Samenleving
LEVEN
Op zichzelf en vrij
als een boom
En broederlijk
Als een woud
Dat is ons verlangen
Dit gedicht is van Nâzim Hikmet (1902 - 1963). Hij was een Turkse dichter en wordt wereldwijd gezien als een van de grootste internationale dichters van de 20e eeuw. Tijdens zijn leven zit hij 12 jaar in de gevangenis, omdat zijn boeken zouden aanzetten tot ongehoorzaamheid en rebellie. Geen wonder dat je dan zo’n gedicht schrijft. Soms typeren gedichten, wanneer dan ook geschreven, de tijdgeest. Dit is er volgens mij zo een.
Verlangen we allemaal niet naar een zekere mate van vrijheid en verbondenheid. Als vrijheid doorslaat verzeilt het in teveel van ego, oftewel egoïsme (geen rekening houden met anderen). Teveel verbondenheid kan gevoelens van beknelling opleveren (teveel rekening houden met anderen). Als het gevoel van individuele vrijheid en ergens bijhoren in balans zijn, draagt het bij aan de mate waarin mensen zich gelukkig voelen. En zoeken we allemaal niet naar een zekere mate van geluk in ons leven?
Op dit moment lijkt het, in het licht van de vluchtelingenproblematiek, alsof het zoeken naar geluk echter een negatieve betekenis krijgt. Je zult toch een gelukszoeker zijn. We leven in een land waar het in allerlei media juist gaat over hoe je zo gelukkig mogelijk kunt leven. Op het gebied van relaties, wonen, uiterlijk, kleding, vakanties, werk enzovoort. Met als neveneffect dat (jonge) mensen overspannen raken, omdat ze én een mooi huis, én een uitstekende relatie én een prima baan en…
Wat betreft het vluchtelingenvraagstuk zijn er geen simpele antwoorden. Maar laten we wel door de bomen het bos blijven zien. Anders gezegd, we hebben te maken met mensen van vlees en bloed die vragen om samenleving.