer laat op de website een aantal PvdA prominenten aan het woord om vanuit historisch perspectief lijst twee voor de raadsverkiezingen van 19 maart 2014 weer de vaart mee te geven op de kiezersmarkt in Dordrecht.
Prominenten laten doorklinken dat de PvdA veel sociale zaken heeft geregeld. Ad Breevaart (82) geeft graag voorbeelden .
Ereburger en wethouder van 1976 tot 1990 NICO LAMERS (eerst foto zegt dat hij duidelijk stelling heeft genomen tegen doorgaande kaalslag in de Dordtse binbnenstad. In 1974 had de PvdA nog negentien van de 39 zetels in bezit in de gemeenteraad en leverde de partij drie wethouders. In 2010 ging de partij noodgedwongen met zes zetels de oppositie in en werd voor het eerst na de oorlog geen wethouder meer geleverd. Na de verkiezingen van 2010 likte de PvdA tijdens een ledenvergadering in de Buitenwacht de wonden. De politieke leider van toen, Jan Lagendijk, hield er rekening mee dat Beter voor Dordt (BVD) wellicht uiteen zou vallen. Oud-wethouder Piet Janse (bestuurder van 1974-1994) deed ook op zijn eigen manier een duit in het zakje. BVD bleef echter met dertien raadszetels en drie wethouder een dominante factor in de politiek.
De PvdA heeft nu COR VAN VERK als nieuwe leider en geen enkele oud-wethouder siert meer als lijstduwer de kandidatenlijst, waarop negentien namen staan. Dat is net zoveel als in 1974 het aantal raadsleden van de PvdA. BVD heeft met rond de 45 namen op de kandidatenlijst nu de lengte van de PvdA in de tijd dat het lijst 1 was.
Meijer schrijft:
Haalde de partij in 2006 nog bijna 30 procent van de stemmen, in 2010 daalde dit tot net onder de 15 procent.
Het negeren van de wens van de Dordtenaren om niet te bouwen in de Zuidpolder wordt als oorzaak gezien. Toch verdient de partij deze afstraffing om die verkeerde keuze niet, vindt kandidaat-raadslid Eric Meijer. “Daarvoor heeft de PvdA in die lange naoorlogse periode te veel bereikt voor de stad. Die verworvenheden mogen niet zomaar in de prullenbak verdwijnen.”
Meijer vroeg drie prominente PvdA-leden de staat van dienst nog eens na te lopen. Ad Breevaart en Nico Lamers blikken vooral terug, Arie van Zanten laat zien hoe de partij zich ook nu nog inzet voor Dordtenaren die een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Ad Breevaart:
“Wij waren de water, gas en lichtsocialisten”
Zijn vader heeft voor de PvdA in de raad gezeten. Zelf werd Ad Breevaart, inmiddels 82 jaar oud, in 1970 voorzitter van de afdeling Dordrecht. “Tien jaar ben ik dat gebleven, maar raadslid ben ik nooit geweest.”
In de eerste decennia na de oorlog ging het de PvdA volgens hem om de vier basisbehoeften van mensen: voldoende te eten, een dak boven het hoofd, goede medische zorg en een passende opleiding.
Wat de huisvesting betreft, is dat gelukt. “Er is al snel gezorgd voor redelijke woningen, te beginnen in de Vogelbuurt. Daar kwamen flats met een lavet. Zo’n lavet was een luxe, waar we ons dankzij onze band met woningbouwvereniging Dordrecht-Zwijndrecht hard voor konden maken. We ijverden voor huizen met goede voorzieningen, vandaar onze bijnaam: de water, gas en lichtsocialisten.”
Ook voor de ‘verheffing van het volk’ zette de partij zich in. Breevaart: “Al moesten we toegeven dat niet iedereen zich wilde laten verheffen, vonden wij toch dat elk kind in ieder geval kennis moest nemen van wat het leven meer te bieden heeft dan de dagelijkse dingen. Daarom hebben we altijd sportbeoefening bevorderd, de Muziekschool opgezet en later de Berckepoort.”
Arie van Zanten: (onderste foto)
“Maak de wereld zoals hij zou moeten zijn”
Van 1992 tot 2000 was Arie van Zanten (68) (burger)raadslid voor de PvdA. Nu zet hij zich nog op tal van terreinen in om de idealen van de partij te verwezenlijken. Zo heeft hij in Sterrenburg het moestuinproject De Rijke Sterrentuin opgezet. “Zo’n 70 deelnemers gaan op het oude schooltuincomplex langs de Zuidendijk hun eigen groente verbouwen. Biologisch.”
In Krispijn is Van zanten actief binnen het Bewonersbedrijf Oud-Krispijn. Daartoe hoort de Lets ruilwinkel aan het J.P. Heijeplein en het stadstuinproject langs de Patersweg. “Mensen gaan daar groente verbouwen voor de voedselbank, maar er komen ook privé-tuintjes, een crossbaan en een speelterrein.” Andere vrijwilligers gaan klussen voor buurtbewoners. En dan is er nog het leerwerkbedrijf. “Dat brengt werklozen in contact met scheepsbouwbedrijven die op juist zoek zijn naar mensen.”
Naast dit alles is Van Zanten ook nog voorzitter van het Nivon-huis aan het Wantij. “75 vrijwilligers zetten zich in om mensen kennis te laten maken met de natuur. “Wie het kan, betaalt, maar éénouder-gezinnen, vluchtelingen uit asielzoekerscentra en kansarme jongeren krijgen een gratis weekje vakantie.”
Nico Lamers: (bovenste foto)
“We hebben het saneringsplan kunnen bijstellen”
Bij zijn aantreden als wethouder, in 1976, werd duidelijk hoe het saneringsplan dat de gemeenteraad in 1962 had vastgesteld, uitpakte. “Het verzet tegen de kaalslag groeide. Ook binnen de PvdA. En toen ik aantrad, was iedereen eigenlijk al om. Ik heb toen alleen de zinvolle onderdelen van het saneringsplan uitgevoerd. Zoals de nieuwbouw in de Boogjes. Daar zijn huizen gebouwd die qua schaal passen in de binnenstad. Maar de grote doorbraken voor het verkeer zijn stopgezet.”
In Lamers’ jaren als wethouder is ook een begin gemaakt met het herstel van het Groenmarktgebied. “Monumenten opknappen is één ding, maar we moesten er ook een bestemming voor vinden. Zo is de bibliotheek naar de Gulden Os verhuisd en is de Muziekschool in de Munt ondergebracht.”
Dat opknappen van de binnenstad is volgens Lamers ook te danken aan zijn partijlid Jan Schaefer, die in de jaren ’70 staatssecretaris voor stadsvernieuwing was. “Schaefer heeft een subsidieregeling in het leven geroepen die het mogelijk maakte om woningwetwoningen in monumenten onder te brengen. Daar zijn nu nog voorbeelden van te vinden in de Wijnstraat.”
