Kees Klok: "Zuur in Dordrecht"
DORDRECHT - Kees Klok, oud-leraar, dichter en schaker uit Dordrecht, is weer terug uit Griekenland en heeft het "zuur" in Dordrecht. Hij schrijft op zijn website over zijn aanvraag van een ID-kaart:
"Ik fiets naar het stadskantoor, want mijn ID-kaart is bijna verlopen. Ik heb een afspraak, dus ik hoef nauwelijks te wachten tot ik word geholpen door een vriendelijke ambtenaar. Wij Dordtenaren klagen graag. Er moet wat in de bodem van ons eiland zitten, iets zuurs, dat van tijd tot tijd opborrelt. Wij ademen dat in en iets ervan blijft in ons hangen. De gemeente is een dankbaar onderwerp om over te klagen, want in zo'n grote organisatie gaat altijd wel iets fout. Je kunt ook niet in alles je zin krijgen en dan is het prettig om in de vorm van de gemeente een kop van Jut bij de hand te hebben. Soms worden er ook minder snuggere beslissingen genomen, waarvan de negatieve gevolgen voorspelbaar zijn. Het gedoe rond de coffeeshops bijvoorbeeld. Ga je aan de verkoop daar allerlei beperkingen stellen, dan verplaatst de handel zich naar de straat. Je hoeft geen doctorandus in de hogere wiskunde te zijn om dat te kunnen voorzien.
Ambtenaren vormen de bestuurlijke ruggengraat van de gemeente. Dordrecht staat al decennia lang te boek als bestuurlijk niet sterk, maar aan de ambtenaren in de stadswinkel zal dat niet liggen. Ik word er altijd correct, voorkomend en vriendelijk behandeld. Ook vandaag. Daarom verberg ik mijn ergernis over de vingerafdrukken die moeten worden gemaakt. Het afdwingen van vingerafdrukken om een ID-kaart te verkrijgen is een methode die hoort bij een politiestaat, niet bij een vrijheidlievende democratie. Het is landelijk beleid, de aardige jongeman aan de andere kant van de balie kan er ook niets aan doen, daarom leg ik braaf mijn vingers op een minuscuul glazen doosje om de afdrukken te laten scannen. Wordt dat glaasje wel steeds schoongemaakt, vraag ik mij af. Anders moet het toch vol zitten met vingerafdrukken van eerdere aanvragers? Ik heb geen idee, maar die gedachte stelt enigszins gerust. Enigszins.
Als ik het zenuwcentrum van de gemeente verlaat, schijnt de zon. Dan ziet Dordrecht er ineens een stuk aantrekkelijker uit. Zoals een glimlach de zuurgraad van de mens drastisch verlaagt. Ik raak in een goede stemming, tot ik op de Transvaalstraat stuit op een wegafsluiting. Er moet alweer gegraven, of in dit geval geboord worden. Net nu we dachten voor lange tijd te zijn verlost van alle ellende en overlast door de werkzaamheden rond het station. Het zal wel een noodzakelijk kwaad zijn, maar ik merk dat er weer iets zuurs begint op te borrelen".
