Jacqueline Merkies van Sentri di Mama zwaait rond 23 februari in Dordrecht af.

DORDRECHT - Jacqueline Merkies in Dordrecht is het gezicht en de projectleidster van het succesvolle project Sentro di Mama. Ze gaat op 24 februari met pensioen. Een dag eerder is er in het wijkcentrum Wielwijk een bijeenkomst met inleidingen van voorgangers van de verschillende geloven uit de wijk. Jacqueline Merkies staat voor een succesvol project van de Dordtse Welzijn Organisatie (DWO).

 Het afscheid van Jacqueline met receptie is op woensdag 24 feb in wijkcentrum Wielwijk van 17.00 tot 20.00 uur, zo deelt Jacqueline Steeghs namens DWO mee.

Meer info over haar:

Sentro di Mama
Sentro di Mama is een laagdrempelige ontmoetingsplaats voor jonge Antilliaanse moeders aan het Admiraalsplein. Er worden activiteiten georganiseerd in het kader van opvoedingsondersteuning en het verstevigen van het sociale netwerk van de moeders. Inmiddels is Sentro di Mama een aantal jaren actief. Het bereik neemt fors toe: moeders die het traject doorlopen hebben, zetten zich vrijwillig in om nieuwe moeders te begeleiden. In een recent onderzoek naar de effecten van het landelijk Antillianenbeleid wordt Dordrecht en met name Sentro di Mama genoemd als zeer succesvol.

Op internet valt ook nog te lezen, wie Jacqueline Merkies is. Ze stelt zich voor:

Mijn naam is Jacqueline Merkies. Sinds 2002 woon ik in Nederland. Na een jaar begon ik als coördinator van Sentro di Mama in Dordrecht te werken. Een bijzonder interessante baan. Waarom ik in Nederland kwam wonen? Een goede vraag. Op een gegeven moment wilde ik een verandering in mijn bijzonder hectische bestaan op Curaçao. Daarbij wonen mijn twee dochters in Nederland.

Dus de keuze was vrij eenvoudig. Binnen drie maanden was het zover. Ontslag nemen van een bijzonder boeiende baan als directeur van het voortgezet onderwijs, werkzaamheden op orde achterlaten voor mijn opvolger, huis ontruimen enzovoorts. Wat er mee moest naar Nederland? In eerste instantie alleen zo'n drie dozen met persoonlijke dingen. Werd uiteindelijk 6 kuub. Wat er persé mee moest: piano, foto's van kinderen, ouders, grootouders en overgrootouders. Cadeautjes aan mij van de kinderen toen ze klein waren en een zeer waardevol album met een collectie hele oude postkaarten van Curaçao, die mijn moeder, toen zij nog leefde, aan mij gegeven heeft.

Mijn hobby is sinds die tijd verzamelen van postkaarten van Curaçao. Ook een groot schilderij, speciaal voor mij getekend door mijn zus, mocht niet achterblijven. Literatuur over Curaçao en CD's mochten natuurlijk niet achterblijven. Alles werd met grote zorg ingepakt. En zo vond de grote overstap plaats.