Enige tijd geleden was ik gevraagd om bij een bijeenkomst voor een bedrijf het aanwezige personeel iets te vertellen over interne relaties en omgangsvormen. Ik vertelde over mijn worsteling in de voorbereiding omdat ik in eerste instantie moest denken aan het verhaal van de man die een congres bezoekt over beleving van seksualiteit. De inleider die openheid wil bevorderen, doet ter plekke een kleine enquête. ´Hoe vaak hebt u seks met uw partner? Wie elke dag, wie twee keer per week.´ De vraagstelling brengt levendigheid in de brouwerij. Tot slot vraagt hij enigszins balorig: ´En wie een keer per jaar?´ Eén man springt opgetogen overeind. Op de aanvullende vraag waar zijn enthousiasme op is gestoeld, antwoordt de congresganger: ´Morgen.´
Mijn eigenlijke verhaal ging natuurlijk over duurzaamheid op het gebied van samenwerking. In dit verband verbaas ik me al jaren over het politieke bedrijf. Iedereen snapt de belangrijke relatie tussen werksfeer en resultaten. In tal van organisaties is het de gewoonste zaak van de wereld dat samenwerkende teams zo af en toe de tijd nemen voor teamvorming. Naast taakgerichte- komen sociale aspecten aan bod. Hoe is ´t met je? Hoe gaat ´t thuis? Nooit geweten dat jij je in je vrije tijd daar mee bezig houdt! En van daaruit verschuift de vraag vanzelf naar: Hoe doen we het met elkaar? Wat gaat goed, wat kan beter? Zitten we op koers? In de landelijke politiek is het vooral bij vergaderen, heel veel vergaderen gebleven.
Van oneliners naar inhoudelijke afstemming vraagt aandacht voor het sociale aspect: teamvorming. Landelijk vraagt dat aandacht. En op lokaal niveau is het beter voor Dordt als dat hier ook gebeurt.
Tot slot: bij politiek denk je ook vaak aan oneliners. Niemand zal ooit het niveau halen van Ernest Hemingway, die ooit zei dat zijn beste verhaal uit zes woorden bestond: ´For sale, baby shoes, never worn.´ In mijn boekenkast staat de titel De vrouw die haar man opat, maar dit terzijde.
Deel dit bericht met je vrienden!