Stem op uw favoriete Buddingh' gedicht
DORDRECHT - Eind november is het precies een kwart eeuw geleden dat de schrijver van bovenstaand, C. Buddingh, overleed. Ter ere van deze Dordtse dichter organiseert het Buddingh' Genootschap van 20 t/m 27 november de Buddingh' Week. Voorafgaand aan de week organiseert de Bibliotheek A tot Z:
Buddingh' Gestemd
Wat is uw favoriete Buddingh' gedicht? Vanaf 9 november kunt u op onze website stemmen op 1 van 10 genomineerde gedichtend. De winnaar wordt bekend gemaakt tijdens Buddingh' Voorgedragen op 26 november in Villa Augustus.
Inspiratie voor Buddingh' Voorgedragen
Op vrijdagavond 26 november zijn Buddingh’-liefhebbers van binnen en buiten Dordrecht - waaronder o.a. Nico Dijkshoorn en de kring van Dordtse dichters - aanwezig om hun favoriete Buddingh’-gedicht zelf voor te dragen in Villa Augustus. Wilt u ook het podium op? In de Centrale Bibliotheek kunt u zich laten inspireren door de vele Buddingh' titels. Bij de balie liggen vanaf 9 november 50 verschillende gedichten klaar die u gratis mee kunt nemen voor uw voordracht. Een keuze kunnen maken? Meld u dan aan bij cmarkesteijn@planet.nl.
Naast Buddingh' Gestemd en de inpiratie voor Buddingh' Voorgedragen is in de Centrale Bibliotheek ook de opening van de week: Buddingh' Gewandeld.
Hieronder volgen de 10 genomineerde gedichten:
EIGHT DAYS A WEEK
als mijn vrouw met de bus naar de stad gaat
hoop ik altijd dat ze halte ziekenhuis instapt:
dan kan ik haar net zo lang nakijken
als wanneer ze halte vogelplein neemt
en zie ik haar bovendien nog een keer
voorbijkomen in de bus
GEEN SCHAARTJE
‘hé, dat lijkt wel een schaartje,
wat daar op de grond ligt,’ dacht ik,
‘een stoffig, grijsgroen schaartje’
maar toen ik beter keek zag ik
dat het geen schaartje was,
maar een elastiekje, ineengekringeld
in de vorm van een schaartje
HIER, OP DIT EILAND
Hier, op dit eiland,
dat sinds lang geen eiland meer is:
drie bruggen, twee tunnels,
heb ik alles zich af zien spelen
wat zich op aarde maar afspelen kan.
In dit kleine pannenkoekplatte driehoekje
tussen Willemsdorp, Kop van ’t Land en Groothoofd.
LUCHTVERKEER
het moet lente ’35 geweest zijn:
we speelden uit, met dfc-a,
tegen de alblasserdam-junioren:
het was een rommelige wedstrijd, met veel
gehaak en gejoel – op een zeker moment
raakte de vader van onze linksbuiten
(als toeschouwer meegekomen) haast slaags
met twee forse boeren, nadat de rechtsback
zijn lieve zoontje de grond in boorde;
maar juist toen een algemeen klopfestijn dreigde
kwam eensklaps de hindenburg aangezweefd:
daar stonden wij, de alblasserdammers
in oranje shirts met de witte baan
en witte broeken, wij in het rood,
ook met witte broeken, de scheidsrechter keurig
in ’t zwart op het sappige groene veld,
en boven ons hoofd, door de koelblauwe lucht,
gleed de zeppelin, precies zoals hij
steeds zo mooi in de kranten beschreven werd:
een lange slanke zilveren sigaar
(zij het dan wel zonder bandje)
we keken allemaal even omhoog
in de stilte, die plotseling viel, die vreemde
stilte, een stilte zoals ik die
alleen uit zondagsschoolboekjes kende
daarna ging het spel rustig verder, we wonnen
met 4 – 2 uiteindelijk, (ik maakte twee goals)
PLUK DE DAG
vanochtend na het ontbijt
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich-spread
natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich-spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste
en jawel hoor: het paste eveneens
DE BLAUWBILGORGEL
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
STUKJE OPVOEDING
aan nico scheepmaker
voor de oorlog zag ik zo nu en dan
o.d.s. spelen, er deed een oude
linksbuiten in mee, glimmerveen,
wiens knie de hebbelijkheid had
af en toe uit de kom te schieten
(soms wel een paar keer per wedstrijd)
dan lag hij een ogenblik langs de lijn,
pakte zijn been beet, drukte de knie
terug in de kom en dribbelde vrolijk
verder, alsof er niets was gebeurd
nu, een kwart eeuw later,
zeg ik soms, als het tegenzit,
of ik eens in een sombere bui ben:
‘vooruit, kees, even de knie in de kom,’
en dan gaat het weer
SOMS, ’S AVONDS
Soms, ’s avonds, staat mijn vader in de kamer.
Vreemd oud geworden, haast vel over been.
‘Slapen ze, Stientje en de jongens?’ ‘Ja, hoor.’
(Zij mogen hem niet zien.) Hij zucht tevree.
‘Maken ze ’t goed? Geen zieken?’ ‘Nee, geen zieken
gelukkig. Alles prima.’ Hij glimlacht,
klein op een puntje van de bank, zijn benen
nog korter dan toen hij een jongen was.
We praten niet, maar ‘hou je taai, hè!’ knikken
we als vroeger. ‘’k Ga weer eens. Dag knul.’ Hij staat
nog even voor mijn moeders jeugdfoto.
Het tuinhek piept. Ik luister naar zijn stappen,
die vederlichte, bulderende stappen
van iemand die terug moet in de dood.
ZEER VRIJ NAAR HET CHINEES
de zon komt op. de zon gaat onder.
Langzaam telt de oude boer zijn kloten.
DE BLOKFLUITHAAS
Als zijn vrouwtje met haar lepels
zachtjes trommelt op ’t vergiet,
en de wind ruist door de olmen,
speelt de blokfluithaas zijn lied.
’t Is een liedje van verlangen,
van verlangen en gemis,
van verlangen naar een verse
winterpeen, die er niet is.
’t Is of ’t zeggen wil: miljoenen
generaties gingen heen,
maar wat nooit sterft is ’t verlangen
naar een verse winterpeen.
Als zijn vrouwtje met haar lepels
zachtjes trommelt op ’t vergiet,
en de wind ruist door de olmen,
speelt de blokfluithaas zijn lied.
Foto: Angelique Rosmolen
